Begin tachtiger jaren.
De kinderen toomden ons verlangen naar verre buitenlandreizen in.
We hadden in 1978 met Thomas (3jaar) en David (1) geprobeerd het meer van Annecy te bereiken, waar mijn ouders op een camping verbleven.
In Dijon op een stadscamping waren we gestrand met een zieke David - bleek na een ziekenhuisbezoek om een doorbrekende kies te gaan! -
We hebben er een prima vakantie gehad.
Nederlandstalige meisjes van rond de twaalf jaar kwamen elke ochtend vragen of ze de kinderen mee mochten nemen om te spelen. Kinderwagen, emmer. schepje, gietertje mee en we zagen ze uren niet.
Afstand speelde zeker een rol bij de keuze in korte vakanties.
Een schitterend alternatief, zo wist een broer en schoonzus te vertellen was een kleinschalige boerderijcamping op Walcheren.
Met het boerenechtpaar waren ze inmiddels bevriend geraakt.
Zo zijn we jaren in het voor- en najaar naar de Paulina hoeve in Serooskerke gereden.
Door mond-op-mondreclame in de familie, vulde de camping zich met vele Creemersfamilies met jonge kinderen.
Foto's laten vooral kinderscharen zien, een impressie van de camping krijg je er nauwelijks door.
De voorzieningen waren zeer matig: een klein zwembadje, een speelveldje, enkele speeltoestellen en een schuur met een biljart zo schuin geplaatst dat als de ballen eenmaal in de hoek lagen je eindeloze caramboles kon maken/
De toilet- en douchevoorzieningen zouden heden ten dage niet door de keuring komen. Maar och, boer Poppe - zo heette de eigenaar - betekende vooral ontmoeting en het strand van Vrouwenpolder lag op zo'n drie kilometer.
Een zoekplaatje. Riny links, op de achtergrond boven de deur de naam 'Paulina Hoeve'
Er trok een stoet van oude stoommachines langs op weg naar Vrouwenpolder en Veere.
De laatste week voordat de school weer begon, kampeerde ik met één van de twee kinderen enkele dagen bij Poppe. Riny bleef met de andere thuis. Naar Poppe mocht een vriendje mee. In 1989 koos David (links) voor neef Sander.
Nichtje Steffie viert haar derde verjaardag op de camping. Thomas links op de stoel. David in geel shirtje heeft zijn cadeautje op de rug
Een roedel kinderen op het speelveldje. Thomas in zwart shirtje gebaart. Daarachter David.
Van de tientallen keren dat we er verbleven vind ik nergens aantekeningen.
In onze herinneringen waren het kalme voortkabbelende verblijven.
Het doek voor onze familiecamping viel tamelijk plotseling, toen het echtpaar Poppe ging scheiden en de boer er alleen voor stond.
Ik geloof dat de boer tijdens de scheiding een (tijdelijk) verblijfsverbod kreeg opgelegd.
Mijn broer - de aanbrenger van deze camping - kreeg toestemming om binnen te telefoneren.
Daar werd hij belaagd door duizenden vlooien.
Hij kon daar zeer beeldend verslag van doen.
Vanaf dat moment zagen we de camping zoals hij was: verslonsd, vies, armoedig.
Toen we ter gelegenheid van Riny's 60ste verjaardag in Veere verbleven zijn we met Thomas en David, Femke en Karlijn nog eens langs De Paulina Hoeve gereden.
De jongens wisten hun gelukzalige herinneringen niet op hun vriendinnen over te brengen.
Gillend en lachend trokken ze zich snel terug in de auto's.
Verloren jeugd toont zich niet in een armzalig toiletgebouw.
Inmiddels vond mijn broer aan de overkant van Walcheren in Zeeuws Vlaanderen een schone en rustige Zeeuwse kust.
Ook nu raakten we enthousiast van zijn verhalen en verruilden we Serooskerke voor Groede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten