Zij sommen op: de overzichtelijkheid, geen gedoe meer met de tuin, de bijvangst: eens flink opgeruimd en ook het gemakkelijk contact met de mede-bewoners. Dat laatste voor het grote deel ouderen, dat van een huis naar een appartement verkast.
Wij haasten ons hen een bezoek te brengen, op de eerste plaats om onszelf te leren kennen. Want er is zo lijkt het, geen ontkomen aan, aan het kleiner wonen.
Wij deden dat jarenlang met met een periodiek, tijdelijk verblijf in onze caravan en ja, het was heel overzichtelijk met vaak gemakkelijk contact met mede-caravanners.
Maar dit is permanent, de fase voor een heel kleine behuizing.
Nooit hebben ze spijt. Wat moeten ze daar ook mee? Het was hun vrije keuze en terug is ondenkbaar.
Toch bezochten we kleinere behuizingen, waar wij zeker spijt zouden ontwikkelen.
Als we daarvoor hadden gekozen.
We leren om te kiezen voor niet te klein, voor elk van ons een eigen plekje, een ruim buiten, liefs een tuintje of een royaal balkon, gelegen op de zonnige kant, buren, mede-bewoners die variëren.
Tot op heden hebben we weinig bezoeken afgelegd, die aan meerdere van bovengenoemde criteria voldeden.
Tot onlangs.
We moesten ervoor naar Friesland, waar mijn oudste broer en zijn vrouw een prachtige boerderij in het buitengebied verwisseld hadden voor een appartement. Telefonisch hadden ze al laten weten dat ze zeer tevreden waren over de gekozen metamorfose.
Foto's spreken soms beter dan woorden.
Bovenstaande foto's vanuit eenzelfde standpunt genomen.
Vanwege de privacy laat ik kiekjes van een wonderschone slaapkamer, een ruime badkamer, toilet en een tweede slaapkamer achterwege.
Tegenover de tweede slaapkamer open ik een deur en zie
een ruime berging met op het einde een trap naar boven.
En daar
Een lange ruimte (15 meter?) met op het einde zijn bureau, zijn boeken, zijn verzamelde kunst, zijn hometrainer, kortom zijn vorige leven, hier en daar verdund, is met hem meegereisd.
Met zoiets zou ik nog een paar jaren vooruit willen gaan.
Dan moeten we met hen mee naar buiten, naar de berging, de gezamenlijke kelder en tenslotte de gezamenlijk huiskamer.
Er is niemand, maar het interieur verraadt weinig variatie in de populatie mede-bewoners.
Ik begrijp echter, dat ze zich na hun verhuizing een stuk jonger voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten