Zelf wil ik ze ook graag maken: de tien mooiste, de beste van dit jaar etc.etc.
Lijstjes geven houvast, brengen orde in de veelheid.
In het boek Van George Washington tot Barack Obama (2012) bespreekt Frans Verhagen in het kort alle 44 presidenten van Amerika tot en met de eerste termijn van Obama, elke president in een portret van maximaal zes pagina's.
Op het einde geeft hij een lijstje in volgorde van de beste tot slechtste president, opgemaakt uit talloze lijstjes.
(voor vergroten: dubbelklikken)
De bovenste vijf handhaven zich daar al jaren, anderen willen nog al eens verplaatst worden door nieuwe inzichten of gewijzigde waarden.
(Op de laatste familie-avond was een van de vele quizvragen op welke plaats Obama - dus na zijn eerste termijn -zou staan. Het was opvallend dat alle drie groepen hem minstens zeven plaatsen hoger inschatten, dus bij de eerste negen, met als hoogste plek nummer 4!)
Het hangt ook duidelijk af aan wie de vraag wordt voorgelegd.
Trump zou Obama bij de laatste vier indelen - en zichzelf op de eerste plek, dat spreekt.
Opvallend is de plaats na Obama: Reagan, op plaats 17.
Bij zijn aantreden hielden vooral de democraten hun hart vast. Maar het viel mee, dank zij een geduldige staf, die de president feiten voorhield via filmpjes - want boeken en rapporten las hij niet -en vooral door het geluk dat in zijn periode de Berlijnse muur viel en de Sovjet Unie implodeerde.
Er doet zich inmiddels een merkwaardige omslag voor in de waardering van Reagan en dat komt door het zoeken naar een verklaring van de kwestie Trump.
In een kraakheldere essay van Susan Neiman:'Verzet en Rede in tijden van nepnieuws' (Lemniscaat 2017) wordt Reagan geplaatst als wegbereider van Trump met name door het rigoureus doorvoeren van het neoliberalisme en de marktwerking.
In tegenstelling tot vele analisten, gaat Neiman verder en schuwt de stellingen en oplossingsrichtingen niet met haar pleidooi voor idealisme.
"Laten we idealen niet afmeten aan de realiteit, maar de realiteit beoordelen aan de hand van idealen."
En in aansluiting van Bert Wagendorp (zie mijn blog 'Radicaal Optimisme'):
"Optimisme is een weigering feiten onder ogen te zien, hoop is gericht op verandering van de feiten. Hoop als een ideaal opvatten, betekent dat we idealen niet simpelweg als gegeven zien, maar als iets dat gerealiseerd kan worden."(pag.74)
Waar zal Trump eindigen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten