Hoe kom je aan dit boek?
Het gaat daarbij niet om de vraag of je het gekocht of geleend hebt, maar om het idee juist dit te lezen. Want wees nou wel, uit de berg van duizenden, heb je ervoor gekozen om je tijd te besteden aan dit werk.
Die vraag levert interessant materiaal op over de vraag wie onze boek-influencers zijn.
Leden van een leesclub zijn daar in de regel volstrekt duidelijk in; of het is gekozen uit een lijst van aanbevelingen, of een lid, al dan niet in toerbeurt heeft dit ingebracht.
Dan heb je de meer informelere leesgroepjes, vriendinnen die elkaar tippen, meestal over de spraakmakende werken van het moment. 'Was onlangs op de teevee, zo'n interessante schrijfster, zoveel meegemaakt.'
Een derde categorie wordt gevormd door lezers die zich laten lijden door de recensenten van hun bladen.
Tot slot zijn er de inter-tekstuelen. Zij, die zich laten inspireren door tips of inspiratie in hun laatst gelezen boek. Dat kan zijn dat ze het oeuvre verslinden van de schrijver wiens eerste boek hen direct bij de kladden greep. In 1982 ontdekte ik Jeroen Brouwers en las in dat jaar zijn hele tot dan toe gepubliceerde werk.
Bij non fictie gebeurt dit vaak, soms met een nadrukkelijk advies 'verder lezen'. Vier jaar geleden raakte ik in de ban van de NSB, het fascisme en in het bijzonder Mussolini, de vijfdelige serie van Antonio Scurati, waarvan de eerste vier inmiddels zijn vertaald.
Mijn tijdschriften zijn voor boekentips zijn de zaterdagbijlage van De Volkskrant en De Groene Amsterdammer.
In De Volkskrantbijlage van 29 - 11 en in De Groene Amsterdammer van afgelopen week 4 -12 staan maar liefs drie dezelfde boeken gerecenseerd. Het zijn alle drie biografieën en ze worden nagenoeg op dezelfde wijze beoordeeld.
Het gaat om de (voorlopige) biografie van Dick Schoof van Joost Zwagerman en Ivo Michiels. Zoals zo vaak bij biografie-recensies wordt niet het boek maar de beschreven persoon gerecenseerd. Yolanda Entius van De Groene gaat daarin zo ver, dat ze over Ivo Michiels optekent: "Ik had inmiddels zó hartgrondig de pest aan hem dat ik in die verzuchting (over zijn vrouw Christiane CC) ijdelheid, eigenwaan en paternalisme hoorde."
Ook de biografie van Schoof en Zwagerman zijn bepaald geen hagiografieën.
Conclusie: geen tips deze week.
Of toch wel.
In de kringloop trof ik onderstaand boek.
Zou het vorige week niet hebben aangeschaft.
Ga ik dus lezen, dit essay van Joost Zwagerman uit 2005, tien jaar voor zijn zelfmoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten