De geboorte van een schoondochter

Fitzroy Island begin april 2005.
Thomas en Femke maakten voor de tweede keer een reis naar Down Under. De eerste, een rondreis per camper door Australië, had plaats gevonden van Oktober 2000 tot April 2001.
Deze tweede reis startte het inmiddels getrouwde stel in Nieuw Zeeland.
In April zouden ze nog een maand rondtrekken in Oost Australië, te beginnen in Cairns, waar wij ze op het vliegveld zouden ontmoeten.
We voeren vanwege de onrustige zee met een Thunderbolt speedboot naar Fitzroy Island, een piepklein eilandje in The Great Barrier Reef. Daar vierden Thomas zijn 30-e en Femke haar  28-e verjaardag, elk met voor de ander een handmade cadeau.

Wij hadden na de geboorte van onze tweede zoon David een derde kind willen hebben mits het een meisje zou zijn. Of beter gezegd wij wilden graag een dochter.
Maar de kans dat de volgende boreling een meisje zou zijn achtten we gering vanwege mijn gezinsachtergrond: twee meisjes en maar liefs 10 jongens.

Met het trouwen van Thomas met Femke was het meisje van Thomas getransformeerd naar de vrouw van Thomas. Ik had haar tot die dag in april 2005 nog nooit mijn schoondochter genoemd. Femke noemde mij, zoals mijn kinderen deden bij mijn naam; Cor.

Zes weken geleden kreeg ik per post een foto van Femke. Verder geen begeleidend commentaar.
Ze was duidelijk bezig met herinneringen.

(Ik had haar aanbevolen om Marcel Verweij De remedie van Epicurus te lezen. Het boekje heb ik nu terug en ligt voor me. Er staan streepjes met ballpoint aan de zijkant bij diverse citaten. Die zijn niet van mij. Ik onderstréép altijd met potlood. Op blz.40 is een kantlijnstreep gezet bij: "Met plezierige herinneringen aan het leven kan het moment van afscheid zo aangenaam mogelijk worden gemaakt.")

Terug naar de foto.
Hij is door Femke genomen toen wij samen de Mount Fitzroy beklommen, een heuveltje van nauwelijks 300 meter. De berg heeft een zeer steile en een lang aflopende kant. Wij namen, bleek achteraf, de bij onze huisjes liggende steile toegang. Femke ging als een hinde, ik volgde als een grommende oude grizzly op enkele meters, om steeds als Femke omkeek en vroeg of het ging, met moeite 'ja' uit mijn longen te persen. Totdat ze plotseling stopte en zei dat ze een foto van me wilde maken. Eindelijk kon ik uitblazen. Ze wilde er nog een maken en nog een als ik de berg opklom. De derde foto is deze. Kijk naar met kletsnatte polo, denk er een gehijg als uit een verstopte luchtpijp bij.
We zijn op een grote steen gaan zitten en daar bekende ze: "Ik wil niet met mijn dode schoonvader opgezadeld te worden." En mijn repliek "Nee, dat wil ik mijn schoondochter niet aandoen." Geen Cor, geen Femke. Schoonvader en schoondochter.

k

Sindsdien ben ik met haar niet meer de rivaliteit aangegaan, die vrouwen soms spontaan bij me oproepen.
Ik bekende me tot de mindere en vroeg of we rustig verder konden gaan.

Troost in herinneringen

"Een mens sterft twee maal. Eerst als het lichaam het opgeeft, een tweede maal als niemand meer herinneringen aan die persoon heeft. "
Zo begon ik mijn woordje bij de afscheidsdienst van Ton Tonnaer, zo zal ik a.s. vrijdag mijn herinneringswoordje voor Femke beginnen.

Met het herinneren halen we iemand voor de geest.
De herinnering moet inhoud hebben, naar iets verwijzen.
Laatst zei Femke dat ze voor twee geleefd had. Wat zij had meegemaakt heeft een ander pas op zijn 82- ste bijeen geleefd.
Was dat voor haar een troostende gedachte of was het bedoeld als troost voor mij?
Nu, achteraf  realiseer ik me dat ze bedoeld kan hebben dat ze voldoende herinneringen heeft achtergelaten om haar levendig te houden.

Een gedeelde herinnering telt voor twee. Je kunt delen als die ander de herinnering een plaats wil geven.

Femkes en Thomas' wens is om een herinneringsboek te vullen, dat met name voor de kinderen hun moeder plaatst, zodat ze weten wie ze was, en dat troost biedt voor de onbegrensde leegte, die ze achterlaat.

Iemand schetsen kan door een biografie. Het leven wordt van geboorte tot de dood beschreven. De feiten zijn waar. Het is een historische benadering, een aangekleed curriculum..
De levensgeschiedenis moet naast waar ook goed worden opgetekend.

Een tweede benadering is die aan de hand van het beschrijvingen hoe ze was.
Zo noemde ik haar in de vorige blog LIEF, INNEMEND en ONDERNEMEND. Adjectieven die bij me opkomen als ik aan haar persoonlijkheid denk.
Ik heb kaartjes gelezen die andere beschrijvingen noemen. De psychologische duidingen zeggen heel veel over degene die de interpretatie prijs geeft
.
Een derde groep van herinneringen is meer thematisch. Verhalen over haar reizen, haar liefde, haar moederschap, voorbeelden van haar opgewektheid, de dingen die ze maakte, de toevallige gebeurtenissen, die geen toeval meer kunnen zijn, de voortekenen, de profetieën.
Die verhalen mogen worden aangedikt en versierd, het zijn de literaire verhalen, die beetje bij beetje bijgesteld worden doorverteld.

Een voorval schuift bij mij naar binnen al bladerend in de fotoboeken.

Bovenstaand is een foto uit voorjaar 2007  (feit)  met het daarbij gekrabbelde commentaar.
Bij mijn broer had ik een perenboom omgedaan en de stam in delen gezaagd. Ieder zou van zijn stam iets maken. Bij mij resulteerde dat in het beeld 'Memento Mori' dat jaren geleden onderwerp van mijn blog was. Thomas, zoals te lezen in het het bijgekrabbelde commentaar, maakt een memory kist volgens de kunst van de Maori's.
En Femke? Die begint aan een lamp. Maar ze merkt dat dit erg lang gaat duren, maakt mij enthousiast voor het project en stelt voor om haar stuk hout - dat ze dus net van mij had gekregen - te ruilen voor een zeefdruk van Klaas Gubbels, waar ze eerder van te kennen had gegeven het mooi te vinden.
Barteren noemde ze dat, het ruilen van diensten en goederen zonder tussenkomst van geld.
Sommigen beginnen met goud en eindigen met een molensteen, Femke begon met een molensteen en eindigde met een klomp goud.
Dit verklaart de keuze voor mijn foto van schalkse Femke in mijn vorige blog.
Zij, een geboren handelaar.

Nu ik dit verhaal opschrijf en deel via deze tekst, duikt op mijn gebroken hart een glimlachende warmte van troost. 

Femke, de aarde verlaten

"Als je dit leest, ben ik er niet meer."

Zo begint onze schoondochter Femke haar tekst vandaag op caravanity.nl, haar website van haar bedrijf caravanity, een onderneming die het oppimpen van caravans stimuleert. Dit is Femke, onze lieve, innemende, ondernemende Femke, ten voeten uit. Haar dood zelf aankondigen en tevens aangeven dat haar bedrijf doorgaat onder nieuwe bezielende leiding.

Femke is gisterenochend 16 oktober 2018 om 5.25 uur gestorven in de armen van haar geliefde Thomas, Luca en Noa. 

Zoals ze het had gewild. 

De uitnodiging voor de herdenkingsdienst a.s. maandag is zojuist verstuurd met daarbij een prachtige foto van haar, zoals er zovele mooie foto's van haar zijn.

Mijn foto is volgens sommigen een minder geslaagd portret. 

Toch kies ik voor deze plek de foto van haar van juni 2016. 

Er waren meerderen op mijn 70 ste verjaardag aan wie ik vroeg of ik op hen mijn cadeau van Riny, een mooie Sigma portretlens uit mocht proberen. Femke reageerde als eerste. Ze had ook wel iets goed te maken. Hoe vaak had ik immers haar geholpen?

Aan het verdriet om haar dood kan ik nu geen woorden geven.

Luister naar 'Black Ribbons' het derde nummer van het album 'No Song No Spell No Madrgal' van The Apartments.

Lees de volgende gedachte uit Julian Barnes laatste roman 'Het enige verhaal' 

Zou U liever meer liefhebben en 

meer lijden, of minder liefhebben

en minder lijden? Dat is, denk ik, 

uiteindelijk de enige echte vraag.

Adieu aan mijn Vespa

Het viel te verwachten, dat ik mijn favoriete vervoersmiddel, mijn Vespa ET 50 ooit aan de wilgen moest hangen, want of de Vespa of zijn berijder zouden ooit te oud zijn.

Sinds het jaar 2000 vervoer ik me lokaal bij voorkeur op mijn scooter. Het was in het jaar dat de Pedagogische Academie, waar ik sinds 1999 was aangesteld als directeur, verhuisde van het Hemelrijken naar het terrein van de TU/E, waar de parkeerplaatsen schaars waren en waar weshalve al gauw parkeermeters werden geplaatst.

Ik ontdekte naast het gratis parkeren nog een groot voordeel van mijn vervoersmiddel. De aankomsttijd was veel nauwkeuriger te bepalen dan met de auto.
Onderweg had ik slechts vier stoplichten, waarvan ik er twee, zoals al mijn mede-scooteraars, systematisch negeerde.
Natuurlijk moest ik even de tijd tijd nemen om het gigantische slot om mijn achterwiel te steken, iets wat me enigszins overbodig leek wamt de kleur van het vehikel - paars - werd door de meeste dieven als niet verhandelbaar beoordeeld. 

Bij het doen van boodschappen, lees, het kopen van boeken, kon ik tot op de drempel van de neringdoende komen.

Een enkele keer maakte ik op mooie zonnige dag ritjes met Riny achterop. We voelden ons beiden jonger dan we waren.
De laatste jaren was het de gewoonte om als de kleinkinderen op bezoek kwamen, hen op een ritje te trakteren. Dan stonden ze voor me op de brede plank te joelen van plezier en angst als ik de gaskraan tot wel 20 kilometer per uur opendraaide.

Op de omslag van mijn boekje "Houdoe" bij mijn afscheid bij Fontys in december 2008  draai ik van het terrein af  gezeten op mijn immer trouw vervoersmiddel.
Nooit had hij me in de steek gelaten.
In mijn pensioentijd heb ik nooit overwogen om hem van de hand te doen. We besloten enkele jaren geleden dat we met één auto toe konden. Hoe vaak kwam het immers sinds onze pensionering voor, dat er geen van de twee auto's in gebruik waren?
In noodgevallen had ik de scooter staan.

Afgelopen dinsdag - ik had hem naar het scooterhuis gebracht voor een grote beurt en o, ja of ze naar de stuurkolom wilden kijken, die stond na het ongeluk wat scheef - belde de garagist me op met een prijsindicatie en een prognose hoe lang het beestje nog op de weg zou blijven.
Een jaar, hooguit, want in de bodem zaten twee flinke gaten.

Mijn eerste reactie, laten maken. Een trouw gezel doe je niet zo maar van de hand.
Riny dacht daar anders over en gooide het op vertrouwen in het paarse beestje, ofschoon ik vermoedde dat ze op zijn minst onze combiene bedoelde.
De twijfel sloeg toe, dus had ze een punt.

Ik ging naar de werkplaats voor de overdracht en een laatste groet.
Bij deze maak ik zijn einde wereldkundig met deze aangepaste Houdoe.

Selfie/Armie

De cryptische titel van dit blog slaat op een foto die ik van mezelf maakte (Selfie), in dit geval niet van  mijn gezicht zoals gebruikelijk maar de binnenkant van mijn rechterarm (Armie)

Het is de meest opzienbare bloeduitstorting op mijn lijf. Daarnaast zijn de linkerhand, mijn rechterdijbeen en linker binnenvoet paars gekleurd als ruwe herinnering aan het scooterongeval vorige week.
De knobbel onder de elleboog wordt veroorzaakt door vochtophoping, een verschijnsel dat bekend staat als studentenelleboog.
De meeste last had ik van de gekneusde ribben, maar daar valt van buitenaf niets aan af te zien.

Als Armie het beste woord voor dit beeld is, dan zou de gangbare Selfie beter met Facie aangeduid kunnen worden, zodat we weten over welke gedeelte van de Selfie we worden geïnformeerd.
Dat mijn huid grotendeels paars is gekleurd komt door de extra bloedverdunning die ik na de plaatsing van de stent een jaar lang moet slikken. Extra oplettendheid voor botsing en val is dus geboden.

Het is een schamel bericht, dat ik van afgelopen week opmaak.
Er valt nauwelijks meer te melden van een week waarin ik voornamelijk lichaam ben geweest.

Ik heb me teruggetrokken in mijn leesstoel met de laatste privé domein (302) "Een iets beschuttere plek misschien " van Cyrille Offermans.
Het leven lijkt voorlopig weer veilig en overzichtelijk.