Haar dichotomie verleidt melancholici tot poëzie.
Afgelopen dagen leven en dood, licht en donker, toekomst en verleden beleefd.
De balans is berusting.
Voor vijf maanden afscheid nemen van de zomertijd. Herfstvakantie: tweeverdieners zoeken opvang bij de grootouders, een vrolijke vitale week met de kleinkinderen, die eindigt in Allerzielen.
Wij scharnieren tussen de generaties, in de tijd.
Leven, licht en toekomst.
Luca vindt - tijdens zijn logeerpartij bij ons - een jonge salamander. Twee dagen lang is hij bezig met de zorg voor zijn Sallie. Hij zoekt op internet naar informatie, bouwt een terrarium (ik zie me in een flits 60 jaar geleden ook bezig met mijn terrarium vol met hagedissen, die je toen nog volop op de heide achter ons huis kon vangen) zoekt in de compostbak naar pieringen.
Hij voert gesprekken met dit beestje.
Bij voorbeeld dat ie niet bang hoeft te zijn voor de vogels.
Dood, donkerte en verleden ontmoetten we zondag j.l. op het einde van de middag als we voor de graf van onze ouders staan met voor elke grafsteen een bosje laatste dahlia's uit onze tuin .
Mijn ouders en schoonouders liggen naast elkaar, hadden de rechten voor hun laatste rustplaats gereserveerd nog voordat ik Riny leerde kennen.
In mijn twijfel of zij de unieke ware zou zijn, vond ik in dit toeval een bewijs.
Ik zie ons in het verleden hier staan, verslagen, verdrietig, boos. Nu rest berusting. We zijn meer dan de helft van ons leven langer wees, dus volwassen in ons weesdom.
We bevragen elkaar hoe we ons afscheid van deze aardkloot zien. Willen we een graf of toch maar gecremeerd?
Hoeveel troost geeft een graf meer dan enkel de herinnering?
Het wordt langzaam donker.
We verlaten het kerkhof.
Ons wacht de winter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten