Al jaren zoekt ons roodborstje mij bij mijn tuinwerkzaamheden op.
Hij weet blijkbaar dat als de tuinier bezig is met woelen er wroeten allerhande wormpjes en pissebedden bovengronds raken.
De eerste maal dat ik hem opmerkte - ik houd het er maar op dat het een mannetje is en dat het al jaren dezelfde betreft, aannames die beide betwijfeld kunnen worden - was na een begrafenis.
Het lag voor de hand om er een reïncarnatie van de zojuist ter aarde bestelde vriend te zien.
Vanaf toen werd hij mijn troostborstje en ik durf hier te bekennen dat ik soms een gesprek met hem voer.
Zo heb ik vaker tegen hem gezegd even te blijven zoals hij daar zat, van onderaf schuin naar mij omhoog kijkend.
'Ik ga even mijn fototoestel halen, want ik wil over jou in een van mijn blogs schrijven.'
Maar nooit heeft hij op me gewacht. Steeds was de vogel gevlogen.
Hij was duidelijk cameraschuw, daar hoor je vaker over.
Tot gisteren.
Ik was begonnen aan het vervangen van het zand in de kippenren.
Hij was de ren ingevlogen.
Er was geen wegvliegen meer mogelijk ook toen ik terugkeerde met mijn camera. Ik sloot namelijk de deur. Ondanks dat ik me een laffe verrader vond, drukte ik snel af terwijl hij wild tegen het gaas aanvloog - weg van dat glanzende oog.
Ik wist bij afdrukken al dat ik de foto's zou gebruiken voor mijn blog over week 46 van 2020, een tekst die zou gaan over troost en hoop.
Het was immers de week van Biden en Harris, de week van het gloren van een vaccin en de week waarin het aantal besmettingen terugliep.
Maar vanmorgen las ik in het E.D. de column van Saskia Noort "Het verlangen naar Ontlading" een tekst die ik zo graag had willen schrijven.
Maar niet getreurd, een aantal pagina's verder staat een paginagroot artikel van de hand van Mignon van Halderen, lector Thought Leadership bij Fontyshogescholen onder de titel "Campagne 'Merkwaardig' is meer dan een ludieke actie."
Een deel van het artikel
Met de actie van de Kledingbank in Eindhoven worden shirts uitgebracht met een bewerking van logo's van grote en dure merken zoals Nike, Lacoste en Adidas in resp. Niks, Lacosteveel en Adidasduur, woorden die een beetje schuren.
Aan de campagne, waaraan Fama Volat, het bedrijf van Thomas heeft meegewerkt hebben bekende Brabanders zich in deze krant van enkele dagen geleden getoond.
In het artikel haalt van Halderen de sociale identiteitstheorie van Tajfel uit 1979 erbij en legt zelfs linken met gedachten uit het boek Homo Sapiens van Yuval Hariri.
De bespreking doet me denken aan de diepzinnige beschouwingen en analyses van poëzie-recensenten. Of aan de benaderingen van beelden kunst zoals in het blad KunstBeeld waarin beschouwingen worden aangedragen die de kunstenaars zelf niet kunnen begrijpen noch bevatten.
De auteur betoogt dat de actie meer dan enkel ludiek is, de actie legt tevens bloot dat we onze identiteit vaak ontlenen aan attributies, nietszeggende symbolen zoals merkkleding auto of werk van je eega.
Marketing die wordt benaderd als poëzie en beeldende kunst!
Week 46 wordt wat mij betreft opgerekt tot de week van Troost, Trots en Hoop.
Als vader ben een beetje trots in het besef dat deze lof niets afdoet of bijdraagt aan mijn identiteit, net zo min het feit dat sinds deze week een beroemde voetballer mijn overbuurman is.
Geen 'claim the fame', maar een onderwerp voor deze tekst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten