Midweek aan zee

Eigenlijk zouden we deze week in het huis van mijn zus Anke en zwager Clemens in Castricum verblijven. Zij zouden met hun ter gelegenheid van beider pensionering aangeschafte caravan zes weken gaan rondtrekken.
Royaal zoals immer hadden ze ons hun huis ter beschikking gesteld.

'Kijk maar wanneer jullie er gebruik van willen maken', hadden ze een week voor hun vertrek tegen ons gezegd.
We waren toen naar Castricum getogen  om een kraamvisite af te leggen bij hun jongste dochter. Pomme Cato heet de boreling en is inmiddels hun zesde kleinkind. Vier ervan wonen met hun ouders in Castricum.
Mijn zus en zwager begeleidden ons bij het kraambezoek annex huisbezichtiging en gingen ook mee naar de andere dochter, die eveneens onlangs met haar gezin naar de kust (terug)verhuisde.

En toen hadden we het gezien.
Dat het geen zes weken zou duren.
Ook dochter Niekie zag dat in.
Ze gaf hen drie weken, hooguit.
'Wacht maar niet te lang met het logeren', had ze me toegefluisterd, terwijl opa en oma kraaiend met hun kleinkinderen over de grond kropen.

We zouden op safe spelen en hadden voor deze afgelopen week - hun derde - onze agenda's leeggemaakt .
Het beloofde bovendien mooi weer te worden.
Zaterdag een app-je van Anke ontvangen: 'Vertrekken morgen naar huis. '
Het heimwee van uit de kinderjaren keert, zoals vele andere zaken terug bij het ouder worden.

Terzijde:
In de dagboeken van Hendrik Groen worden de overeenkomsten tussen kinderen en  ouderen voortdurend opgemerkt. Het heimwee is nog niet door hem vernoemd. Ik had deze heerlijke boeken klaargelegd voor mijn midweekje aan zee.

Last minute heet dat.
Komend uit een zeer groot gezin ben je niet snel voor een gat te vangen.
Het huisje aan de Zeeuw Vlaamse kust van mijn broer en schoonzus was beschikbaar.
Zo reisden we in de vroege maandagochtend niet richting Amsterdam maar reden we via de Antwerpse Scheldetunnel richting zee.
Het was mooi weer, zeker, en rustig bovendien.
We genoten van de kust

en van het mooie achterland

En aan mijn leeservaring - De dagboeken van Hendrik Groen - zal ik zeker een blog aan wijden.

P.S.
Drie uur nadat ik deze tekst postte bel ik mijn zus.
De huistelefoon wordt niet opgenomen.
Ze zal wel bij een van haar dochters zitten, denk ik en bel op haar nul 6. Ze neemt op, zegt desgevraagd dat ze in de auto zit in....Luxemburg, op weg naar huis. Vannacht zullen ze thuis komen...

Uh....Een misverstand met een foutieve interpretatie, vastgelegd in bovenstaande tekst!!
Telefonisch ontwarren we de knoop des misverstands.
Ze had ge-appt dat ze in verband met het mindere weer van plan waren huiswaarts te kenen. ( Ja,ja hadden we gedacht slecht weer? Je kleinkinderen zul je bedoelen...)
Als het anders zou uitpakken zou ze het ons laten weten, had ze eraan toegevoegd.
Wij hebben daarop ge-appt dat we naar Zeeland zouden gaan, waarop zij meende niet meer te hoeven appen.

Het misverstand is dus ontstaan door appen en interpretatie - onvoldoende fact-checking!.

We hebben allen een mooie week gehad.
Maar mijn blogtekst is gebaseerd op onjuiste feiten.
Dat van het heimwee van grootouders moet worden herzien.
Moet ik mijn blog deleten?
Ik besluit om correctie te plegen via een P.S.
Tevens zal ik de titel niet wijzigen in 'Misverstand door appen' ?

Terugblik op een mooie zondagmiddag

Ze waren weer in het land. Onze Australische vrienden Ria en Thom.
Reisden twee jaar geleden dochter Eva met man en kinderen mee, nu begeleidden zoon Joost met zijn vrouw Joan hen met hun kinderen Emile 10, Sibili 7 en Emery 4.

We knoopten aan het bezoek de verjaardag van Riny.
Onze kinderen en kleinkinderen schoven aan.
Dat bracht het gezelschap op 18 personen.
Om die een uitgebreide  lunch aan te bieden is een lange tafel en vele zitplaatsen nodig.
Er was keuze uit twee soepen en verder was er een zeer uitgebreide buffet.

Hoe bericht je over een prachtige middag die je nooit wil vergeten beter dan door een fotoreportage?

De schoondochters waren gevraagd om hun impressies te kiezen en ze vast te leggen.
Het resultaat was een lange reeks aan prachtige foto's.
Enkele heb ik geselecteerd en worden hieronder weergegeven.
Het motto bij de reeks: Waar woorden tekort schieten en beelden spreken.

De aankomst.

De tekeningen, slingers en kadoos voor de jarige

...en nog vele jaren

Riny en Ria: Weet je nog dat...

Thijn heeft voor de niet-jarige op zijn drie mooiste auto's ingepakt

Aan tafel...

Een taalbarrière geslecht met met een I pad. 

Het buffet met Zoë, Noa en ik

De spiegel inspireerde Karlijn. In de spiegel: Joost, die ik ooit als baby ronddroeg tijdens onze gezamenlijke vakantie in 1975 in een boerderij in Bar-le-Duc. Thomas was enkele maanden oud en huilde veel. Is daardoor onze proeve van een commune in de kiem gesmoord? 

Joan met dochter Sibili. Samen met haar man Joost runt ze een architectenbureau in Bendigo

Zowel Luca als Emile doen aan free run en leren hun kunstjes aan de anderen, waaronder  het slechten van een muur.

Van links naar rechts: Noa, Phéliene, Zoë, Luca, Emile en Thijn.

Zullen mijn kleinkinderen onze gasten ooit ontmoeten aan de andere kant van de aarde en dan samen de foto's op deze blog bekijken, zoals wij die middag op 17 september 2017 de foto's van de vakantie in 1975 bekeken?

De tijd is een kralensnoer van herinneringen.

Herman Brusselmans en verder

Zoals in mijn blog van twee weken geleden - De roos van Riet - aangekondigd, ik wil een tekst wijden aan het fenomeen Herman Brusselmans.

In de plaatselijke bibliotheek  had een van zijn laatste boeken, zijn zeventigste inmiddels!, bij 'de laatste aanwinsten gestaan, 'De Fouten uit 2016.

Elk jaar lees ik een Brusselmans, niet meer en niet minder. De schrijver boeit me, hoewel hij meestal over hetzelfde schrijft namelijk over het fenomeen Herman Brusselmans. Zijn stijl is vormvast altijd dezelfde, associatief  rijgt hij de ene gedachte aan de andere met een aanstekelijk soort meligheid.

'De Fouten' gaat over de fouten die de vermaledijde biograaf Johannes Huyghe in zijn manuscript over Herman Brusselmans maakt. Het vormt een prachtige kapstok om het weer eens over H.B. te hebben. Zoals Trump van Trump een merknaam heeft gemaakt zo heeft H.B. van H.B. een inhoud met stijl gecreëerd.

Tot tweemaal toe probeerde hij het thrillergenre met inspecteur Zeik van de Gentse Moordbrigade als speurder, in de V.N. gids gewaardeerd met drie resp. twee sterren.

Het komt al jaren voor. dat ik op de gelegenheidsvraag 'Wat lees je op dit moment?' kan antwoorden dat het mijn jaarlijkse shot melige parodie is. Vrouwen haken al snel af, zoals ze ook niets moeten hebben van Leonard Cohen, de melancholie van de buitencategorie.
Bij studenten vind ik het meeste gehoor en wederhoor. Hinnikend en proestend worden anekdotes opgehaald over aan de fluit snokken en beffen zonder weerga.

Traditiegetrouw bracht mijn broer na lezing van 'De Fouten' - dat ik in mijn boekenschriftje een mooie score van 7,5 had toegedicht - zijn gelezen stapel vakantieliteratuur voor me mee.
Ik wil mijn waardering U niet onthouden. Mocht U na een H.B. behoefte hebben aan meer plot en spanning, verhaal en ontknoping dan bied ik hierbij een drietal suggesties:

1. Roel Janssen Alles verloren. (352 pag.)
Een thriller met als decor de vluchtelingenproblematiek, die zich ontwikkeld in de driehoek Griekenland, Turkije en Cyprus.
V.N. gids: 5 sterren. Mijn waardering: 8, hetgeen gelijk staat met 4 sterren.
Het boek wemelt van de fouten (!). Te snel uitgegeven?
Ik heb de uitgeverij (Cargo) gemaild over de vele fouten, noemde als voorbeeld dat de vluchtelinge Soumaya op blz. 173 tegen een muurtje wordt verkracht, dat een zin verder in een boom blijkt te zijn veranderd. Zoiets roept een zekere nonchalante onverschilligheid op bij een gruwelijk moment.
Geen reactie ontvangen.

2. Harlan Coben Naar Huis (381 pag.)
Bijna alles is spannend en goed wat deze auteur uitbrengt. Deze laatste uit 2016 is wederom zeer heftig over kinderen die tien jaar na hun verdwijning weer lijken op te duiken. Met Cobens vaste speurder Simon Bolitar met zijn extravagante helpers.
Ontroerend en tegelijkertijd onthutsend is de ontknoping. Hoe ver gaat de moeder voor haar kind?
Mijnwaardering: 8,5

3. Deon Meyer Koorst  (544 pag.)
"Een van de beste thrillerschrijvers ter wereld' volgens The Times staat op de cover.
De bevolking op aarde is gedecimeerd na een uitbraak van een dodelijk virus. In Zuid Afrika vallen hordes wilde honden vader Willem Storm en zoon Nico  aan, die in hun vrachtauto van hot naar her rijden om uiteindelijk een leefgemeenschap  Amanzi te stichten.
Een science fiction met onthullingen van de menselijke habitus. Op het einde een ontknoping, een verklaring van twee moorden, waardoor het ook een thriller is.
Mijn waardering 9

Mijn broer neemt alleen zorgvuldig geselecteerde boeken op vakantie mee.
En daar hoort geen Herman Brusselmans bij.
Brusselmans lees je thuis, het beste voor op het toilet of in bad.

Vermoeider maar niet milder

Ik hoor het vaker. Dat ik naarmate ik ouder word milder in het debat ben geworden.
Is dat een algemene wetmatigheid bij de ouder wordende mens?
En waardoor zou dat komen?

Er zijn meerder verklaringen die bij me opkomen.

1. Vermoeidheid. Het debat kost energie.
2. Inzicht. Het debat leidt niet naar een bijgestelde overtuiging.
3. Ervaring. Het debat onder ouderen leidt tot verwijdering, boosheid soms vijandigheid.
Dit is bij jeugdigen minder het geval. Zij willen hun opvattingen met het gesprek, het debat aanscherpen. Ouderen willen de in jaren opgebouwde opvattingen ventileren en zeker niet prijsgeven.

Waarom dit thema hier aansnijden?

Wel, sinds kort ontmoet ik via het golfen nieuwe mensen. (De kring van kennissen bleef na de eerste jaren van mijn pensioen stabiel en vertrouwd: vrienden, buren, familie. Van de oude collega's vielen er gestaag af en weg)
Na de wedstrijd reken je samen de scores uit en daarna blijf je met je flight ( dit is de groep waarmee je speelt, 2 tot 6 spelers) wat napraten. Van het thema golfen stap je na enige tijd over naar andere onderwerpen.
Afgelopen woensdag was onze golfclub gastheer voor spelers uit Son en Rosmalen. Dus ik trad ook min of meer op als tafelheer.

Een speler voerde de boventoon.
Een man.
Een oudere man, een man met levenservaring.
Hij boorde het ontvlambare thema de politiek aan.
Wat zijn beweringen precies waren, was me duister, dus vroeg ik soms een beetje door.

'De democratie is dood!'
Wat volgde waren beschouwingen over wereldleiders, de meesten door ons allen als dictators beschouwd, maar May en Merkel zaten er ook bij en Poetin was de slimste.
Of hij het erg vond dat de democratie dood was vroeg ik.
Hij meende, geloof ik, dat ik iets beweerde dat haaks op zijn opvatting stond.

Hij begon harder te roepen en benadrukte dat hij veel over geschiedenis wist.
'Wij stellen niets voor!'
Ik: 'Gaat dit over invloed?'
Hij: 'Het was Amerika, China nu en straks India!'
Ik: 'Individuele meningen doen er toch toe?'
Hij: ' Wij leven in een tijd van decadentie! Homo's! Het Romeinse rijk! Dictatuur was toen de oplossing!'

Oei, gaat het die kant op? Ik moest kiezen tussen gastheerschap of tromgeroffel.
Ik koos voor een time-out en haalde een blad bier voor de gehele tafel.

Intussen  raasde hij door, verwierp alle tegenwerpingen en was aanbeland bij de invloed van de Joden.

Dit leidt naar niets of erger (zie verklaring 2)
Ik nam beleefd afscheid.
Vermoeid, niet van het golfen.

De roos van Riet

Voor het leven bestaan vele metaforen zoals een wedstrijd, maar zonder vooraf aangegeven eindtijd of een boek met een begin en een einde.
Een mooie en tevens enigszins versleten metafoor voor leven is een reis.
Die metafoor leent zich voor de beschrijving van ontmoetingen onderweg, metgezellen, die mee reizen.
Van sommigen neem je bij een afslag uitgebreid afscheid, anderen verdwijnen plots van je pad.

Riet zijn we onderweg ergens kwijtgeraakt. Wat de reden ervan is geweest weten we niet precies. Het was na haar scheiding, nadat ze uit haar boerderijtje op het Loon min of meer door de verhuurder was weggepest.
Uiteindelijk had ze haar stekje gevonden aan het Gelderlandplein in Eindhoven. Daar was Riny nog enkele malen op bezoek geweest.
De laatste keer was dat zo'n tien jaar geleden.

Via Huib, Thomas jeugdvriend, hadden we gehoord dat zijn moeder ernstig ziek was, dat ze naar een hospice was overgebracht.
Vorige week donderdag vond Riny een foto van Riet en haar.
De foto is zeker niet mijn beste. Hij is genomen achter het huisje op het Loon. Het pesten was al begonnen. De verhuurder had een lelijk hek geplaatst en zo de achtertuin met tientallen meters verkleind.

Enkele dagen geleden hoorden we dat Riet op die donderdag was overleden.

Afgelopen woensdag - ik wilde net beginnen aan een blog over Herman Brusselmans' boek 'De Feiten'- belde Thomas. Hij was Huib aan het helpen bij de ruiming van Riets huis.
De inspecteur van de woningbouw was zojuist langs geweest en had aangegeven wat weg moest. Of ik tijd had om ook te komen helpen. En of ik de aanhangwagen wilde meenemen.

Op het Gelderlandplein aangekomen hoorde ik dat de roos, die tegen de voorgevel stond, moest verdwijnen. Of ik me met die klus bezig wilde houden

Het is eeuwige zonde, zoiets te moeten doen. Zonde van zo'n einde.
Ik voelde me de beul met de zeis. Maar iemand moest het doen.

Voor

en na

Ik was niet op de klus voor bereid, had niet de goede kleren aan. 

De roos viel in delen tegen mijn lijf en veroorzaakte vele schrammen. 

Het gehele bovenstuk viel op mijn schouders terwijl ik boven op de ladder stond. Met doornen op hoofd en schouders klom ik omlaag. Nadat ik me van de woeste roos bevrijd had zag ik dat mijn polo gescheurd was en besmeurd met bloed.

Huib, net vader geworden van dochter Juno, wilde het leven ook botanisch voorzetten en vroeg me de roos uit te graven, zodat hij in zijn tuin verder kon.

De roos van Riet heeft me een nieuwe metafoor voor het leven gegeven. 

De roos van Riet staat voor het leven en de daaraan onlosmakelijk verbonden dood..