Over dat kruim verderop.
Het begon zoals ik me dat van jaren geleden bij de verjaardagen van mijn kinderen kan herinneren. Een voor een schuifelen de genodigden, cadeau onder de arm, de achtertuin binnen. Het geluid en gejuich zwelt aan met het aantal.
Als ieder is gearriveerd moet de jarige even naar binnen, opdat de cadeaus verstopt kunnen worden, cadeaus die even later door Noa via de aanwijzingen koud, warm, heet worden gevonden.
Broer Luca had het extra moeilijk gemaakt
Ook de verdere rituelen waren me bekend: het aansnijden van de taart, deze keer door Luca gemaakt, en het uitpakken van de gevonden cadeaus. Noa toont zich een ware gastvrouw, ontvangt de presentjes met een brede lach en met de begeleidende woorden "Dat wilde ik altijd al zo graag hebben..."
Toen was het tijd om in de auto's te stappen. Een grote meidenauto, waaruit al snel gezang klonk zoals de luizenmoeder-carnavalskraker 'Dag allemaal, wat leuk dat jij er bent...'en de auto erachter met Luca en mij erin.
In Goirle draaien we een terrein op, waar borden aangeven dat we een klimbos naderen.
De kinderen worden in een tuig gehesen
.
en krijgen een mijn inziens veel te korte instructie.
Ik kijk omhoog. Daar zo'n 7 à 8 meter boven de grond hangt een jongeman uit een naburig asielzoekercentrum,, vermoedelijk in het kader van een modern inburgeringsprogramma, te gillen en te schreeuwen..Een begeleidende tolk roept om hulp, die in alle rust onder het mompelen van quiet-quiet komt aanslenteren. De tolk roept de vertaling de lucht in.
Via een uitschuifbare hengel wordt een touw aangereikt, die de jongen aan zijn zekering op zijn tuig moet vastklikken. De jongen durft echter zijn riem, waarmee hij aan de kabel gezekerd is niet los te laten.
Ik bewonder de rust van de leiding, die door een zekere sloomheid uitstraalt dat dit soort ongelukjes zo vaak voorkomen. Het lukt uiteindelijk om het slachtoffer naar een platform te trekken, waar een tweede begeleider hem met een woordeloze instructie uitlegt dat het rubberen rolletje altijd naar achteren moet wijzen. Als het naar voren is gericht, werkt het in plaats van een versnelling als een rem.
Ons groepje mag beginnen aan circuit 1.
Ik hamer er onophoudelijk op dat het rubberen rolletje achter moet zitten, totdat een geeuwend "ja" me doet beseffen dat dit geen aanwijzing meer is, maar een uiting van mijn angst.
Voor de kinderen is het allemaal een, jawel, uitdaging.
Twee meisjes aarzelen bij circuit drie, waar een maximale hoogte zal worden bereikt.
Mijn 'Als je niet durft, hoef je niet, hoor' wordt weggeschud en ze klimmen parmantig de anderen achterna.
Na een half uur klopt mijn hart weer in een normale sterkte en frequentie en durf ik foto's te maken.
Na twee uur is de angst bij mij vervlogen, de kinderen voeren de spanning op door wedstrijdjes te doen om zo snel mogelijk een circuit te doorlopen. Onze functie beperkt zich tot het klokken.
Tijd voor de de frites met wat hartigs. en een fotomoment van de jonge helden.
De vraag of ik een volgende keer meega als ze gaan sky-diven of grotklimmen heb ik voor me uit geschoven.
Waar zijn de tijden van verjaardagsfeesten met een mooie video ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten