Weduwnaar

Het gedicht van Jochem Myjer is van grote eenvoud, de gedachten van de weduwnaar vinden hun kracht in de herhaling van de woorden...en/ ik ga proberen/ je niet te missen/ ik ga proberen/je niet te missen. Het is een trieste dubbele paradox, de weduwnaar die op het moment dat hij het voornemen  uitspreekt, of er zelfs maar aan denkt, zijn voornemen gewoon ondenkbaar weet. Hij kan zich in zijn lot niet iets ten aanzien van haar voornemen.
Zijn lot is het dat hij haar altijd zal missen.
Hij hoeft niets te proberen en het tegenovergestelde, haar proberen te missen, zal hem zeker niet lukken.

Onze zoon Thomas, lotgenoot van de poëtisch verbeelde weduwnaar bracht als ultiem eerbetoon aan zijn overleden geliefde, geflankeerd door zijn twee kinderen, dit gedicht ten gehore van de kleine schare intimi, die aanwezig waren bij het ter aarde bestellen van de urn ("met de as van haar lichaam").

Ik was erbij en realiseerde me dat ik de vader van een weduwnaar was geworden, van een jonge man die gaat proberen haar niet te missen..
Hij weet dat hij haar altijd zal blijven missen.
Dit is een gebed zonder einde.
De aangrijpende tekst geef ik hieronder integraal.

Weduwnaar

Ik ga zo naar de stad

over de markt heen struinen

een kopje koffie drinken

bij ons tentje in de duinen

dan wat kruiswoordpuzzels maken

om mijn geheugen op te frissen

en

ik ga proberen

je niet te missen

ik ga proberen

je niet te missen

Vanavond pak ik de auto

ga ik even terug naar het strand

lekker de hond uitlaten

met de wind praten

speuren naar zeehonden

of misschien wel bruinvissen

en ik ga proberen

je niet te missen

ik ga proberen je niet te missen

Maar maak je geen zorgen

want morgen ga ik genieten

van elke zonnestraal

van elk grappig verhaal

ik ga zelfs naar een feestje en als ik thuis kom

ga ik een hele zak chips leeg eten

en wijn drinken

totdat ik alleen maar kan slissen

En als ik dan wakker word

ga ik proberen

je niet te missen

Er zijn prachtige foto's van het laatste eerbetoon, prachtig zoals de hele bijeenkomst was: sereen, eerbiedig en in stijl (van Femke). De foto's vind ik te intiem om ze hier te plaatsen.

Maar ik wil toch een beeld bij deze tekst, een foto van twee jaar geleden, toen het duidelijk was welke weg hij zou moeten gaan. Over de weg die hij tot nu toe is gegaan denk ik met de allergrootste bewondering en trots. 

Precies twee weken na haar dood was het Allerzielen met mijn jaarlijkse gang naar de graven van mijn ouders en het ernaast liggende graf van mijn schoonouders, (schoon-) ouders die ik al bijna veertig jaar probeer niet te missen. 

Daar aan die graven heb ik hen verteld dat ze grootouders zijn geworden van een weduwnaar.