Het bij elkaar knutselen wordt Mc Giveren genoemd.
En dat laatste doe ik volgaarne.
Reparaties met spullen die ik heb liggen.
Het is kosteloos creëren.
Eén jaarlijks terugkerende klus is het herstellen van de compostbakken.
Vanaf het eerste jaar dat we de Gaspeltuin inrichtten - het was anno 1986 - composteren we ons tuinafval.
In de loop der jaren is de aanvankelijk twee bakken tellende composthoek uitgebreid naar vijf.
Twee maal per jaar wordt het tuinafval naar de volgende bak omgelegd.
Doordat het afval steeds verder inklinkt duurt het drie tot vier jaar alvorens in de vijfde en laatste bak te verspreiden compost ligt.
Dat gebeurt elk voorjaar.
Doordat de planken snel wegrotten, herstel ik jaarlijks de bak of bakken, die leeg vallen.
Afgelopen dagen waren de bakken vier en vijf aan de beurt, de eindstations van onze compostband
En vanzelfsprekend wordt voor het herstel enkel gerecycled materiaal gebruikt.
Waarom schrijf ik hierover?
Wel, ik ben steeds tevreden, een beetje trots eigenlijk, zoals een knutselaar zijn old timer weer aan de praat heeft gekregen.
Maar er zijn zeer weinigen in mijn omgeving die van mijn ge-mac giver kunnen meegenieten, terwijl het toch de levensader van onze tuin is.
Daarom schrijf ik erover.
Voor de noodzakelijke openbaarheid.
Ik duw U, lezer zelf beelden door de strot.
Bak vijf op de voorgrond met deurtje om de compost er gemakkelijk uit te scheppen.
Volgend jaar Herfst wordt bak drie onder handen genomen enzovoorts.
Zolang het duurt.
Mijn eigen perpetuum mobile
Geen opmerkingen:
Een reactie posten