De roos van Riet

Voor het leven bestaan vele metaforen zoals een wedstrijd, maar zonder vooraf aangegeven eindtijd of een boek met een begin en een einde.
Een mooie en tevens enigszins versleten metafoor voor leven is een reis.
Die metafoor leent zich voor de beschrijving van ontmoetingen onderweg, metgezellen, die mee reizen.
Van sommigen neem je bij een afslag uitgebreid afscheid, anderen verdwijnen plots van je pad.

Riet zijn we onderweg ergens kwijtgeraakt. Wat de reden ervan is geweest weten we niet precies. Het was na haar scheiding, nadat ze uit haar boerderijtje op het Loon min of meer door de verhuurder was weggepest.
Uiteindelijk had ze haar stekje gevonden aan het Gelderlandplein in Eindhoven. Daar was Riny nog enkele malen op bezoek geweest.
De laatste keer was dat zo'n tien jaar geleden.

Via Huib, Thomas jeugdvriend, hadden we gehoord dat zijn moeder ernstig ziek was, dat ze naar een hospice was overgebracht.
Vorige week donderdag vond Riny een foto van Riet en haar.
De foto is zeker niet mijn beste. Hij is genomen achter het huisje op het Loon. Het pesten was al begonnen. De verhuurder had een lelijk hek geplaatst en zo de achtertuin met tientallen meters verkleind.

Enkele dagen geleden hoorden we dat Riet op die donderdag was overleden.

Afgelopen woensdag - ik wilde net beginnen aan een blog over Herman Brusselmans' boek 'De Feiten'- belde Thomas. Hij was Huib aan het helpen bij de ruiming van Riets huis.
De inspecteur van de woningbouw was zojuist langs geweest en had aangegeven wat weg moest. Of ik tijd had om ook te komen helpen. En of ik de aanhangwagen wilde meenemen.

Op het Gelderlandplein aangekomen hoorde ik dat de roos, die tegen de voorgevel stond, moest verdwijnen. Of ik me met die klus bezig wilde houden

Het is eeuwige zonde, zoiets te moeten doen. Zonde van zo'n einde.
Ik voelde me de beul met de zeis. Maar iemand moest het doen.

Voor

en na

Ik was niet op de klus voor bereid, had niet de goede kleren aan. 

De roos viel in delen tegen mijn lijf en veroorzaakte vele schrammen. 

Het gehele bovenstuk viel op mijn schouders terwijl ik boven op de ladder stond. Met doornen op hoofd en schouders klom ik omlaag. Nadat ik me van de woeste roos bevrijd had zag ik dat mijn polo gescheurd was en besmeurd met bloed.

Huib, net vader geworden van dochter Juno, wilde het leven ook botanisch voorzetten en vroeg me de roos uit te graven, zodat hij in zijn tuin verder kon.

De roos van Riet heeft me een nieuwe metafoor voor het leven gegeven. 

De roos van Riet staat voor het leven en de daaraan onlosmakelijk verbonden dood..