Het is er toch van gekomen, een vervolg op staaroperatie 1.
Zonder bril zit ik nu achter mijn beeldscherm, dat me helderder dan ooit zicht biedt op mijn schrijfsels.
Vorige week was het linkeroog aan de beurt.
De fobie was een beetje gedempt door de ervaring met het andere oog.
Nu druppel ik dagelijks beide ogen.
(Zie hieronder het druppelstation waar ik vier maal daags plaats neem.)
Er bestaat een kans dat iemand zoals ik, vervuld van angst deze pagina googelt op zoek naar informatie, die de fobie kan verminderen.
Wat niet helpt is: Het stelt niks voor.
Ook zal niet veel helpen dat het resultaat bij mij spectaculair is.
Misschien helpt het als je wijst op de ervaring en de deskundigheid van de arts.
Iets wat soms een beetje werkt bij vliegangst: de piloot let wel op, bij een ongeluk is hij ook het haasje, gaat echter niet op bij staaroperatie.
Weinig troostend was de waarheid als een koe:
De mens lijdt het meest
van het lijden dat hij vreest
Het was een constatering van de verpleegkundige, die me voorbereidde op de operatie.
Ze had gelijk, daarmee was alles gezegd.
Ik kon niet meer terug, ik zat in de stoel.
Had het jaren weten uit te stellen.
Maar het was me duidelijk geworden.
Ik kan niet meer lezen zonder extra licht en een loep met het besef dat het alleen maar erger zou worden.
Dat was de laatste duw geweest.
Nu leef ik achteraf en schaam me een beetje voor mijn fobie, tegelijk een beetje trots dat ik toch op de stoel ging zitten.
Maar bovenal blij met mijn sterk verbeterde visus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten