In ons leven is weinig zekerheid ingebouwd.
Neem 'de laatste keer'.
Aangezien de toekomst onzeker is, valt moeilijk te voorspellen of een gebeurtenis zich voor het laatst voordoet.
Als de gebeurtenis gekoppeld is aan de wil, dat geeft het meer zekerheid.
Op Oudjaar wordt de laatste sigaret gerookt of het laatste glas alcohol gedronken.
De zekerheid van dit voornemen hangt af van de kracht van de wil.
Swaak (Wij zijn ons brein) en Lamme (De vrije wil bestaat niet) zullen beweren dat het niet de wil, maar het brein dit voor ons regelt. Maar dit debat is voor nu niet relevant.
Waar bovenstaande overweging op slaat?
Wel, ons konijn Bloosje is deze week overleden aan myxomatose.
Zij was het elfde konijn, dat we hielden.
Het begon in 1977 met Jopie. Er is een filmfragment waarop ik samen met de toen 2 jarige Thomas - zijn broertje was net geboren - een hok en ren timmer.
Drie jaar erna lees ik de jongens 's avonds het verhaaltje 'De dood van Jopie' voor.
De dood wordt verwerkt door het leven.
Dus namen we een nieuw konijntje, verzonnen een naam (Michieltje, Socrates, Che, Leonard) en verzorgden het beestje tot zijn of haar einde, vaak veroorzaakt door de door muggen verspreidde konijnenziekte myxomatose.
Na het verscheiden van het tiende konijn Japie - van Jopie tot Japie - vond ik het welletjes. Maar door de wens van de kleinkinderen en de aanwezigheid van een in de loop der jaren regelmatig gerepareerd verblijf gingen we overstag en zochten we gezamenlijk een op een haas gelijkend konijn uit. Ik dacht daarmee de myxomatose te misleiden.
We noemden haar dus Bloosje.
Er komt geen konijntje meer. Dit was de laatste in mijn leven.
Ik zal daarvoor mijn kleinkinderen moeten trotseren. Maar het zal me lukken.
Ik heb namelijk een argument weggenomen.
Vernietigde met enig geweld en boosheid het hok.
Nooit meer een tam konijn in de Gaspeltuin.
Ik weet het zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten