Verlangen naar straks

Wie mij kent weet: november is mijn maand niet. Verlangen naar een ander seizoen doet de tijd als een zieke slak voortkruipen. Ik tel de dagen. Hoelang nog dat ik weer buiten kan zitten, soezelend staren naar de ondergaande zon? Ik heb de potplanten in het kastje gezet. Ik heb ze gegroet. Over enkele maanden keer ik weer. De handelingen in omgekeerde volgorde. Overwinteraars zullen kilo's vocht zijn kwijtgeraakt, de groene waas verschoten door ontbeerde zon.

Wat kun je met verlangen aan, met wat niet is, maar zou moeten zijn? Als ik droom, weet ik dat het niet werkelijk is en is het verlangen bij ontwaken heviger dan daarvoor. Ik wil de zon, de zomer, eventueel de lente, maar niet deze tijd, waarin het licht zich verder terugtrekt, de natuur zich voorbereidt voor een lange stilte, de mistroostigheid van vallend blad in koude motregen en ook nog bij een vroeginvallende avond. Het is me wat. Ik lees de laatste Jeroen Brouwers "Datumloze dagen". Prachtig!! De verloren vader bij het sterfbed van zijn zoon. Kan het erger? Homeopathie voor somberman. Het werkt maar matig.

Voor mijn omgeving ben ik ook niet het zonnetje en zeker niet in huis. Dus de tuin in gevlucht, ingejaagd. Daar heb ik afgelopen weekend mijn verlangen vorm gegeven: een prieel gemaakt over het zonneterras. Helemaal in mijn eentje. Het duurde langer dan twee maal de tijd met zijn tweeën. Het voordeel? Alleen in je eentje kun je het verlangen koesteren. Niemand die het uit je hoofd praat, je opbeurt of probeert af te leiden. Nee, met de melancholie voor ogen heb ik eenzaam voortgeklust. Toen het schemerde kwam Riny naar buiten, dik omsjaald, wat rillerig en verkouden. Ze zag het resultaat, keurde het goed en zei dat ze zich weer een stukje beter voelde.