Het was een prachtige voorjaarsdag, dus trok het stel naar buiten.
Ik keek vanaf het terras hoe ze zich vermaakten.
Wat zullen ze zich pakweg over zestig jaar nog herinneren van hun bezoekjes en logeerpartijtjes bij opa en oma?
Wat herinner ik me?
Ik heb nauwelijks herinneringen aan bezoekjes bij de ouders van min moeder. De logeerpartijtjes waren bij de oudere getrouwde zussen van mijn moeder, in de buurt van Terwinselen waar mijn grootouders woonden.
Van de vakanties in Stramproy bij de ouders van mijn vader heb ik nog volop herinneringen. Het aardappelveldje rooien, met de boerenkar naar Swartbroek, vangertje en verlos op het kerkplein met mijn broers en neven en nichten Ament, mijn ooms die een spel met centen gooien deden, die met elkaar kaarten en daarbij veel lawaai maakten.
Ik zoek in het fotoalbum van mijn opa en oma maar vind nergens een kiekje van logeerpartijtjes.
Onze kleinkinderen zullen hun geheugen gesteund weten met talrijke beelden.
Deze middag hebben ze mijn toestellen genomen en struinen de Gaspeltuin af. Ze maken foto's, ieder met zijn eigen handtekening.
David heeft de buks gevonden en herleeft zijn jeugd. Hij instrueert de nieuwe generatie hoe ze in de roos kunnen schieten.
Nee, neem dan Noa. Ze heeft gezien hoe haar moeder fotografeerde. Tientallen shots en daarna rustig gaan zitten om de goede te selecteren.
Met oma voor de spiegel
Luca ligt op de grond, neemt de kikkers in beeld, wormen, vogeltjes en de kippen.
Zoë zoekt modellen en regisseert ze, zet ze neer in het beeld dat ze mooi vindt. Noa is voor haar het ideale model.
Dan waagt Luca zich ook aan mensen. Hij heeft van Zoë gezien dat het beeld spannend kan worden als je met het kader of de stand durft te spelen.
Zo ziet hij die middag de meiden poseren.
En eindelijk lukt het iemand - wie o wie - om Thijn te vereeuwigen zonder een gekke bek te trekken. Een zeldzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten