Afgelopen week, week 2 van het zo hoopvolle jaar eenentwintig, zit boordevol met thema's waarover een mening kan worden gegeven of tenminste waarvan een analyse kan worden gemaakt of waaruit lessen getrokken kunnen worden
.
Nu de kruitdampen rondom het Capitool enigszins zijn opgetrokken vroegen media zich af of met het vertrek van Trump uit het Witte Huis ook het trumpisme zou verdwijnen en wat de kans van het aannemen van het tweede impeachment zal zijn en hoe ernstig de rellen in de verschillende staten op de presidentwisseling zullen zijn. De schade die het aanzien van de USA in marketingtermen is gigantisch, de verdeeldheid van het volk is onbeschrijfelijk en het is de vraag hoe dit weer te herstellen en of dit het duo Biden/Harris zal lukken. Het wit fascistisch gepeupel lijkt voor geen enkele reden vatbaar, blind voor de voortschrijdende diversiteit trekt het zich terug in haar angstige bastion waar zij met de luiken potdicht elkaar ophitst met complottheorieën
Ik zou er een tekst aan kunnen wagen, maar iets nieuws of origineels zit er niet in net zo min om het vallen van ons kabinet in coronatijd over de kwestie van de kindertoeslag, die blootlegde dat het SYSTEEM, tot een monsterlijk gedrocht kan evolueren dat Kafka en Orwell niet zouden kunnen noch durven beschrijven, die gezinnen in armoede stortte, marginaliseerde, criminaliseerde, vooral die gezinnen met exotische achternamen. Bureaucratisch profileren constateerde de onderzoekscommissie, regels leiden tot fraude, wantrouwen voedt de controle en niemand die het zag of dit onrecht kon stoppen. Jaar na jaar. Toen Asscher de handdoek in de ring gooide kon het kabinet niet anders.
Maar welk nieuws wordt hierboven geopenbaard, welke hoop kan eruit worden geput?
De afgelopen week werd ons voorgehouden dat we nog eens drie weken zoveel mogelijk binnen moeten blijven, ook de kinderen. Alles blijft op slot, want buiten waart een wolf die met het Britse variant nog gemener is. Er is weliswaar hoop, vaccins worden ingevlogen, maar o zo weinig en o zo traag toegediend. Wij snakken ernaar, begrijpen weinig van de betonnen degelijkheid van het adagium van de verantwoordelijke minister: "Liever goed dan snel".
Toen het nieuws van de verlenging van de lockdown bekend werd gemaakt, waren we in Oisterwijk. Onze stoere kleinzoon van veertien jaar had moeite zijn tranen in te houden.
Thema's in overvloed, maar ik kan de uier van overvloed niet ledigen.
De emmer blijft leeg.
Ik laat het erbi, steek een kaars en de open haard aan en wacht op betere tijden.
Wacht, ik heb toch een bekertje frisse melk voor wie openstaat om de dorst naar hoop te lessen.
Hoe de zangeres Maan een jonge vrouw van 23 jaar met ontwapenende natuurlijkheid te hulp schiet als de haar begeleidende gitariste de akkoorden kwijt is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten