Kwaliteit van leven

Bovenstaande foto is afgelopen zondag door Sophie genomen in restaurant De Leemerhoef in Aalst/Waalre. 

We hadden van alles te vieren, van alles, samengevat: Het Leven.

Daarbij horen, voorafgaand aan een zeer goede lunch, Bubbels.

Niet zichtbaar; tegenover me brengt ook Thomas een toast uit.

Sophie vertelde hoe het gaat bij een miss Noord Brabant verkiezing, de voorselectie, de voorrondes en de definitieve keuze in maart 2026. 

Riny zei zich zeer te verheugen op de komende vakantie in Las Lomas. 

Thomas was blij met mijn herstel, maar hoefde verder geen details te weten. 

Dus hield ik mijn mond erover.

De gesprekken verliepen zoals de bubbels in onze glazen, sprankelend en verfrissend.

Desondanks kon ik het niet nalaten een zware casus in te brengen, benieuwd naar de visie erop van mijn disgenoten.

Als overgang begon ik inleidend. 

Van mijn lagere school herinner ik me een indringende vraag tijdens de godsdienstles van de pastoor. Wat zouden we doen als we wisten dat we nog hoogstens een jaar te leven zouden hebben? 

Er werden links en rechts allerlei ideeën en suggesties geopperd: veel lekker eten en speelgoed kopen. De oorlog lag maar enkele jaren achter ons.

Wat ik vreesde gebeurde. Wat ik zou doen, vroeg de pastoor.

Ik wist het echt niet behalve dat ik niet meer naar school zou gaan.

Er werd gelachen, alles kon, maar er waren blijkbaar grenzen.

Gisteren, zo ging ik verder, waren we op een feest getuige van een scherpe discussie tussen twee familieleden. Het ging erover, zo begrepen we, dat een derde familielid had besloten van verdere behandeling af te zien, wat statistisch gezien zou betekenen dat hij nog een jaar te leven zou hebben. 

De zus kwam net van een bezoek aan hem vandaan en wist te melden dat hij komende week scans zou laten maken van plekken waar zich allerlei nieuwe pijnen ontwikkelden.

'Verdomme', reageerde de broer.

Die broer is een gerenommeerd oncoloog, onlangs met pensioen.

Waarom die reactie, vroeg de zus.

'Hij zou zijn tijd moeten besteden aan leven, aan de balans opmaken, afscheid nemen. Die scans doen er niet aan toe. Er is niets of er is iets. In beide gevallen is het vervolg hetzelfde.'

Dat had hij in zijn praktijk zo vaak uitbehandelde patiënten met succes voorgehouden. 

We kennen hem al meer dan 60 jaar, was de reactie van de zus, hij zal zijn hypochondrie echt niet kwijt raken.

'Dan zal ik me nog maar een keer indringend met hem verhouden. Verdomme.'

Gelukkig vroeg geen van beiden me wat ik ervan vond. 

De reactie van mijn gehoor was er helder:

Hij wil hem veranderen; zij gaat uit van wie hij is en voorspelt een onveranderbare broer.

En...

Hij is oncoloog én broer.

Als oncoloog is hij in zijn deskundigheid jarenlang gewaardeerd bij mensen op een relatieve afstand, nu staat hij met zijn instrumentarium tegenover iemand die hij oneindig lief- en doorheeft.

Bij vertrek merkte ik dat ik al twee uur niet naar de W.C. had gehoeven.