Omdat Thomas nog niet wist dat leutigheid en meligheid op een vorstenzitting hand in hand gaan en hij nog vol verwachting dit startpunt van carnaval alhier wilde bijwonen, hadden wij tamelijk onverwachts de gelegenheid om met "di" Luca op te trekken.
Direct bij binnenkomst laat Luca merken ons interieur goed in zijn geheugen te hebben opgeslagen. Enthousiast wijst hij alle voor hem belangwekkende voorwerpen aan steeds onder een geestdriftig "di(e)". De drie Pinokkio's, de maskers aan de muur, natuurlijk de klok met een begeleidend "tik-tak", de houten kistjes, de speelgoedmanden en de pot met popcorn.
Thomas speurt het bureau af naar voor hem nieuwe tekens en beelden. Ontdekt een visitekaartje van Peter van de Besselaar, directeur van Bex, het communicatiebureau waarmee Fontys haar reputatie wil versterken, een bureau een paar weken geleden door Thomas geadviseerd.
Hij bladert in het nieuwe Filosofie Magazine en blijft hangen in het artikel "Stop de hyper-ouder".
Jonge ouders zijn gevoelig voor advies en waarschuwing, de bodem van succes voor een blad als "Ouders van Nu". Dit in tegenstelling tot grootouders, waar een blad als "Ook" geringe belangstelling ondervindt, ondanks het ontroerende gebaar van sommige pasgeborenen om opa en oma hiervan een jaarabonnement schenken. Bij het binnenvallen van het eerste nummer heb ik erin gebladerd, overige exemplaren bleven in het cellofaan. Elke keer dacht ik bij ontvangst aan mijn kleinzoon. Dus er was toch sprake van waarde. Maar dit allemaal terzijde.
Thomas citeert uit het artikel en vraagt wat hij daarmee moet.
"Niets, beste Thomas. Niets, beste Femke, Karlijn, David...en alle jonge ouders. Doe wat je gevoel, je hart je ingeeft...Kennis van opvoeden heb je van nature; je wordt daarbij een handje geholpen door de lessen van het kind."
Nou staat in dat artikel geen onzin. Verwijzend naar de extreme, ongewenste inmenging van ouders, die Sire in haar tv. spotje aan de kaak stelt, wordt de Amerikaanse ethicus William May aangehaald, die een onderscheid maakt tussen de accepterende en vormende liefde. De laatste drukt verwachtingen op het kind, die het niet altijd waar kan of wil maken.(Of het tegenovergestelde: zie Alice Miller: "Het drama van het begaafde kind" ; over het kind dat volledig beantwoordt aan die vormende liefde met de prijs van een onderontwikkeling van gezond narcisme/ego)
Accepterende liefde daarentegen houdt het gevaar in zich dat het kind niet uitgedaagd wordt en kan leiden tot onverschilligheid.
Bij grootouders zie je - zonder onverschilligheid - meer een accepterende dan een vormende liefde. Ze vertrouwen op de ouders en de ontplooiingskracht van het kind. Dat geeft een heerlijk ontspannen gevoel, dat gekoesterd kan worden vanwege de ervaring en het succes dat ze eerder bij hun kinderen boekten.
Kortom we hebben weer eens heerlijk genoten. Bovendien zei Thomas bij vertrek "Dank je wel". Maar of we volgend jaar in het vorstenavondweekend weer hier met Luca kunnen spelen, durf ik te betwijfelen.
Toegift:
Ze reden terug naar Amsterdam, waar Femke even heeft kunnen bijtanken. Dat heeft een a.s. moeder-op-herhaling nodig. In de haar toegemeten rust voelde ze voor het eerst haar kindje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten