Week zes van 2021 kan de boeken in als de witte week, de witte coronaweek.
Nadat in de nacht van zondag op maandag zo'n 10 centimeter sneeuw was gevallen, was Nederland ontwricht.
Geen ochtendkrant, nog minder verkeer op de weg, coronateststraten gesloten en het vaccineren voor tenminste één dag opgeschort.
Sneeuw is als bezoek.
Je verheugt je erop, maar na verloop van tijd houd je het voor gezien.
Na een week vind ik het welletjes geweest.
De maagdelijkheid is verdwenen, de sneeuw op straat is tot donkere smurrie vermalen, op stoepen is ze vertrapt tot een levensgevaarlijke ijsbaan.
Maar terug naar het begin van de week.
Maandagochtend. In het begin van de tunnel in de tunnel met een sensatie van de start van een Eftelingattractie.
Verrukt kijken doen we tegenwoordig met de camera.
10 centimeter
De eerste bezoeker...
'Ons' roodborstje
Contouren wit omlijnd
De straat nog leger dan Corona-leeg
Even terugkomend op die tunnel in die tunnel.
Door een tunnel moet je doorheen. Kenmerkend voor de moderne mens dat hij de tijd ervaart als iets waar je doorheen gaat, waar je doorheen moet.
We hebben de mond vol van te leven in het hier en nu, mindfulness als remedie voor de levensstress, maar we beschouwen de tijd als iets dat wegtikt.
Dat is onze remedie voor de tunnelangst: aan alles komt een einde.
Dus is het een schrale troost voor de sneeuwhater en de corona-sombermans: het gaat voorbij.
Panta rei, zoals ook ons leven.
De mens als tunneldier
Wie zou het durven om de tijd stil te zetten?
Te omarmen dat we eeuwig zouden leven in de witte wereld van week zes in 2021?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten