Geen begeleidende foto's deze keer. Maakte ze wel dit weekend, maar ze passen niet bij de tekst. Welke foto's maak je over het gevoel straks alles kwijt te zijn?
Mijn werkzaam leven zal nog dertien maanden gaans zijn. Daarover wil ik hiér niet spreken. Er is veel over te zeggen. De plaats is er echter hier niet naar. Daarvoor zijn andere locaties dan mijn private weekend blog.
Er zijn ook zaken waarover ik niet schrijf, niet hier, niet elders. Ik bewaar ze voor mijn dromen, waar ze bewerkt worden, die ik me bewust, niet meer voor de geest kan halen. Hooguit rest een gevoel: de angst voor verlies omvormt in een ondraaglijke droom. Dus vervaagt hij bij ontwaken.
En dan die kwesties, die ik vroeger aan de orde wilde stellen. Waar ik van heb geleerd dat het vergeefs, zelfs contra-productief bleek. Een mijns inziens foutieve deductie, een onjuiste weergave van de feiten een nodeloze overdrijving. Het bespreekbaar stellen legde niet de waarheid maar de relatie in de waagschaal.
En dan de beleving van het intieme, van het sublieme. Ik wil er niet over schrijven, bang dat ik het tere geweld aan zal doen, het grootse zal verkleinen. Ooit zocht ik daarvoor een vorm en kwam uit bij woorden typografisch zo te plaatsen dat ze meer verhulden dan onthulden. Sommigen noemen dat poëzie.
Zo koester ik Mijn Mannetje, mijn droom- en boosheidboek, mijn boekenboek en al die oude schriftjes met onboezemende tekstjes. Waartoe het allemaal dient? Ik blijf het antwoord schuldig.
Misschien is het allemaal levenstherapie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten