Intermezzo: Poetin

Aarzeling bij de titel: Oekraïne of Poetin?

Vast staat dat ik mijn serie over herinneringen aan vakanties moet onderbreken nu er een oorlog woedt, ondanks de flarden carnavalsmuziekmuziek die onze tuin inwaaien alsof ze me toe willen fluisteren dat het leven gewoon zijn gang gaat.

Mijn fascinatie voor de dictator wint het op dit ogenblik van de compassie voor het belaagde land.

Het fenomeen dictator/autocraat /antidemocraat boeit me al langer.

Stalin, Hitler, Mao, Mussolini en recentelijker Trump, Orban, Modi, Bolsenaro, Jinping. 

Niet alleen hun persoonlijkheid fascineert me, maar ook en vooral de wereld om hen heen die hun dictatorschap mogelijk hebben gemaakt. 

Poetin dus.

Ik lees momenteel het eerste deel van de geprezen trilogie over Mussolini van Antonio Scurati, 'M. De zoon van de eeuw', maar zal het tweede deel 'De man van voorzienigheid' even laten liggen en Steven Lee Meyers voorlopige biografie 'De nieuwe Tsaar. De weergaloze opkomst en heerschappij van Vladimir Poetin' (2016) ter hand nemen.

Nu de dictator het startsein voor de inval van het buurland heeft gegeven, geven de media hun analyses. Dat het allemaal in de lijn van de verwachtingen lag: 

Casper Thomas in het F.D. van gisteren, die Poetins essay van vorig jaar analyseert en die doortrekt naar Poetins toespraken afgelopen week en de Volkskrant met de kop "De oorlog die Poetin al twintig jaar voorbereidde" 

Het zijn geen profetieën maar analyses achteraf.

Want laten we eerlijk wezen, we hadden dit voor kort niet voorzien, deze bezetenheid van P. om Oekraïne terug te vorderen in een nieuwe USSR.

Dan had de omslag van Myers boek er wellicht anders uitgezien.

Heeft P. zich verkeken op de felle reactie van het Westers bondgenootschap? 

Heeft hij de verkeerde inschatting gemaakt na de wat lauwe reacties op de invallen op Tsetsjenië, Georgië en De Krim?

De toekomst zal het leren.

Als P. op M. lijkt, als P.'s entourage dezelfde is als die van M dan zal noch een nederlaag noch een overwinning zijn bezetenheid voor de strijd voor een Groot Rusland doen verminderen. 

Integendeel..

Dan zou de teruggave van het nucleaire arsenaal van de Oekraïne aan Rusland in 1994 een dubbele vergissing kunnen blijken.

En zou de omslag van Myers definitieve biografie er als volgt kunnen uitzien.

  

..

La Lavandou VA 13

De zee met haar kust heeft een grote aantrekkingskracht op de rustzoekers en omdat die met zo velen zijn is de rust daar vaak ver te zoeken.

Voor hen geen vermoeiende stedentrips, doe-vakanties of zwerftochten, zij verlangen slechts een beetje mooi weer, een strandstoeltje en een parasol.

Omdat dat beetje mooi weer- zeker in het vroege voorjaar - aan de Nederlandse kust onzeker is, hebben we in het begin van deze eeuw ons verblijf in het voorjaar drie maal aan de Zuid-Franse kust gezocht, in de strook die Côte d'Azur wordt genoemd met mondaine plaatsen als Saint Tropez, Cannes en Nice.

Maar er zijn ook rustiger plekken hadden we gehoord, waarbij de plaats La Lavandou meermalen werd genoemd in het bijzonder camping Camp du Domaine.

 

We zijn er zoals gezegd drie maal geweest. In 2000, 2002 en 2006.

In het eerste jaar met de BMW en de caravan van mijn broer Frank, in 2002 met een gehuurde caravan, getrokken door de BMW en voor het laatst in 2006 met de Kia Sorento, een benzine slurpende 3,5 liter, die onze comfortabele Eriba Touring trok.

Drie maal naar dezelfde plek, dan is het tenminste twee maal goed bevallen, waarbij de vraag opkomt wat er bij het derde verblijf is gebeurd dat we er nooit ,meer zijn geweest.

Drie maal dezelfde plek betekent dat de vakanties ineen vloeien. 

Wanneer kwamen Thomas en David ook weer op bezoek?

Gelukkig zijn er ook van de voorjaarsvakanties verslag gedaan. 

Niet in aparte reisverslagen, maar in de vorm van uitgebreid commentaar bij de foto's in de fotoalbums.

Teruggaan betekent het vertrouwde opzoeken, terugkeren betekent tevreden zijn als het wordt zoals het was.

Foto's geven aan dat wat doorgaans sleur wordt genoemd ook een zekere rust en houvast bieden.

Voorjaar 2000. De eerste keer in La Lavandou. 

Aanvankelijk kregen we een plaats toegewezen op de heuvel met de rug naar de zee gekeerd. Na enkele dagen kwam een vijf sterren plaats vrij pal aan zee. 

In de aantekeningen lees ik dat een leerling van de Pabo bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen.

Ik ben blijkbaar om de caravan heen gelopen om een andere hoek te tonen. 

Op de achtergrond het dorpje La Lavandou. Verderop ligt Saint Tropeze.

Mei 2002. Foto, genomen met mijn rug naar de zee. Dezelfde plek. Inmiddels is de behandeling tegen de borstkanker in het voorjaar van 2001 goed aangeslagen.

Op 6 mei horen we het afschuwelijke bericht dat Pim Fortuin is vermoord. 

Een buurman met camper heeft een t.v. en nodigt ons uit om het nieuws te zien.

Thomas en David hebben een enkeltje Marseille genomen en vandaar de trein naar Hyeres genomen, waar we ze ophaalden..

Er is onstuimig weer op komst en we besluiten te verhuizen naar de boomgaard, waar de wind minder vrij spel heeft. Samen reizen we met een stop terug naar Nederland.

Het is vier jaar later. Ons verblijf op dezelfde plek als de twee keren ervoor wordt nu gefotografeerd vanaf het strand. 

Op een van de eerste dagen breekt Riny haar voet zoals enkele weken daarna in het Maxima-ziekenhuis zal blijken. In Frankrijk naar het ziekenhuis gaan vindt Riny absoluut niet nodig. Het gaat elke dag beter...

Ze kan zich nauwelijks voortbewegen. Naar de douche een tiental meter verderop moet ik ze met de auto brengen.

Het zal de laatste keer zijn dat we op die droomplek kamperen.

Op de terugweg zetten we de caravan neer in Bracieux, een plaatsje 5 kilometer ten Zuiden van Chambord, waar we in het weekend van 5 juni mijn 60ste verjaardag zullen vieren met Thomas, Femke, David en Karlijn.

Femke zal dan in verwachting zijn van Luca.

Wij zullen onze voorjaarsvakanties dichter bij huis doorbrengen. Ook weer bij zee, maar nu in Zeeuws Vlaanderen, waar we op strandcamping Groede jarenlang een seizoensplaats hebben.

Daar kunnen de kleinkinderen op bezoek komen..

 

 

Intermezzo Corona

Twee jaar lang trouw de adviezen, beperkingen en gedragsregels van het kabinet, RIVM OMT en GGD  gevolgd, drie prikken gehaald, de Ander als een bron van ellende ontweken word ik vlak voor de Grote Bevrijding alsnog te grazen genomen door Corona. 

De besmettelijke, maar minder ziekmakende variant  Omikron zal het zijn die bij de thuistest afgelopen donderdag twee streepjes toonde en die dezelfde dag met een PCR test door de GGD werd bevestigd.

Uniek ben ik allerminst. Ik ontvang berichtjes van lotgenoten, die me er fijntjes op wijzen dat het weinig voorstelt. een griepje zoals menig wappie het al jaren noemt.

De isolatievoorschriften zijn evenwel streng:  zeven tot tien dagen de deur niet uit.

Met snot en spierpijn kan ik leven, maar de hoofdpijn maakt me gek. Alsof het virus per toerbeurt al mijn hersencentra bezoekt. Met de meest eenvoudige Sudoku  heb ik moeite. 

Als ik buk lijkt de hersenmassa een kwartslag te draaien.

Mijn immer rotsvaste planning moet ik laten vieren. In de agenda staan voor komende week alleen maar strepen. 

Gelukkig is Riny nog niet geraakt en is de eet- en dranktoevoer vooralsnog gewaarborgd.

Het ontbreekt me aan voldoende concentratie om een blog te schrijven over de drie vakanties aan de Côte d'Azur.

Rest me een passend plaatje bij deze tekst te vinden.

Een volgesnoten zakdoek, een doosje aangebroken paracetamol?

Ik herinner me een dia uit 1975., ver voor het photoshop-tijdperk.

Met een prisma- voorzetlens  kon je vervreemdende plaatjes maken.

Ik heb er een dag mee gespeeld, toen had ik er genoeg van.

Ook vervreemding gaat op den duur vervelen.

 .

Mijn eerste corona

  

De Zeeuwse kust VA 12

Begin tachtiger jaren. 

De kinderen toomden ons verlangen naar verre buitenlandreizen in. 

We hadden in 1978 met Thomas (3jaar) en David (1) geprobeerd het meer van Annecy te bereiken, waar mijn ouders op een camping verbleven.

In Dijon op een stadscamping waren we gestrand met een zieke David - bleek na een ziekenhuisbezoek om een doorbrekende kies te gaan! - 

We hebben er een prima vakantie gehad. 

Nederlandstalige meisjes van rond de twaalf jaar kwamen elke ochtend vragen of ze de kinderen mee mochten nemen om te spelen. Kinderwagen, emmer. schepje, gietertje mee en we zagen ze uren niet.

Afstand speelde zeker een rol bij de keuze in korte vakanties.

 

Een schitterend alternatief, zo wist een broer en schoonzus te vertellen was een kleinschalige boerderijcamping op Walcheren. 

Met het boerenechtpaar waren ze inmiddels bevriend geraakt. 

Zo zijn we jaren in het voor- en najaar naar de Paulina hoeve in Serooskerke gereden. 

Door mond-op-mondreclame in de familie, vulde de camping zich met vele Creemersfamilies met jonge kinderen.

Foto's laten vooral kinderscharen zien, een impressie van de camping krijg je er nauwelijks door. 

De voorzieningen waren zeer matig: een klein zwembadje, een speelveldje, enkele speeltoestellen en een schuur met een biljart zo schuin geplaatst dat als de ballen eenmaal in de hoek lagen je eindeloze caramboles kon maken/

De toilet- en douchevoorzieningen zouden heden ten dage niet door de keuring komen. Maar och, boer Poppe - zo heette de eigenaar - betekende vooral ontmoeting en het strand van Vrouwenpolder lag op zo'n drie kilometer.

Een zoekplaatje. Riny links, op de achtergrond boven de deur de naam 'Paulina Hoeve'

Er trok een stoet van oude stoommachines langs op weg naar Vrouwenpolder en Veere.

De laatste week voordat de school weer begon, kampeerde ik met één van de twee kinderen enkele dagen bij Poppe. Riny bleef met de andere thuis. Naar Poppe mocht een vriendje mee. In 1989 koos David (links) voor neef Sander.

Nichtje Steffie viert haar derde verjaardag op de camping. Thomas links op de stoel. David in geel shirtje heeft zijn cadeautje op de rug

Een roedel kinderen op het speelveldje. Thomas in zwart shirtje gebaart. Daarachter David.

Van de tientallen keren dat we er verbleven vind ik nergens aantekeningen. 

In onze herinneringen  waren  het kalme voortkabbelende verblijven.

Het doek voor onze familiecamping viel tamelijk plotseling, toen het echtpaar Poppe ging scheiden en de boer er alleen voor stond.

Ik geloof dat de boer tijdens de scheiding een (tijdelijk) verblijfsverbod kreeg opgelegd. 

Mijn broer - de aanbrenger van deze camping - kreeg toestemming om binnen te telefoneren. 

Daar werd hij belaagd door duizenden vlooien. 

Hij kon daar zeer beeldend verslag van doen. 

Vanaf dat moment zagen we de camping zoals hij was: verslonsd, vies, armoedig.

Toen we ter gelegenheid van Riny's 60ste verjaardag in Veere verbleven zijn we met Thomas en David, Femke en Karlijn nog eens langs De Paulina Hoeve gereden. 

De jongens wisten hun gelukzalige herinneringen niet op hun vriendinnen over te brengen. 

Gillend en lachend trokken ze zich snel terug in de auto's.

Verloren jeugd toont zich niet in een armzalig toiletgebouw.

Inmiddels vond mijn broer aan de overkant van Walcheren in Zeeuws Vlaanderen een schone en rustige Zeeuwse kust.  

Ook nu raakten we enthousiast van zijn verhalen en verruilden we Serooskerke voor Groede.