Lanzarote.
Er was eindelijk besloten naar welk plek we in februari - de maand waarin we het meest naar elders verlangden - zouden gaan.
Lanzarote, het Canarische eiland dat we eerder links hadden laten liggen, toen we hadden gekozen voor Tenerife en Gran Canaria.
Op die eilanden was het in de winter ook warm én bovendien meer te zien.
Lanzarote zou een kaal, vulkanisch eiland zijn, met stranden van zwart lavazand.
Riny wilde dit jaar eens iets anders, ook al beviel haar Tenerife prima.
'Het gaat toch om de zon en het licht', had ik als laatste poging ondernomen om ook dit jaar Lanzarote te omzeilen.
Maar 'het eens iets anders', gaf uiteindelijk de doorslag.
Het zou Lanzarote worden.
Ter voorbereiding had ik Michel Houellebecqs 'Lanzarote, Midden in de wereld' nog eens doorgenomen. De uitgave bestaat uit een doos,die twee boekjes op ongeveer A 4 formaat bevat, een fotoboek en een novelle.
De laatste beschrijft een vakantie van de contoversiële Franse auteur op Lanzarote, waarin hij een Belg en twee duitse vrouwen ontmoet, goed voor de beschrijving van onverbloemde sexpassages en afstandelijk geobserveerde menselijke vreemdheid, de sekte van Azraël.
Deze bijzonderheden dienden niet tot voorbereiding van onze reis, daartoe diende wel het fotoboek en de in het verhaal voorkomende passages van het landschap.
Zou het zo erg zijn?
Zou de natuur nog steeds de doodsheid, die was opgetreden door de vulkanische uitbarstingen rond 1730 uitdrukken?
We hadden een appartement aan zee gehuurd, de overgang van levenloosheid naar bruisend geweld.
Een huurauto zou dienen om het eiland te verkennen. Om te zien of Houellebecq in zijn zucht naar overdrijving in zijn fotoboek het eiland niet al te leeg en doods had weergegeven.
Nergens is er een mens of dier en nauwelijks groen te ontwaren.
De kleur beperkt zich tot het doodse spectrum van zwart tot schakeringen van bruin. Een cactus die zich door de weerbartig oppervlakte probeert te wurmen, oogst respect en diepe bewondering.
We zouden het zelf gaan zien.
En zo is het.
Zo is dit landschap.
Een maan op aarde.
Slechts twee plekken waard om te bezoeken had Houellebecq gewaarschuwd: het vulkanisch natuurpark Timanfaya en de Cactustuin.
En daarin zou hij wat mij betreft ongelijk hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten