Sinds het jaar 2000 vervoer ik me lokaal bij voorkeur op mijn scooter. Het was in het jaar dat de Pedagogische Academie, waar ik sinds 1999 was aangesteld als directeur, verhuisde van het Hemelrijken naar het terrein van de TU/E, waar de parkeerplaatsen schaars waren en waar weshalve al gauw parkeermeters werden geplaatst.
Ik ontdekte naast het gratis parkeren nog een groot voordeel van mijn vervoersmiddel. De aankomsttijd was veel nauwkeuriger te bepalen dan met de auto.
Onderweg had ik slechts vier stoplichten, waarvan ik er twee, zoals al mijn mede-scooteraars, systematisch negeerde.
Natuurlijk moest ik even de tijd tijd nemen om het gigantische slot om mijn achterwiel te steken, iets wat me enigszins overbodig leek wamt de kleur van het vehikel - paars - werd door de meeste dieven als niet verhandelbaar beoordeeld.
Bij het doen van boodschappen, lees, het kopen van boeken, kon ik tot op de drempel van de neringdoende komen.
Een enkele keer maakte ik op mooie zonnige dag ritjes met Riny achterop. We voelden ons beiden jonger dan we waren.
De laatste jaren was het de gewoonte om als de kleinkinderen op bezoek kwamen, hen op een ritje te trakteren. Dan stonden ze voor me op de brede plank te joelen van plezier en angst als ik de gaskraan tot wel 20 kilometer per uur opendraaide.
Op de omslag van mijn boekje "Houdoe" bij mijn afscheid bij Fontys in december 2008 draai ik van het terrein af gezeten op mijn immer trouw vervoersmiddel.
Nooit had hij me in de steek gelaten.
In mijn pensioentijd heb ik nooit overwogen om hem van de hand te doen. We besloten enkele jaren geleden dat we met één auto toe konden. Hoe vaak kwam het immers sinds onze pensionering voor, dat er geen van de twee auto's in gebruik waren?
In noodgevallen had ik de scooter staan.
Afgelopen dinsdag - ik had hem naar het scooterhuis gebracht voor een grote beurt en o, ja of ze naar de stuurkolom wilden kijken, die stond na het ongeluk wat scheef - belde de garagist me op met een prijsindicatie en een prognose hoe lang het beestje nog op de weg zou blijven.
Een jaar, hooguit, want in de bodem zaten twee flinke gaten.
Mijn eerste reactie, laten maken. Een trouw gezel doe je niet zo maar van de hand.
Riny dacht daar anders over en gooide het op vertrouwen in het paarse beestje, ofschoon ik vermoedde dat ze op zijn minst onze combiene bedoelde.
De twijfel sloeg toe, dus had ze een punt.
Ik ging naar de werkplaats voor de overdracht en een laatste groet.
Bij deze maak ik zijn einde wereldkundig met deze aangepaste Houdoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten