De vierde week van de oorlog.
De week waarin Poetin snoeihard uithaalde tegen vliegen.
Een vlieg zat op zijn lip.
Pfoe deed P en weg was de vlieg.
Die vlieg was natuurlijk een metafoor evenals dat blazen.
Blazen staat voor uitroeien, de vlieg is iedereen die hem tegenzit.
.bmp)
Het beeld van P tot het eind van de vorige eeuw dat uit de biografie van Meyers bij mij naar voren komt is die van een overijverige adjunct-directeur.
In de eerste jaren van zijn presidentschap oogt hij daarin als een redelijk open maar harde ietwat emotieloze bestuurder die de ander steeds voorhoudt het beste met Rusland voor te hebben.
In 2006 - de oorlog in Tsjetsjenië krijgt hij onder controle door Ramzam Kadirev, een sadistische bandiet, als president te benoemen - begint hij zijn ware gezicht te tonen door het aanpakken van de Joekos topman Choderowski en andere critici, zoals Litvenenko (Polonium-210 moord in Londen) en de journaliste Anna Politkovskaja .
Zijn vliegen.
Waar is het misgegaan vraag je je af.
Analisten menen het antwoord te hebben. P. zou zich op het wereldtoneel niet voldoende gehoord hebben gevonden als autocraat van een ooit zo machtig rijk.
Oké, maar hoe ontwikkelt iemand zich tot een autocraat en dictator?
Een mogelijk antwoord hierop hoorde ik vorige week in een nota bene literaire programma 'Brommer op zee' waarin de Belgische slavist Johan de Boose beweerde dat de Russische Geest een autocraat verlangt en dictators creëert.
Als voorbeeld noemde hij de roep om de terugkeer van Iwan de Verschrikkelijke, toen hij na een wrede dictatuur wilde stoppen.
P. is dus een product, een voortbrengsel van de Russische Geest, van haar geschiedenis .
P. is slachtoffer.
P. had adjunct moeten blijven.
Een Apparatsjik met een blinkend bureau vol paperassen in het Kremlin.
Nu zitten we weer met een klein manneke op een te grote stoel.
Een manneke dat last heeft van hinderlijke vliegen.
Vele, vele vliegen.
Een manneke met een rode knop.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten