woensdag 6 juli 2016

Mediabijdragen

In mijn blog van 12 mei 'Tuin en energie' had ik al melding gedaan van een interview die dag.
Het resultaat viel in een oplage van 250.000 vorige week donderdag bij de klanten van E.-ON op de mat.
In de reacties, die we kregen - leuk artikel, leuke foto's, jullie staan er leuk op - voerde leuk de boventoon.
De cover van het E-ON blad



Wij waren in onze beoordeling terughoudender. 
Deze tekst zagen we voor het eerst.
In een eerste conceptversie had de naam van Riny ook verkeerd gestaan en we hadden onder anderen hierop onze reactie gegeven. 
Maar Riny bleef Tiny en er kwam tekst bij die hier en daar onjuist of onvolledig is. Zoals dat de verwarming in onze kas pas aanslaat bij een temperatuur van min vijf graden. Alle niet wintervaste potplanten zouden dan allang het loodje hebben gelegd. 
Thomas en Femke, beiden communicatie-deskundig zeiden dat daar overheen gelezen wordt.
En over die foto met die rode steel was ik allerminst enthousiast; ik sta erop als een gemeentewerker-plantsoenendienst. Maar niemand ziet me zo.

Behalve trots zijn we verlegen, wat zich uit in een kritisch beschouwen.

Diezelfde dag verscheen in het E.D. regio Helmond een artikel over Davids trailunnen. Hieronder een deel van de printversie.

David vroeg zich desgevraagd af wat de nieuwswaarde hiervan was, waarop ik hem voorhield dat de krant zich niet alleen met nieuws maar steeds meer met feel good artikelen bezig houdt. 
Ook bij David terughoudende trots.

Je vraagt je af WAT en HOE er gelezen wordt, informatie wordt opgenomen. Bij, laat ik het maar verstrooiing noemen, vervallen we in een laag kritische modus, waarbij de vraag zich voordoet of we de kritische modus langzaam kwijt raken.
In De Groene Amsterdammer van 16 juni staat een briljant artikel, een essay van Andrew Sullivan (conservatief, homoseksueel én rooms-katholiek) over het Weimar-moment van de VS  'Hoe te veel democratie tot tirannie kan leiden'. 
Sullivan waarschuwt voor een verkiezing van Trump.
De democratie heeft het populisme gebaard, dat op haar beurt de baarmoeder van de dictatuur zal zijn. 
Zijn betoog is verre van leuk. Het is verontrustend. Het geeft te denken.

Zal de populus hiervan kennis nemen?
Hoeveel nuance kunnen we aan? 


Geen opmerkingen: