De ganzen bij hotel-B&B de Vijverhof in Lochem gakken bij het minste geluid.
Het 14 e Creemers-familieweekend in deze mooie Twentse plaats begon vrijdag met een Chinees buffet, waarna, na enig gehaspel met kabels tussen laptop en beamer, in de kleine en dus al gauw te warme zijkamer de Australische bruiloft van Jane en Thijs geprojecteerd kon worden herbeleefd. De wijsvinger van Jan zweefde boven de foreward knop om de drie DVD's in vlot tempo erdoorheen te jassen.
Dit weekend extra gespitst op toegevoegde waardes, kon ik vaststellen dat zo'n vertoning uit te houden is dankzij het commentaar uit verschillende hoeken.
Toen betrad Piet het podium om, geflankeerd door de vier jongste vrouwen met brandende toortsen, de A-3 ( de Agnes-André-Award ) uit te reiken. Deze wisseltrofé, een beeld van Joke van Ammerlaan, wordt uitgereikt door de winnaar van het voorgaande jaar aan iemand die (voor hem of haar) een speciale betekenis heeft (gehad). Nog net voordat de rook van de toortsen zicht en adem benam hoorden we dat de prijs naar mij ging, omdat ik een fijne broer ben. Daarna werd alles grijs, werden deuren en ramen opengegooid en vluchtten Piets nimfen gillend met brandende fakkels naar buiten. De schade viel mee; de roetvlekken in het nieuwe tapijt werden met een natte doek breed uitgesmeerd. Na enige tijd was voldoende rust weergekeerd en probeerde ik - "time changes" indachtig - een einde aan de A-3 traditie te breien door een voorstel, dat het niet haalde: 17 tegen- 1 vóór. Dus heb ik een jaar om na te denken waarom Inge volgend jaar de prijs krijgt.
Er is verder alle tijd om bij te kletsen.
Het hotel is mooi en zelfs voor mensen met smetvrees proper te noemen. De uitbater sluipt alomtegenwoordig van asbak naar koelkast met een ingetogen godvrezende glimlach. Hij ziet toe op de naleving der regels zoals het aanstrepen van uit de te kleine koelkast te nemen drank.
De nacht valt, zoals dat hier dagelijks geschiedt. Ganzen houden tijdens het donker rust.
Bij het ontbijt moet je je vinger opsteken als je een eitje belieft, dat na zes minuutjes wordt geserveerd; aan de raamkant door het ingetogen godminnende dienstertje , aan de buffetkant door Siebelink zelf. Als Anke d'r eitje aan de overbuurman wil overhandigen, wordt verschrikt doch gedecideerd opgetreden: eitje oversteken naar gene zijde is absoluut taboe.
Het verstoort de orde, men raakt in de war.
Na het ontbijt is het wachten op een teken van de organisatie, die dit jaar in handen is van het duo Frank en Maarten. Zij hebben ons, na het oververmoeide weekend in Slenaken vorig jaar, een aktiviteitenluw programma in het vooruitzicht gesteld.
Een teken wordt gegeven: we gaan naar Deventer voor een stadswandeling. Alras wordt het initiatief door de Deventer kenster José overgenomen. Zij weet ons het stadje in te lozen via een lieflijk pontje over de IJsel. Van de stadswandeling herinner ik me een oud straatje, een dito kerk, een kerk met boeken en een markt met fruit. In een café beland, is er alle tijd om bij te kletsten.
We hebben nog alle tijd voordat we elkaar om vieren bij het pontje treffen. De tussenliggende tijd verbijt ik in de kerk met boeken.
Riny is ziek. Ze is in het hotel gebleven. De organisatie beloofde haar op te halen voor het namiddagprogramma, drinken in Gorsel. De organisatie weet dan nog niet dat een ritje Gorsel-Lochem-Gorsel even lang duurt als de reserveringstijd van de uitspannerij. Dit leidt tot een opsplitsing van solidairen en principiëlen ("er is afgesproken cq gereserveerd"). De eersten, Inge, GeertJan, Rita, Jan en ik belanden - met Riny - een kleine drie kwartier later in het knusse "muziekcafé" in Lochem, alwaar diverse soorten bieren worden geprobeerd en diepzinnige gesprekken gevoerd.
In een authentiek Canadees restaurant kun je lekker eten en lang wachten, maar dan kun je ook lekker bij kletsen.
De organisatie heeft me gevraagd om een K.U.F. (Ken Uw Familie) quiz te leiden. Het zou, zo had ik me voorbereid, in tegenstelling tot de voorgaande spelen een spel van de tweede orde zijn. In plaats van "Waar komt het vandaan?" zou geraden moeten worden naar "Waar gaat het (meegebrachte kado) naartoe?".
De kado's waren gevarieerd, het spel ingewikkeld, de uitleg evenzeer dus het verloop chaotisch. Ieder deed zoals hij is: Mat z'n best, Jacques ondubbelzinnig en menigeen hebberig. Mat won. Zo blijkt om te zegevieren ijver het meest lonend. Hij mocht een, weliswaar kleiner dan de A-3 trofee, beeld van Joke van Ammerlaan mee naar Riethoven nemen en voor eeuwig houden!
Daarna bingo met verwijzing naar ons a.s. bejaardenhuisverblijf, in dito tempo door de organisatie geleid. Veel prachtige prijzen, alles "ging eruit ".
Van de daarop volgende liederentafel konden ook de andere gasten genieten. De uitbater zette intussen gelaten de ontbijttafeltjes klaar.
Voor het ontbijt verzamelden we ons in de sjieke zijkamer met mooie, evenwel voor ons gezelschap te weinig stoelen. Voor de laatkomers, zoals ik, betekende dit staande of op één bil hangend op de lambrizering lekker bijkletsen.
Ook op deze ochtend kregen we na een vingertje, volgens protocol, een eitje. Na het ontbijt konden we lekker bijkletsen totdat Jacques en José te kennen gaven dat ze naar hun kinderen vertrokken. De organisatie deelde mee, dat we zouden gaan wandelen. Niemand durfde na de slechte ervaring van vorig jaar dit onderdeel af te slaan, tenzij met een goede reden, zoals Geert Jan en Inge (ook kinderen) en Riny (nog ziek) en Clemens (knie). De laatste aarzelde eerst nog even of hij de door de organisatie in het vooruitzicht gestelde 3 km oftewel een klein uurtje wandelen aan zou kunnen, maar zag er wijselijk van af toen hij berg- en wandelschoenen ontwaarde.
De wandeling was schitterend, immers een prachtig gebied, maar behoorlijk inspannend en duurde....ruim twee uur!
Toen volgden vla en evaluatie. Ik zei wat , kraakte een noot over het feit dat ik 's morgens graag een stoel had gehad en hoorde gegak terzijde dat ik dan maar thuis moest blijven. Ik dacht: "negeren en gebruiken in je Blog". Ik deed aldus. Nadat de afspraken voor 2009 waren gemaakt (Organisatie: Piet en mountainbyke Jan) en na een applaus voor de organisatie haalde ik met Riny de tassen met kado's van onze kamer en keerde in een Toyota Avensis huiswaarts.
Het heeft wat zo'n familie, een familie met traditie. Ik zal op deze weekends niet gauw ontbreken. Misschien word ik ook nooit gemist.
Maar voor een echte reflectie op toegevoegde waarde is het nu nog te vroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten