Ze bestaan dankzij elkaar.
Een levensrelatie eindigt meestal in die rolverdeling. Vóór die tijd zijn er de kleine, tijdelijke oefeningen.
Wij verkeren in een tijd van oefening.
Voor zes weken volgens de artsen, die bekend zijn met het verloop van een gebroken pols.
De oorzaak is zoals vaak eerder schlemielig dan heroïsch.
Riny struikelde over een onder de bank stekende elektriciteitsdaad. Ze brak haar val met, zoals dat gaat, haar dominante hand.
Gevolg een gebroken pols.
Nu moet ze zich bedienen met haar levenslang verwaarloosde linkerhand.
Sneller dan te oefenen is het vragen van hulp. En dan kom ik om de hoek kijken.
Roken met links is vanaf de val geen probleem, het schrijven en bedienen van het tablet gaan steeds beter. Maar koken, stofzuigen en autorijden laat ze aan haar mini-mantelzorger over.
Een leven lang oefenen we in onze relatie om een goede balans te vinden tussen zelfstandigheid en afhankelijkheid. De balans is door een lullig draadje danig verstoord.
Beiden moeten we ons troosten met de trivialiteit het leven te nemen zoals het zich aandient. Het is een vooroefening voor het grote werk.
Wie daarbij de rol van maxi-mantelzorger zal nemen is een vraag.
Ook dan zal hij/zij het leven moeten nemen zoals het zich aandient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten