Om even van het oorverdovende lawaai verlost te zijn, vroeg ik mijn buurman, die ijverig het eikenblad in mijn richting blies, hem tot een meter naderend, hoe het deze ochtend met hem ging.
Zo'n contact bevordert de sociale cohesie in de wijk, ik zie het als een stukje burgerparticipatie op weg naar een participatiesamenleving.
Op zo'n moment kan mijn gedrag me ontroeren.
Hij zette zijn straalmotor af en keek me vanonder zijn droevige hangende oogleden aan.
'Wil je het echt weten, buum?'
Wat kun je anders dan hierop bevestigend te antwoorden?
Ik ben te weinig assertief-agressief om naar waarheid te antwoorden dat ik die vraag enkel stel om zijn motormuil te smoren.
'Vertel, je lijkt me vandaag aan de sombere kant...Is hiervoor een reden of is het meer existentieel...'
Ook dat zei ik niet.
Ik heb me beperkt tot een 'Ja, ja'.
En hij stak van wal.
Hoe de ochtendkrant hem zijn toch al moeilijke start van de dag in deze prille wintertijd verzuurd had.
Dat zijn laatste vertrouwen in de mensheid met het Liborgedoe van de Rabobank de bodem was ingeslagen. Jaren geleden had de Coöperatieve hem geadviseerd om flink te verteren en zijn hypotheek niet af te lossen. Anders zou je een dief van eigen portemonnee zijn had de adviseur hem overtuigd.
Nu lag zijn huis bijna onder water.
En marktmeesters, het symbool van het volk, bleken een krantenpagina verder ook al graaiers te zijn. Op de markt ben je niet goedkoper uit, want wie moet dat smeergeld betalen?
Juist.
Wij.
De naald zat alweer in zijn oude, vertrouwde groef.
Het slachtoffer van alle vuiligheid waren wij, in het bijzonder mijn buurman.
Maar hij ging maatregelen nemen.
Bij de verkiezingen zouden ze het merken.
Uit ervaring wist ik dat hij nu links of rechts zou afslaan en was ondanks alles benieuwd.
'Controleren die handel. Het volk aan de macht!'
Emile was vandaag zijn winnaar.
Ik had moeten vragen wie de controleurs zou controleren, maar ik verkoos zijn motorlawaai boven zijn boosaardig geredeneer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten