Waar ik niet over schrijven wil

Geen begeleidende foto's deze keer. Maakte ze wel dit weekend, maar ze passen niet bij de tekst. Welke foto's maak je over het gevoel straks alles kwijt te zijn?

Mijn werkzaam leven zal nog dertien maanden gaans zijn. Daarover wil ik hiér niet spreken. Er is veel over te zeggen. De plaats is er echter hier niet naar. Daarvoor zijn andere locaties dan mijn private weekend blog.

Er zijn ook zaken waarover ik niet schrijf, niet hier, niet elders. Ik bewaar ze voor mijn dromen, waar ze bewerkt worden, die ik me bewust, niet meer voor de geest kan halen. Hooguit rest een gevoel: de angst voor verlies omvormt in een ondraaglijke droom. Dus vervaagt hij bij ontwaken.

En dan die kwesties, die ik vroeger aan de orde wilde stellen. Waar ik van heb geleerd dat het vergeefs, zelfs contra-productief bleek. Een mijns inziens foutieve deductie, een onjuiste weergave van de feiten een nodeloze overdrijving. Het bespreekbaar stellen legde niet de waarheid maar de relatie in de waagschaal.

En dan de beleving van het intieme, van het sublieme. Ik wil er niet over schrijven, bang dat ik het tere geweld aan zal doen, het grootse zal verkleinen. Ooit zocht ik daarvoor een vorm en kwam uit bij woorden typografisch zo te plaatsen dat ze meer verhulden dan onthulden. Sommigen noemen dat poëzie.

Zo koester ik Mijn Mannetje, mijn droom- en boosheidboek, mijn boekenboek en al die oude schriftjes met onboezemende tekstjes. Waartoe het allemaal dient? Ik blijf het antwoord schuldig.
Misschien is het allemaal levenstherapie.

Verlangen naar straks

Wie mij kent weet: november is mijn maand niet. Verlangen naar een ander seizoen doet de tijd als een zieke slak voortkruipen. Ik tel de dagen. Hoelang nog dat ik weer buiten kan zitten, soezelend staren naar de ondergaande zon? Ik heb de potplanten in het kastje gezet. Ik heb ze gegroet. Over enkele maanden keer ik weer. De handelingen in omgekeerde volgorde. Overwinteraars zullen kilo's vocht zijn kwijtgeraakt, de groene waas verschoten door ontbeerde zon.

Wat kun je met verlangen aan, met wat niet is, maar zou moeten zijn? Als ik droom, weet ik dat het niet werkelijk is en is het verlangen bij ontwaken heviger dan daarvoor. Ik wil de zon, de zomer, eventueel de lente, maar niet deze tijd, waarin het licht zich verder terugtrekt, de natuur zich voorbereidt voor een lange stilte, de mistroostigheid van vallend blad in koude motregen en ook nog bij een vroeginvallende avond. Het is me wat. Ik lees de laatste Jeroen Brouwers "Datumloze dagen". Prachtig!! De verloren vader bij het sterfbed van zijn zoon. Kan het erger? Homeopathie voor somberman. Het werkt maar matig.

Voor mijn omgeving ben ik ook niet het zonnetje en zeker niet in huis. Dus de tuin in gevlucht, ingejaagd. Daar heb ik afgelopen weekend mijn verlangen vorm gegeven: een prieel gemaakt over het zonneterras. Helemaal in mijn eentje. Het duurde langer dan twee maal de tijd met zijn tweeën. Het voordeel? Alleen in je eentje kun je het verlangen koesteren. Niemand die het uit je hoofd praat, je opbeurt of probeert af te leiden. Nee, met de melancholie voor ogen heb ik eenzaam voortgeklust. Toen het schemerde kwam Riny naar buiten, dik omsjaald, wat rillerig en verkouden. Ze zag het resultaat, keurde het goed en zei dat ze zich weer een stukje beter voelde.

Mijn loge

Foto 1

Diner ter gelegenheid van het eenjarig huwelijk van David en Karlijn. Voor het eerst met z'n achten aan tafel. Van Central Park tot Valkenswaard. Soep door Riny, hoofdgerecht door Thomas en Femke bereid, nagerecht door Karlijn en David. Ik zorgde voor de drank.

Foto 2

Luca in de loge van Gerard van de Berg.

Ouders richten hun huis in naargelang de leeftijd en vermeende mogelijkheden van hun kinderen. Wij verhuisden de viskom naar een steeds hoger niveau tot Thomas ook bovenop de Lundiakast kon grijpen en dit het vroegtijdig einde inluidde van goudvis Karel. Helaas werd de geërfde bronzen ketel pas weggezet, toen David op de ketelrand viel en daarbij zijn hoofd flink verwondde.

Als grootouders ben je niet zo mee bezig met het kleinkindvriendelijk herinrichten van je huis. Hun verblijf is immers kort, de aandacht-intensiteit hevig, wat mogelijke rampen voorkomt. De vijver is vooralsnog niet gedempt en kostbare boeken staan op grijphoogte. De speelgoedmanden raken evenwel voller en voller met nieuw en onze kinderen overleefd speelgoed. Het leukste speelgoed is echter niet als zodanig bedoeld: CD hoesjes, lichtknopjes en opa en oma zelf.

Jaren droomde ik van de loge van Gerard van den Berg: een zalige leesstoel voor mij alleen. Maar ja....kinderen hè en vermeende kwetsbaarheid deden me jaren wachten op de aanschaf.

Gisteren, toen ik de kamer uitliep, dribbelde Luca achter me aan. Alsof híj op mij moest letten. Hij bleef , met zijn neus tegen de glazen kamerdeur geduwd achter. Toen ik vijf minuutjes later terugkeerde (ja, ik moest even naar de toilet) zat hij met een ontwapenende vanzelfsprekendheid in mijn stoel, in mijn loge. Van ontroering nam ik snel een foto, waarvoor hij in alle rust poserend bleef zitten. Met zijn blik: "Zie je nou dat zo'n stoel ook kinderen past!" voegde hij een waarde toe.

Vanaf heden is de stoel onze loge.

Genealogical Tree

Zojuist bij Mat en Nelleke opname gemaakt van een boodschap voor hun zoon Tijs, die op 30 november in het huwelijk treedt met Jane. We zijn uitgenodigd, maar voor het bijwonen van een wedding in Australië moet je toch gauw twee weken verlof nemen.

Familie wordt gevraagd een bijdrage te leveren middels een video-boodschap. Riny en ik presenteerden de fikse uitbreiding van de Creemers stamboom.

Tot na de oorlog toonde deze boom bij huwelijken een actie-radius van nauwelijks 10 kilometer. Geliefden troffen elkaar in plaatselijke buurthuizen, lokale café of dorpsschool. Vanaf de napoleontische tijd tot ver in de twintigste eeuw werd door de Creemersen uit Stramproy plaatselijk gehuwd met soms een uitstapje naar het enige kilometers verop liggende Tungelroy of Zwartbroek.

Daarna volgden verkenningen over de grenzen van het dorp en zelfs de provincie. Men ging zich ook verderop vestigen zoals in Friesland, Twente en Noord-Holland. de taal veranderde van dialect naar ABN.

En vanaf 2007 is er sprake van een huwelijk en vestiging buiten de landsgrenzen en wel op de meest verre plek, die te vinden is: Melbourne. We hebben Tijs & Jane tot de "Creemers" ambassadeurs op het zuidelijk halfrond benoemd. Vandaaruit zullen ze zorgdragen dat het ooit trotse geslacht van venters, smokkelaars en zwervers Australië zal veroveren.

De techniek biedt de mogelijkheid om afstanden te overbruggen. Een video-boodschap in plaats van flessenpost. Mat en Nelleke kunnen bellen en skypen. Maar toch....Als ik ondanks de technologische verworvenheden denk aan het globaliserende trekken van onze nazaten, de ruime blik, die hen wordt gegund, hun verlangen naar het ginds...dan blijf ik achter met een ambivalent gevoel en wens me het sedentaire leven van een 19 e eeuwse boer. Ik heb helaas niet meer te kiezen.