"Cognitieve dissonantie is de onaangename spanning die iemand ervaart bij tegenstrijdige overtuigingen, ideeën of opvattingen in strijd met de eigen overtuiging."
.JPG)
Je hoort ze steeds vaker.
De recht-praters.
Weten dat hun gedrag, keuze, gedachte onjuist is, maar die rechtpraten.
Daartegenover zie je ze steeds minder.
De dwarsliggers die daar tegenin gaan.
Want zij vinden, alle denken is immers vrij.
Moet kunnen, zwarte pieten, toch?
En ik vlieg elke winter naar een lekker warm land.
Wat is er mis met het dagelijkse biefstukje?
Beschamend is de teruggetrokken houding van de dwarsligger.
Door zijn zwijgen, zijn tolereren houdt hij de rechtprater voor de gek.
Alsof hij zijn rechtpraten, in lijn praten, krompraten niet doorziet.
Het heeft weinig zin, zegt de dwarsligger.
Wordt hij plotseling zijn eigen rechtprater?
Hij heeft gewoon geen zin in trammelant.
Afgelopen week een feestje.
Met oudjes die naar een appartement verhuisd zijn.
Die vanuit het niets beginnen over het ellendige wonen in een huis met een tuin.
Neem henzelf, zomaar 5 weken op vakantie, terwijl de tuinbezitter geen week weg kan.
En dan die kleine ruimte, zo overzichtelijk, nooit meer iets kwijt zoals vroeger.
We hadden het veel eerder moeten doen!
Na 5 weken hebben ze dat jaar nog 47 weken om door hun raam op drie hoog naar het voortkruipende verkeer te kijken..
Als ze spijt hebben moeten ze zichzelf troosten en zich gelukkig beweren.
Maar laat ze weten dat dit soort redeneringen al jaren in de psychologie bekend staat als cognitieve dissonantie.
Iedereen heeft recht op zijn kronkel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten