Familieweekend 2016 in Kijkduin

Het jaarlijks familieweekend werd dit jaar gehouden in het NH Hotel Atlantic in Den Haag aan het strand van Kijkduin.
We waren er met vijftien familieleden.

Vrijdagmiddag werd na een hartelijk ontvangst aan de dames een beauty behandeling aangeboden, gevolgd met een uitgebreid visbuffet.

In de voor ons gereserveerde huiskamer, café Jerez II, bekeken we daarna gezamenlijk het onlangs gedigitaliseerde beeldmateriaal van onze familie.

De volgende dag namen we de bus naar Den Haag, waar we in Panorama Mesdag een boeiende rondleiding kregen.  Daarna hebben we onder leiding van een heuse Haagse gids de binnenstad van de Hofstad verkend. 

De rondleiding eindigde bij een restaurant alwaar een uitgebreide lunch klaar stond.

In het vrije middagprogamma heb ik met enkele anderen het Mauritsmuseum bezocht.

De avond startte met een borrel om rond zevenen aan het diner te beginnen. Tussen de gangen door werden diverse spelen en voordrachten gehouden.

Zo presenteerde ik het familiewapen, dat Thomas en de zijnen hadden ontworpen op basis van de wensen die we het jaar ervoor tijdens ons weekend in Gasselternijveen hadden geformuleerd.

Het wapen is een familiebeeldmerk, een logo, waarin belangrijke kenmerken van onze familie op verbeeld zijn. Het draagt de achternamen van beide ouders als eerbetoon. De uitleg van de symbolen leg ik vast in de blog over de familiegeschiedenis: creemersgeschiedenis.blogspot.nl.

Een van de onderdelen van de avond was de rubriek 'Geschiedenis schrijven'. Ieder van ons presenteerde als single of als stel zijn jaren zestig aan de hand van een thema of voorwerp. Riny en ik hadden gekozen voor fotografie, een hobby die ik dankzij de ontsloten technologie in de tweede helft van dat decennium ontwikkelde en waarbij Riny talloze malen voor de camera als model had geposeerd. 

Op de familiegeschiedenisblog zal ik de kleurrijke presentaties samenvoegen en zo beschrijven hoe de zestiger jaren in onze herinneringen voortleven.

Na de stevige strandwandeling op zondagochtend volgde de traditionele evaluatie, afgerond in afspraken. 

Op de achtergrond ons hotel

Ik ben, geloof ik, als eerste de evaluatie begonnen met te verwoorden dat dit weekend (alweer) de voorafgaande overtrof.

Ik zou geen verbeterpunt weten te benoemen. wat tevens ook bezwaart. De lat ligt nu wel erg hoog! 

Ook voor mij is de uitdaging groot om voor de zaterdag, de familieavond, een mooi programma te maken.

De organisatie in handen van mijn broers GeertJan en Jan, die zich daarbij laten bijstaan door hun partners Inge en Rita en niet te vergeten neef Sander, was uitstekend. Dankzij de laatste hebben we in de diverse NH Hotels van de schitterende onderkomens met dito voorzieningen mogen genieten, zoals dit jaar in NH Atlantic met voor allen een kamer met zeezicht.

En op het einde de afspraken: 

1. Er wordt gestart met een familie app.

2. De vlag met familiewapen zal wapperen op de familie B.B.Q. in juni

3. GeertJan en Jan organiseren het familieweekend in jan. 2017

En ik...ik probeer dan de opzet van de familie avond van 2016 te evenaren. 

Vanaf heden zal ik erover broeden.

P.S..

Er lag in onze huiskamer Jerez II een puzzel van 550 stukjes, een groepsfoto uit 2015. We waren uitgenodigd om die in verloren uurtjes te leggen. Er werd slechts een randje gelegd. Afgelopen dagen hebben Riny en ik thuis de rust teruggevonden achter de puzzeltafel en bijna iedereen van onze familie met elkaar verbonden. Ziehier onder het bewijs. 

  

Memory Triggers

Ze zijn er steeds vaker, de Memory Triggers (M.T.).
Beelden, geluiden of geuren, die me terugvoeren naar weleer, alsof je een tijdsprong maakt.
Zo ook enkele dagen geleden, toen ik in de ochtend de veranda opliep op weg naar de kippen en getroffen werd door het lijnenspel van ijsbloemen op de ramen.

Deze tijdelijke natuurkunst is door de centrale verwarming uit het woonhuis verdreven.
Maar vroeger...
Ik herinner me de verschillende slaapkamers, waarin ik 's morgens wakker werd en bij het openen van de gordijnen de ijsbloemen zag. Soms was de laag bevroren vocht zo dik dat een matglazen paneel van Rothko kon zijn. Met mijn nagels probeerde ik erin te tekenen, een handeling die mijn moeder verbood, want het raam kon ervan springen, zei ze. Ze maande me mijn kleren aan te trekken, een weinig aanlokkelijk perspectief, me te ontdoen van de nachtwarme pyama en de stijve koude kleren aan te trekken.
Staande in het heden dwaal ik in gedachten naar vroeger. Het duurt niet lang soms is het niet meer dan een flits waarop nauwelijks grip op te krijgen valt.
Het was er ooit maar waar en wanneer?
Vooral geuren roepen die diffuse gevoelens op.

Memory Triggers.
Gisterenavond gelezen in Herman Hesse's In de tuin. Er staat een foto in uit 1908 van zijn zoontje Bruno bij de put. Bruno heeft zojuist van zijn vader een eigen stukje tuin heeft gekregen. Het plezier spat ervan af...en dan zie ik mezelf in de tuin in Schaesberg bij mijn tuintje, mijn eigen afgebakend stukje grond. Ik heb zojuist onder het toeziend oog van mijn vader radijszaad gestrooid.
Andere teksten in dit boek werpen me terug naar de begin zeventiger jaren, mijn gedweep met communaal leven in zelfvoorzienende gemeenschappen zoals Thoreau's Walden.
De sensatie bij deze M.T. is aanzienlijk minder warm dan die mijn eerste tuintje had opgeroepen.
Hoe verder in de tijd, des te prettiger is het gevoel bij herinneringen. De recentere als uit een dikke kokende soep opborrelende herinneringen missen de onschuldige geborgenheid.

Vorig jaar in mei bezorgde een beschrijving uit het  boek De verlossing van Nelleke Noordervliet me via een  M.T een schokkende herinnering.
De van huis gevluchte vrouw herinnert zich het verlaten, eenzame gevoel in een Pax Christie voettocht op weg naar de kathedraal van Den Bosch. Het is midden zestiger jaren. Ze loopt alleen achter de groep, losgeraakt van de onder regie van de vrolijke kapelaan voortwandelende groep adolescenten.
Plotseling zag ik me daar ook weer lopen. Met hetzelfde gevoel, een gevoel, dat ik jaren opgeborgen had in een van die onprettige bubbels, die nooit meer waren boven komen drijven hoe heet de soep ook werd opgediend.
Nu ontkwam ik er niet aan.
Deze M.T. was zonder genade, één op één.
De herinnering was daar, hoe het geloof me toen had verlaten.

 

Wintertijd, puzzeltijd

Ik had me voorgenomen het kloeke boek Zuiverheid van Jonathan Frantzen deze week te lezen, maar een andere bezetenheid heeft dit streven onder zware druk gezet.

De gezinsfoto van Kerst 2014 was via De firma fotopuzzel.nl op een uit 500 stukjes bestaande puzzel afgedrukt en had als kerstkado voor David gediend.
Hij had 'Kerst 2014' in enkele dagen bij elkaar gelegd.
We hadden het bewijs via een app met foto ontvangen.

Zondag kregen we de doos als uitdaging mee.
Dinsdagmiddag legden we het laatste stukje.
Hieronder het bewijs.

Dit bewijs is duidelijk vervalst, geënsceneerd. 

Behalve dat niet ik maar Riny hier het laatste stukje lijkt te gaan leggen, is er nog iets wat duidelijk naar manipulatie verwijst. 

Het laatste stukje, het sluitstukje is nooit een hoekstuk, zo weet elke doorgewinterde puzzelaar. 

Het laatste stukje wordt in een meestal monochroom veld gelegd binnen de als eerst gevormde rand.

De foto getuigt slechts van het resultaat. 

Klaar.

Tijdens de bezeten bezigheid vroeg ik me regelmatig af hoe bezetenheid naar verslaving werkt. 

We hoorden van de dood van Bowie en lieten ons begeleiden op zijn muziek. 

We herinnerden ons de vele ooit met de jongens gelegde puzzels in de kerstvakanties en vonden deze de mooiste van alle.

Nu is het gedaan, het is tijd om aandacht te schenken aan Pip Purity en de vele anderen, die figureren in Zuiverheid - de literaire verkenning van de effecten van internet - en tevens aan de slag te gaan met de vraag hoe transparant zijn we geworden.

Blogs en Dagboeken

De beste wensen voor dit jaar, het jaar van het boek.

Als het aan Sir Edmund, de zaterdagbijlage van De Volkskrant ligt, wordt 2016 het jaar van het dagboek, specifieker het jaar van het dagboek schrijven.
In de mooie katern van afgelopen zaterdag lezen we tips en trics over het neerpennen of van je af twitteren.
Wilma de Rek haalt Eugène Delacroix aan, die op 13 september 1822  (Privé Domein nr. 263 Ik heb het niet over middelmatige mensen) zijn voornemen tot een dagboek met een getuigenis aanvangt, waaruit de Regt drie interessante dingen uit destilleert voor het schrijven van een dagboek:.
1. Je schrijft voor jezelf, maar blijf waarheidgetrouw.
2. Je wordt er beter mens van.
3. Begin er goedgeluimd aan.

Om met het laatste interessante ding (...) te beginnen. De Regt meent dat we in deze tijd juist de rotte, vervelende en treurige kwesties en gevoelens moeten beschrijven. "Voor de hoeraverhalen hebben we tegenwoordig Twitter, Facebook, Instagram, blogs, vlogs en plogs..." Bij deze sociale media, het woord zegt het al, ben je je bewust van de ander.

Dat brengt ons bij 1: schrijven voor jezelf.
Ik geloof er niet in. O, ja ik schrijf mijn intiemste, rotte beschouwingen op in dagboeken, die vooralsnog door niemand worden gelezen. Ik herlees ze wel eens en zie mezelf, die ik ooit was. Een ander maar toch dezelfde. Ik glimlach bij teksten met zoveel opgewondenheid. Teksten van toen. Heeft het van mezelf afschrijven geleid tot een ander, relativerender mens, die ik nu ben?
Ik heb de gewoonte om taalfouten in mijn dagboeken te corrigeren, een enkele keer grijp ik zelfs drastischer in. Wijzig teksten, maak ze onleesbaar. Waarom? De ander mag me, in elk geval op dat moment niet betrappen op fouten, onlogisch denken of verwarrende stellingname.

Blijft het interessante ding 2 over. Ik schrijf met mijn blog in de openbare ruimte, waarin ik bewust ben van de ander. Ik construeer daarbij een Ik waarmee ik voor de dag durf en wil komen. Ik projecteer me als een beter mens dan ik ben. Als ik met mijn blog klaar ben heb ik een voldaan gevoel.
Op maandagavond, mijn vaste avond waarop ik bijna ongeremd de dingen van me afschrijf, schrijf ik schetsmatig en meer als in mijn blog de dingen van me af. Ballast laat ik met de voortschrijdende tijd achter me. Het gevoel nadien is het beste te omschrijven als opgelucht. Ik ben leger dan bij het begin. Er is nieuwe ruimte gemaakt. Daarmee voel ik me beter, heilzamer.

Ik blader verder in Sir Edmund en lees de bijdrage van Bert Wagendorp, een beschouwing van en een ode op de serie Privé Domein van de Arbeiderspers.
Mijn verzamelwoede heeft ertoe geleid dat ik de gehele serie heb, op een enkele na in eerste druk. Wagendorp maakt gewag van 282 nummers. Dat is onjuist. Het laatste nummer is van Heere Heeresma en het draagt nummer 284

De laatste uitgave daarvoor is nummer 280  August Willemsen Bewaar deze brieven als je eigen tekeningen. Dat houdt in dat er op dat moment 281 uitgaven zijn.

De nummering is vaker een rommeltje geweest, omdat nummers al vergeven zijn aan drukken die nog moeten verschijnen. Volgens Wagendorp zal nummer 283 Canetti Boek tegen de dood zijn.  In het artikel van Arjen Peters even verderop worden twee delen van de dagboeken van Doeschka Meijsing aangekondigd . Het eerste in maart, het tweede over enkele jaren. Zijn dat de nummers 281 en 282? Een vraag naast zovele andere vragen.

Hoeveel dagboek- en brievenschrijvers zijn er, die dromen van een uitgave in Privé Domein?

Zal er ooit een verzameling blogs in Privé Domein verschijnen? 

Of is dat laatste in tegenspraak met zichzelf? 

(10-2-'16: Lees zojuist in De Groene: Privé-domein 282 is Ilja Leonard Pfeiffer, Brieven uit Genua)