Huichel-veto

Vandaag zal Rusland haar veto uitspreken over een MH17-tribunaal.
In het ED van heden, 29-7, staat een interview met de Russische ambassadeur Zhilko, die dit besluit toelicht. Het eerder uitgesproken 'voorbarig en contraproductief' wordt uitgelegd door te verwijzen naar voorgaande incidenten met neergeschoten vliegtuigen (door Oekraïne in 2001,door  Amerika in 1988) waar immers ook geen tribunaal voor werd ingericht.
Onderzoek rondom de ramp had Rusland gedaan: '...van de fabrikant van de BUKraketten om te bewijzen dat het geen BUKraket was...'.

Hypocrisie ten top, dat wedijvert met die van de NAVO landen die gisteren het Turkije van Erdogan steunen met het bestoken van IS doelwitten, terwijl de gehele wereld weet dat het daarmee tevens groen licht geeft voor het bestoken van de Koerden, die juist - met succes - strijden tegen IS. En hoe ontlopen de NAVO landen dit dilemma? Door er niet over te spreken!
Het zijn berichten, die een aanslag plegen op mijn geringe restje optimisme.

Sinds mijn leraar Grieks in 1960 mij verzekerde dat het niet de Russen, maar de Chinezen zouden zijn waarvoor het Westen zich moest hoeden - want immers verschillend ras - ben ik geobsedeerd door die stelling.
Ik geloofde hem toen niet en nog steeds niet.
Rond 1990 moest ik bijna zijn gelijk bekennen, maar sinds tsaar Poetin is van enige hoop weinig overgebleven.

Nederlandse journalisten als Peter d'Hamecourt, Michel Krielaars en Pieter Waterdrinker beschrijven het hedendaagse Rusland als een extreem nationalistisch land, waar het vijandbeeld dient om de interne misstanden te maskeren.
De vergelijking met het vooroorlogse Duitsland dringt zich op.

Nog indringender wordt Rusland in beeld gebracht in de recentelijke publicaties van Peter Pomarantsjev en die van Oksana Tsjelisjeva.
Waar de eerste in 'Niets is waar en alles is mogelijk' beschrijft hoe Poetin/ Kremlin via de volstrekte zeggenschap over de media het volk manipuleert ( Het is niet zozeer Big Brother is watching you, maar You is watching Big Brother; You als het gemanipuleerde schermbeest) en zodoende zijn populariteit hoog houdt, beschrijft Tsjelisjeva in 'Ze volgden me op straat' hoe de Kremlin-reprsessie werkt.
Onderzoeken naar de gijzeling in het Dubrovkatheater en Beslan, naar de moordenaars van de journaliste Anna Politkovskaja in 2006 stellen nagenoeg niets voor; bedreigingen van mensenrechten aktivisten en andersdenkenden leiden zelfs tot moord, zoals onlangs op Poetins tegenstrever Nemstjov.

Na het lezen van bovenstaande boeken valt het niet mee om een interview met ambassadeur Zihlko over Ruslands veto te lezen zonder braakneigingen. 

Niets is waar en alles draait om macht.

City Derby

Of ik het leuk zou vinden om met zoon Thomas en kleinkind  Luca de voetbalwedstrijd PSV tegen FC Eindhoven bij te wonen.
Ik ben een samenvattingen-kijker, een gematigd PSV aanhanger en heb een grote weerstand om me in een massa te bevinden. Zie aan, nou niet direct ingrediënten om bij zo'n verzoek hartkloppingen van opwinding te krijgen.
Stadsderby of niet, een vrij voorspelbare uitslag met dito wedstrijdverloop.
Maar de doorslag om toch 'ja' te zeggen, vormt de unieke samenstelling, drie generaties-voetballiefhebbers, een fan van PSV, Thomas die voor de underdog opkomt en Luca is voor Ajax 'omdat hij in Amsterdam geboren is'.

En zo zaten we gisteren ergens hoog in het PSV stadion gezeten, tegen een felle avondzon in te kijken naar de prestaties van een wisselend PSV met een A, B. en C team van de landskampioen, die komend seizoen zonder Wijnaldum, Depay en Rekik, maar 105 miljoen rijker, nogmaals een gooi naar het kampioenschap wil doen.
De plaatsvervangende aanwinsten overtuigden niet echt, maar daar was de wedstrijd misschien ook niet naar met een tegenstander die van goede wil was. Daarmee had je het wel gezegd.
De 4-0 was een coulance-uitslag. Met een mentaliteit van een nietsontziend presteerder als Froome zou het minstens 10-0 zijn geweest.

De wat saaie voorspelbaarheid werd ruimschoots goedgemaakt met het gezelschap, dat aangevuld was met Jaël en Sten, twee collega's van Thomas.
Luca zat tussen vader en grootvader. Een enkele keer keek hij naar de grasmat; meestentijds kregen de uitbundige fans zijn aandacht onderwijl keuvelend over dat het allemaal erg hoog en groot en hard was.

Sten maakt de foto. Achter Thomas Jaël. Een kiekje van hoe het was, drie generaties bij een stadsderby.

O.a. Eye

Mijn zusje en zwager hebben ons deze week hun huis aan zee voor verblijf aangeboden en wij, op onze beurt, vroegen neef Rik en zijn vriendin Kim om ons huis te bewonen.
House-keeping en vakantie ineen.

Het huis in Castricum vormt een uitstekende uitvalsbasis voor ons om behalve naar zee de big three van Noord Holland - Haarlem, Alkmaar en Amsterdam - te bezoeken.
Vandaag Amsterdam aangedaan en ons begeven naar Noord, over het IJ, voorheen een te ontlopen gribus, dat nu in een hoog tempo tot ontwikkeling wordt gebracht met het Eye als eye-catcher.
Daar hebben we vanmiddag met Thomas, die in de buurt afspraken had, geluncht.

Het Eye is een architectonisch spectaculair filmhuis en museum met bovendien een goed restaurant met schitterend uitzicht over het IJ. Recht tegenover aan de overkant zie je de achterzijde van het gerestaureerde Centraal Station.

Vandaag draaide er in een van de vele filmzalen ' Taxi Teheran' wat me passend leek als persoonlijke noot bij het gisteren afgesloten Iran-accoord.
Er was meer keuze.
Uiteindelijk kozen we voor het bezoek aan de tentoonstelling van de Zuid Afrikaanse kunstenaar William Kentridge met onder andere een imponerende 45 meter lang fries van bewegende beelden.

Op de begane grond werden opnamen van spelende bezoekers gemaakt, die vervolgens in een film of tekenfilm werden geprojecteerd. Alleen kinderen durfden zo'n experiment aan.

Het ontbreekt ons in dit luxe huis aan niets: 's morgens de Volkskrant, daarna een stedentrip, wandeling of fietstocht, in de namiddag de Tour in beeld en 's avonds lezen uit andermans bibliotheek. Van vakantiestress is absoluut geen sprake.

Helaas ontbeer ik de geschikte kabels om foto's bij deze blog in te laden.
Daarvoor moet ik echt thuis zijn.
(Hetgeen inmiddels het geval is..)

Allemaal Kuifje

Op de voorpagina van het E.D. van vandaag staat een foto waarop een agent een verdachte van de schietpartij met dodelijke afloop op het woonwagenkampje in Sint-Oederode onder schot houdt. De foto is gemaakt door een omstander.
De NOS toonde door omstanders opgenomen beelden van de arrestatie van Mitch Henriquez, die daarbij als gevolg van een nekklem om het leven kwam. Op Twitter circuleert een volgens de politie gemanipuleerde foto waarop de agent wordt getoond die de klem toepast. De begeleidende tekst: "Dit is hem dan. De 'held' die het nodig vond om Mitch Henriquez zolang te wurgen tot hij niet meer bewoog. Om vervolgens samen met zijn leugenachtige en racistische politiemaatjes te beweren dat hij pas in het busje onwel werd."
Op Facebook circuleert een filmpje waarop te zien en vooral te horen is hoe twee meisjes op een terras in Hengelo tekeer gaan tegen een man die hen op hun gedrag aanspreekt. Als de meisjes in de gaten krijgen dat er gefilmd wordt richten ze zich op de andere buurman o.a. met de opmerking te stoppen met filmen 'anders sla ik je kop eraf'. De filmende man blijkt bepaald niet onder de indruk van dit dreigement en zegt dat voor ze maar in de buurt is haar nek gebroken zal zijn.

Kuifje, mijn jeugdheld en vermaard reporter is om de dooie dood ook niet bang. Hij stapt nieuwsgierig erop af, zoals hier bij het begin van 'De Zwarte Rotsen' als een vliegtuig een noodlanding in een weiland moet maken. Met alle risico's van dien, zo blijkt.
Uiteindelijk rolt hij met zijn alertheid en nieuwsgierigheid een bende valsmunters op! Kuifje opnieuw de held.

Uit het album van 1947. Let op de louche mannen Kuifje! Daar stap je toch niet op af...

Hergé hertekende vaak zijn albums om ze bij de tijd te houden. Het vliegtuig is moderner en de mannen zien er niet zo driegend uit. Of is Kuifje toch een beetje onnozel. Hondje Bobbie, altijd zo alert, heeft blijkbaar ook geen argwaan.

Met I phone in de aanslag zijn we allen verslaggever van wat er om ons heen gebeurt. Genadeloos wordt alles geregistreerd en afgeleverd bij de media.

In het eerste verhaal uit 'De Correspondent' (2014) van Pieter Waterdrinker 'De orgelbouwer van Kazan' beschrijft hij hoe hij als verontrust verslaggever achter de moord of zelfmoord van een Nederlandse orgelbouwer probeert te komen en de grens van journalist en rechercheur vervaagt, totdat de grond hem te heet onder zijn voeten wordt.

De grens van toeschouwer, journalist, rechercheur en rechter wordt steeds vaker overschreden in een publieke ruimte waar verontwaardiging over normoverschrijding met de I phone wordt bestreden.

Wij zijn allemaal Kuifjes geworden en dromen ervan de held te zijn van ons eigen album. 

Hittegolf

Zo voelt dat dus. Hitte.

De thermometer onder onze veranda geeft 35 graden aan.

Alsof de Grieken ons duidelijk willen maken dat in zo'n warmte niet te werken valt, laat staan om wat dan ook te hervormen. 

Ik moet er niet aan denken om nu naar buiten, de warme soep in te gaan om belastingen te innen ook al waait er ginds een briesje over het belastingontduikend eilandje. 

Even op de motor om de premier het spelletje Monopoly nog eens uit te leggen, dat gaat nog wel.

En de hitte duurt zeker tot zondag, als het Griekse volk Nai of  Oxi op een schimmig referendum mogen uitspreken. 

Als je de vliegroute niet via de helikopter kunt waarnemen, dan vraag je advies aan de grondtroepen in de hoop dat ze Oxi zeggen - je adviseert hen dat ook nadrukkelijk - zodat je verder kunt vliegen richting Oosten. 

Dat heet Syriza Stratego. 

De grondtroepen willen geld zien voor een ijsco of een glaasje ouzo en vragen zich af of het daarvoor Nai of Oxi moet aankruisen. 

Was Europa maar een samenhangender Statenbond dan was de kwestie meer een van solidariteit dan schuldenlast, zoals de bejegening van de U.S.A. ten opzichte van Florida of ten onzent met betrekking tot Limburg. 

In de Zuidelijke Staten is het vaak te warm om je druk te maken over deadlines en toekomstscenario's.

Men Plukt daar de Dag.

Eerlijk gezegd lokt mij dit dolce far niente deze dagen niet zo.

Ik gedraag me als ons amechtig konijn en het lamgeslagen pluimvee, zoek met openhangende mond de schaduw op, in hoop op verkoeling en weeromslag. 

Terwijl de mussen van het dak afvallen, zwemmen de goudvissen echter ongehinderd rond.

Dat is de speltheorie van de natuur.

Zorg ervoor dat bij een hittegolf je geen mus maar goudvis bent.