Hulpbehoevendheid

We zijn ons ervan bewust dat de kans steeds hulpbehoevender te worden met de jaren stijgt. 

Toch willen autonomen de hulp van de ander zo klein mogelijk te houden.

Ik streef naar autonomie, dat geldt ook voor Riny.

Riny verzorgt na gedegen instructie mijn buikwond.

Zij is minder de ander dan bijvoorbeeld de thuishulp.

Zij is een deel van mijn autonomie.

Zo zouden we de tuin aanpassen aan de mogelijkheden om die zelf te kunnen onderhouden. Je kunt bijvoorbeeld kiezen voor meer gras of verwildering als we fysiek beperkt raken.

Als het huis niet meer kan worden onderhouden, dan kunnen we kamers afsluiten of verhuizen. In dat laatste geval naar een kleiner huis met een kleinere tuin.

Hulp vragen willen we zo klein mogelijk houden.

Als dan toch hulp moet worden ingeschakeld, vanwege de ingewikkeldheid van de klus, ook na het bestuderen van instructiefilmpjes op You Tube, dan sta ik met mijn neus bovenop de ingeschakelde hulp. Misschien kan ik het de volgende keer zelf.

De strategie is helder, zo min mogelijk polonaise aan lijf en omgeving.

Maar afgelopen week ging het fout.

Het weer sloeg in korte tijd om; 's nachts zou het gaan vriezen.

In voorgaande jaren had ik ruim de tijd genomen om vorstgevoelige planten binnen te zetten. 

Dat het aantal in de loop der jaren steeds groter was geworden dwong me behalve het tuinkastje ook de garage en de schilderkamer als overwinterplaats in te zetten.

Ik ben namelijk stek-gek en kan moeilijk levende planten weggooien.

Om in enkele dagen dat karwei, gelet op mijn kwetsbare gesteldheid, uit te voeren was schier onmogelijk. 

Telefoontje van kleinzoon Luca. 

"Kan ik je ergens mee helpen, opa?"

Bij hulp van de familie, blijft autonomie-gevoel in stand, vind ik.

Dus nodigde ik hem uit. 

In enkele uren was de klus geklaard.

Het kan gaan winteren.

 Een deel van de geraniums.

Misschien volgend jaar wat meer weggeven?

Tegeltjeswijsheden

 Afgelopen weekend bracht Thomas onderstaand geschenk mee : 'In plaats  van bloemen'.

Het is de wijze quote waarmee ik mijn vorige blog mee afsloot. Ik onderschrijf  de tekst ten volle. Het is wachten op de dag waarop ik ervan verlost word - niet van de tekst, die is eeuwig, maar van dat ding dat me dagelijks kwelt -.

Welke wijsheden zou ik verder nog in steen willen beitelen, willen tegelen?

Een uitspraak, die mijn vader vaak bezigde om zijn kroost te troosten:

Het is zoals het is.

Een heerlijk stoïcijnse uitspraak, waar niets tegenin te brengen is. 

Een even als troost bedoelde uitspraak is:

Aan alles komt een einde.

Aan alles, dus geldt dat niet alleen voor de ellende, maar ook voor alle moois en dierbare momenten.

Deze wijsheid dient enkel getoond te worden aan mensen die vreselijk lijden bijv. omdat ze een katheter dragen.

Van wijlen filosoof des Vaderlands René Gudde is de uitspraak/ titel van zijn boek

Sterven is niet moeilijk, iedereen kan het.

Niemand die eraan zal twijfelen; toch zijn er schepselen, die zouden wensen dat die opdracht voor hen  te moeilijk zal blijken.

Van jongs af aan heb ik de vermaning van mijn moeder gekoesterd:

Wat gij niet wilt wat U geschiedt, doet dat ook een ander niet.

Die uitspraak bezigde ze regelmatig wanneer de roedel van haar 12 kinderen weer ergens ontspoord dreigde te raken.

Pas later tijdens mijn studie bewonderde ik deze Kantiaanse stelling niet alleen als pedagogisch verdict maar als een allesomvattende levensles.

De tegeltjeswijsheden hebben inmiddels hun plek veroverd in de scheurkalenders. 

Ooit scheurde ik op bezoek bij vrienden uit de scheurkalender van 2020, uitgegeven door de Roermondse Veldeke Stichting het volgende boertig gezegde

De vertaling - Pluk de dag - is wel heel vrij.

Maar is een waarheid als een koe

 

Een TURP en een suprapuub

Hier verbleef ik dus van woensdag op donderdag j.l., op de Afd. KVKS: Kort Verblijf Klein Snijdend.

Er is inderdaad sprake van een klein snede in de buikwand, waardoorheen het suprapubisch katheter naar buiten steekt. Maar om van het schillen van de prostaat te spreken van klein snijden is toch een andere mouw.

Na een slechte nacht, die ik pas inging na een temazepam, vond de zaalarts de volgende ochtend het prima als ik naar huis ging na een proeve van bekwaamheid nl. een verantwoorde verhouding tussen het uitplassen en het restant dat achter zou blijven in de blaas. 

Hetgeen lukte.

Het door mij zo gehate katheter door de urinebuis werd eruit gehaald en de katheterzak werd aangesloten op de suprapuub. 

Ik kreeg een korte instructie hoe ik de buikwond zou moeten verzorgen, waartoe ik maar liefs drie dozen gaasjes, incontinentiebroekjes en diverse hulpmiddelen meekreeg.

Pas thuis realiseerde ik me dat ik met geen mogelijkheid die buikwond zou kunnen verzorgen, ik kan hem nauwelijks zien zonder pijnlijk door te buigen en Riny is niet direct een geboren Florence  Nightingale.

Hoe gelukkig mogen we ons prijzen met schoonzus Leonie, die als oud verpleegdocente haar diensten aanbood. Elke avond komt ze me verzorgen en, wat zeker zo belangrijk is, zeggen dat het er steeds beter uitziet.

En als Leonie gelijk heeft dan zal ik binnenkort verlost zijn van het buikwandkatheter - de suprapuub - en zal ik op mijn werkkamer een tegel ophangen met de tekst "Het leven is beter, zonder katheter".

Zetels, lijstjes en een datum

Ik had me vorige week al voorgenomen om in te gaan op misschien wel de beruchtste schrijversweduwe, namelijk Mieke Vestdijk. Welke keuze maakt zij uit het werk van haar overleden echtgenoot? 

Die keuze heeft ze vastgelegd in onderstaand boekje.

De 143 pagina's staan in schril contrast met het kolossale oeuvre van Vestdijk. 

Maar daarover later.

Eerst iets over afgelopen week.

Mijn hele leven stem ik PvdA. Ook deze keer, nu met de fusiepartner GroenLinks. 

Alweer een mooi programma en een lijstrekker die in de debatten dat programma goed verdedigde.

Resultaat is bekend.: 20 zetels, 5 verlies. En Frans Timmermans trok zijn conclusie.

Voor een sociaal democraat was dat slikken.

Frans heeft inderdaad bij lange na niet het charisma van Rob Jetten. Ik ben ervan overtuigd, dat als Jetten het PvdA/GroenLinks programma had moeten verdedigen, dan was die partij de grootste geworden. 

Een partij doet er goed aan om haar lijsttrekker vooral te screenen op de factor mediageniek.

Een slechte week.

Maar toen kwam vrijdag.

Een telefoontje van het Ziekenhuis.

Er is een datum voor mijn TURP-operatie: woensdag 5 november!

De slechte week kantelde naar een betere week, en och na rechts komt ooit links, zoals zonneschijn na langdurige regen.

En dan de keuze van Mieke in het 100 jarige geboortejaar van haar man.

Zonder verantwoording kiest ze het eerste deel van de roman Ierse Nachten, het verhaal De verdwenen horlogemaker, een 25 tal gedichten, een essay De betovering van het verleden en Mahler, de doemwaardige emotie.

Ik denk niet dat deze bundel de belangstelling voor Vestdijk heeft aangewakkerd.

Dat was wel het geval toen in 1994/'95 de NRC Hugo Brand Corstius en Maarten 't Hart elke week de 42 romans van Vestdijk om beurten lieten bespreken.

Wij lazen de recensies, soms verleidden die ons om het origineel te lezen.

Een liefhebber waagde zich om de 42 romans van sterren te voorzien. 

Hij gaf 8 romans 5 sterren, 19 kregen 4 sterren, 14 kregen 3 sterren, 9 kregen  2 sterren en 2 werden voorzien van slechts 1 ster.

De 5 sterren: 

Terug tot Ina Damman

Het vijfde zegel

De kellner en de levenden

De koperen tuin

De filosoof en de sluipmoordenaar

De held van Temesa

Zo de ouden zongen

Kind tussen vier vrouwen

Mieke's Ierse Nachten zit er niet bij. 

Die kreeg van de dilettant 4 sterren.

Lijstjes, zetels en een datum.