Karregat

Soms worden mijn herinneringen opgeroepen door een onverwachts bericht. Ditmaal het bericht in het E.D. van 2 sept.: "Renovatie Karregat kost 13,5 mln euro".

Het Karregat.
Het Karregat is een gebouw in het stadsdeel Tongelre dat in 1973 met veel tamtam werd geopend. Het was neergezet als een groot open 'multi-functioneel' gebouw onder een markant piramidepuntig dak. Ik kan me de enthousiaste teksten van architectenbureau van Klingeren nog herinneren. Het zou gaan om een welhaast uniek gebouw, dat vooral openheid moest uitstralen, zoals de open markthallen in de Machreblanden als Marokko en Tunesië. Functies als bibliotheek, winkels, sportzaal en scholen stonden in directe verbinding met elkaar.
De Gemeente zou er een openbare school huisvesten. Het bijzonder, katholiek onderwijs kon niet achterblijven, de St Josephvereniging, het huisige SKPO, zou er ook een school inrichten.
Een vernieuwende school, zeker.

Ik was al enige jaren bij die vereniging werkzaam en had meermalen te kennen gegeven, dat ik ín was voor vernieuwend onderwijs. Ik studeerde voor MO-B pedagogiek, specialisatie onderwijskunde en werd door mijn studie geconfronteerd met het vaak schrijnende verschil tussen theorie en praktijk. Vooral aansluiting op de verschillen in kind- en leerkrachtkenmerken boeiden me zeer. Mijn scriptie waaraan ik werkte had als thema werkplezier door inspraak van de professional. Op mijn toenmalige school, de wethouder van Eupenschool o.l.v. dhr Hupperetz, waren mijn idealen beperkt toepasbaar. Succesvol was, zo herinner ik me een vorm van teamteaching in de bovenbouw. Maar het was nog erg frontaal en klassikaal.

Achteraf denk ik dat het meer de last die ik het schoolhoofd bezorgde de reden tot overplaatsing is geweest, dan mijn onderwijskundige inzichten.
Ter voorbereiding van het nieuwe schooljaar 1973/74 merkte ik al snel dat van een vernieuwd onderwijskundig concept geen sprake was, laat staan dat de consekwenties van een open gebouw doordacht waren.

Een lang verhaal kort maken.
De openheid was een ramp.
Niets en niemand was op de consekwenties voorbereid.
Het lawaai was onhoudbaar: bouwvakkers, ouders, toeleveranciers, bezoekers, het liep allemaal binnen, of beter gezegd rond. Leerkrachten haakten ontmoedigd en ziek af, politiek onstond er rumoer, ouderinspraak leidde tot scheiding van geesten, modernen tegenover conservatieven, openbaar versus katholiek.
De onrust drong de wijk binnen, scheidingen waren aan de orde van de dag, gezinnen trokken weg. Wekelijks waren er ouder- en inspraakavonden met veel vragen en emotie.
Kinderen leken er het minste last van de te hebben, ze pasten zich aan, konden zich redelijk concentreren, zo leek het. Ze hadden veel plezier, herinner ik me, ze straalden dagelijks een vorm van nieuwsgierigheid en plezier uit, hadden geen last van de commotie.
De St.Josephvereniging nam na een half jaar het besluit om zich deels van het wijkexperiment af te wenden door het plaatsen van diverse wanden.
'Terug naar het oude, vertrouwde', leek het adagium.

Ik raakte verward, sliep slecht, kon het niet meer aan en heb me teneinde voor enkele maanden ziek gemeld.
De St. Josephvereniging steunde me volledig, het kwam haar goed uit, zelfs Cor houdt het daar niet vol.

Die ziekteperiode heb ik goed gebruikt.
Ik studeerde hard en af, solliciteerde bij de N XX als docent onderwijskunde op het HBO Stratum en werd per nieuwe schooljaar benoemd.

En nu lees ik in het E.D. naar aanleidng van de renovatie de zwarte geschiedenis van 35 jaar geleden. Een voor het onderwijs, de stad, de wijkbewoners en mijzelf een pijnlijke geschiedenis.
Zoals gebruikelijk roept het artikel reacties op in de vorm van ingezonden brieven. Vandaag schrijft Ellen Swinkels, geboren Murre een brief, waarin ze aangeeft dat zíj een mooie tijd in dat gebouw heeft genoten: van verstoppertje spelen tot popconcerten.
Ellen Murre...is dat niet dat kleine goedlachse meisje uit mijn derde klas?
Ik zoek naar de klassefoto, ik zoek naar andere documentatie, die ik die jaren verzameld heb.

Niet te vinden...
Ik baal...
Ook dat materiaal is blijkbaar vorig jaar weggegooid bij mijn opruimwoede na pensionering.

Ik weet niet of ik daar morgen nog spijt van heb.