Voor de komende tijd zal ik daarvan afwijken.
Voor wat me het meest bezighoudt zijn op deze openbare plaats geen woorden. En...Over wat men niet zeggen kan moet men zwijgen.
De ondergeschikte onderwerpen lijken zo banaal en triviaal dat dat ik me afvraag of ze te bewerken zijn tot mededeelzaamheid, De ziekte die naar de dood leidt is zo zwart dat niets in haar schaduw kan staan.
Wat me bezig houdt is niet altijd dat, waarmee ik me bezig houdt.
Wat me in het voorjaar bezig houdt is bij voorbeeld de tuin.
Een half haar geleden, toen ik als 71 jarige begon aan het antwoord op de vraag hoe oud ik ben met 'ik word 72' te zeggen, nam ik me voor meer van de tuin te genieten dan er in te werken.
Een vreemd voornemen. Want juist als er het meest te genieten valt, wordt de tuinier gemaand gereedschap uit de schuur te halen en aan de slag te gaan.
Hieronder zomaar twee blikrichtingen op de dag dat ik 72 werd. Het is 5 juni 2018.
Geniet nou, zeggen de foto's.
De tuinier echter maait het gras, snoeit de buxus-, beuken- en laurierhagen, legt de compost om zodat ruimte ontstaat voor het vele snoeiafval en bovenal werkt hij in zijn moestuin, oogst asperges, plukt de aardbeien en maakt er jam van, levert gevechten met slakken, buxusrups en aspergehaan. De kippen leggen prima als ze dagelijks aandacht krijgen van hem, de opper-haan.
Daags voor moederdag bezochten Thomas en Femke met de kinderen - zie eerder - onze Gaspeltuin. Ze hadden een kadootje voor Riny: een beeldje van een roodborstje met een jong. Dat is aangebracht aan de pergola waarover de druif zich vleit.
Als we naar dat beeldje kijken vallen we ondanks de tot werken uitnodigende uitbundigheid van onze lente tuin in een rustmodus; ondanks alles, een zondagsplek in ons Arcadië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten