Met deze krantenkoppen nog vers op mijn netvlies slenter ik op deze mooie lentedag de Gaspeltuin in.
Zoals elke ochtend start ik met het voederen van de beesten in de volgorde kippen, konijn en als laatste de vissen.
De windes, goudvissen en shibunkins voelen zich prettig en veilig onder de met stevig gaas overspannen vijver. Ze hebben elkaar lief en hebben zich vermenigvuldigd. Dat stelt me in de toekomst voor een probleem, geen krantenkopprobleem, meer een kwestie, maar toch...
De kwestie is dat ik enkele jaren geleden bij de komst van het eerste kleinkind over de vijver kindveilig gaaspanelen heb gelegd, die nu, nu ze alle vijf kleinkinderen meer zwemdiploma's hebben dan hun ouders overbodig zijn geraakt.
Maar.
De vissen zijn in de afgelopen jaren hun angst voor reiger, kat en kraai kwijtgeraakt. Als ze een wezen aan de rand van de vijver ontwaren dan menen ze gevoerd te worden en schieten ze naar het oppervlak, waar ze, dan onbeschermd door het gaas, een makkelijke prooi zijn voor welke belager dan ook.
Dus doe ik niets. Laat de panelen liggen. De natuur gaat zijn gang. Ik ben een wezenlijk onderdeel van de natuur in dit biotoop.
Op het talud dat de zuidzijde van de vijver omzoomd staat de campenule in volle bloei. Het meisje draagt sinds vorige week een blauw jasje en kapje.
Het toeziend meisje heet voortaan Blauwkapje.
Ik slenter verder de Gaspeltuin door en ontdek nieuwe schoonheid als gevolg van lente-explosie. De pioenroos bloeit dit jaar iets later, omdat hij in de afgelopen herfst naar een andere betere plek in de tuin verplaatst is. Een succesvolle tuinvluchteling.
Het wereldnieuws verlaat langzaamaan mijn hoofd, dat zich vult met kleine gedachten.
De wandeling door de slentertuin eindigt bij het hoekje met de aronskelken, waar alle koppen uiteindelijk samenkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten