Meisjes en paarden

Omdat ik de enige volwassene in hun buurt was werd ik gevraagd en kon ik niet weigeren, terwijl ik dat toch echt wilde.

Het cynische grootouders' motto: Schuiven, Schikken en Slikken was die dagen al eerder aan de orde geweest, dus stond ik al in een gewillige modus.
Bovendien valt het niet mee als twee paar meiden-ogen je 'please' smeken ondanks mijn bedenkingen.
Het 'Ik ben bang voor paarden' weerlegden ze niet. Ze zeiden enkel dat ik niets anders hoefde te doen dan als een Turkse vrouw achter hen aan te lopen. Het waren de regels,
Van de wei naar de trainingsbak langs de openbare weg mag alleen als er een volwassene bij is.

Het uurtje, dat me dit ging kosten zou ik kunnen vullen door het maken van foto's .
En zoals zo vaak na dat uurtje was ik helemaal om. Wat is het genieten van het genieten en mijn paardenvrees is verdwenen, zeker voor het paardje Diansy van Noa.

Tess is het vriendinnetje van Noa. Ze houdt van rennen stoeien en voetbal. Van dat werk en ja, ze is ook een beetje bang voor paarden.

Na een kwartiertje de vraag waartegen ik opzag: 'Wil jij ook eens Tess?'

Met 'Ik blijf erbij en geef les zoals ik die zelf gehad heb', trekt ze haar vriendin over de streep, de bak in en de rug van Shanti op,

Alsof Tess al jaren  paardrijdt. Noa toont zich een goede leraar.

Wat is dat toch voor een samenspel: meisjes en paarden, deze gendervaste koppeling? 

Geen jongen te bekennen noch in de wei, noch in de manege noch hier in de oefenruimte van De Vennenruiters.

Het kost Noa uren om Diansy te verzorgen, het vraagt een strakke discipline, duidelijke commando's en een liefdevolle toewijding, 

(Ooit stelde een studente van de HBO J opleiding dat paardenzorg een voorbereidende functie is voor het moederschap. Ik heb toen smadelijk gelachen en haar hypothese heeft ze onder leiding van een gewilliger docent onderzocht.)

Op het laatst proberen om opa alsnog bang te maken door als een amazone door het water te rossen.

Maar mijn vertrouwen is gegroeid. 

Ik kan vrijuit genieten.