AHMAS

Foto 1: Groede veld 1 plaats 24

Foto 2: Ten bewijze dat het 2008 is (uitnodiging Nexus-conferentie 2008)

Foto 3: Aspergesoogst 28-04

Bovenstaande foto's zijn afgelopen dagen genomen, maar wat hebben ze met elkaar te maken? Alles volgens het AHMAS denken: immers Alles Hangt Met Alles Samen. Je moet enkel het verband zien of aanbrengen.

Twee gebeurtenissen van afgelopen week laat ik trouwens onbeschreven. Ze zouden het Verband nodeloos ingewikkeld maken. Die gebeurtenissen zijn een tweedaagse opname van Femke in het ziekenhuis en dat we erachter kwamen dat voor het bruiloftsfeest van Nienke en Edwin op 7 juni enkele Creemers-paren zijn uitgesloten, waaronder Riny en ik. Femke is weer thuis en ik schreef een ironisch briefje aan mijn nichtje. En daarmee zijn twee vervelende kousen af.

Terug naar de camping en de asperges. We hebben zaterdag de caravan op nagenoeg dezelfde plek als vorig jaar geplaatst. Het scheelt 25 centimeter. Weinigen die dat zal opvallen. Wij vinden hem daar nog beter staan.

Hoe verder weg, hoe groter het verlangen. Dat merkten we zondagavond. Plotseling begon Riny tijdens het avondmaal - frietje mét - de loftrompet te steken over de brabantse zandgrond, die van de Gaspeltuin in het bijzonder en met name de daar liggende aspergesbedden. Ik had weinig inlevingsvermogen nodig. Bovendien zou het maandag vooral regenen. "Zie je ons hier zitten? Met regen bedoel ik?" Verder hebbben we de vraag voor de gehele zomer 2008 al positief beantwoord. Wachten in Groede is ons vorig jaar goed bevallen.

We zijn in de auto gestapt. Ik ben thuis voor twaalven in bed gestapt om in alle vroegte vanmorgen de asperges te steken. Vooraf geen Pantazol en ook dit keer waren ze op zijn Riny's bereid lekkerder dan in welk restaurant ook.

Knorrus

Het zou een kleine moeite zijn om wederom over Luca te schrijven. Hij heeft tijdens zijn verblijf met zijn ouders afgelopen weekend genoeg stof geleverd voor een volle pagina.
Het zou een kort verblijfsverslag kunnen worden of de beschrijving van één bijzonder moment (bijv. hoe timide hij was toen twee iets oudere kinderen op bezoek waren en in zíjn territorium met zíjn speelgoed gingen spelen) bij voorkeur met pakkende foto's.
Maar ik vergat alweer foto's te nemen en bovendien heb ik afgelopen weekend al beschreven in mijn Intiem Dagboek.
Ik zou kunnen schrijven over de combi old timer motor/Vespa-beurs in Hamont, die ik bezocht samen met Thomas en Menno. "Drie yuppen tussen leer" zou de titel zijn. Of schrijven over wat ik deed toen PSV eindelijk kampioen werd.

Nee, niet weer een lofzang op kleinkinderen, geen verslag over verlegenheid noch over het verspenen van ijsbloempjes (een zakje zaad van €1.20 levert 139 potjes met ijsbloemen op. S.v.p. mailen naar c.creemers@chello.nl als je de tuin deze zomer wil volzetten met deze kleurrijke plant).

Ik heb me maandagochtend voorgenomen om op deze plek eens over mezelf te schrijven. Over mijn ware Ik als het ware. De lezer kan dus nu zijn keuze maken: verdergaan met lezen of lekker t.v. gaan kijken.

Van de drie kernvragen: Wat kan ik? Wat wil ik? Wie ben ik? vind ik de laatste de spannendste om te beantwoorden. Ik laat het antwoord niet aan anderen over. Ik zou daarvoor kunnen kiezen vanwege de betrouwbaarheid. Nee, ik ga deze vraag zelf beantwoorden in de wetenschap dat er sprake zal zijn van enige subjectiviteit.

Om me op weg te helpen heb ik uit mijn boekenkast werken genomen, die in de titel steun beloven bij mijn zoektocht. Dat is een hele hoge stapel geworden. Zij belemmert het uitzicht op het beeldscherm van de computer. Dus maak ik kleinere deelstapels. Eén met de Ken U Zelf DOE-boeken, één meer spirituele toren (deze boeken heb ik voornamelijk gekrégen op verjaardagen na mijn 40-e), één met persoonlijkheidsleer en -typologie (je kent die oudjes wel met pakkende indelingen op uiterlijk, lichaamssappen of gedrag) en overige.
In die laatste stapel bevindt zich een rijk en origineel werk van Hubert J.M. Hermans, een Nijmegense hoogleraar persoonlijkheidsleer: "Dialoog en misverstand".
We zijn, betoogt Hermans, niet één persoon, maar een samenspel van meerdere personen, die voortdurend met elkaar in gesprek gaan. (Dus de gezonde variant van MPS, Multiple Persoonlijkheidsstoornis, voedingsbodem voor diverse horrorfilms.) En al die gezonde MPS-ers gaan onderling ook weer in gesprek. Dat is voedingsbodem voor misverstand. Dat spreekt.
Er kunnen ook mooie dingen uit voortkomen. Enerzijds-anderzijds filosofie.
Een bekende uitdrukking van persoonlijkheidskanten vormen de werken van de Portugese schrijver Pessoa, die telkens schreef vanuit heteroniemen, een van zijn vier basispersoonlijkheden: Fernando Pessoa, Alberto Caeiro, Ricardo Reis en Álvaro Campos.

Ik heb nu wel een probleem. Ik hoopte op een eenduidig resultaat: picnisch-introvert bijv. of tweeling met een donkere antecedent of wedergeboorte van helios. Nee, ik ben van alles: opa, vader, vesparijder, PSV-fan en dat kletst voortdurend met elkaar.

Ik neem me voor elk van mijn dagboeken en blogs te reserveren voor één kant van mijn blijkbaar rijke persoon.

Mijn zonen gebruiken al jaren een koosnaam voor mij: Knorrus.
Deze blog is voor Knorrus, het familiebeest met twijfels.

Intergenerationele overpeinzing

"Doe ik het zo goed opa?"Luca helpt bij het in elkaar zetten van een IKEA kast op 13-04

Omdat er eind juli een nieuwe telg verwacht wordt op Maria Austriastaat 656 moet de rommelkamer omgetoverd worden in een slaapkamer voor Luca. Daarvoor dienen de nodige logistieke en operationele handelingen te worden verricht. Ik ben hierbij uitgenodigd.

Op weg naar Amsterdam had ik voldoende tijd om me mentaal op de klus voor te bereiden. Het was weekend, dus werd er aan het spoor gewerkt. De intercity deed na Utrecht een extra stad aan: Hilversum. Op dit traject dacht ik aan mijn vader, over de generatieve herhaling en over de breuken erin. Na twee volle uren reizen, werd ik nabij de tramhalte opgewacht door Thomas en Luca. Van de eerste vernam ik over hun ellendige nacht als gevolg van het verorberen van een aantal IKEA gehaktballetjes door mijn kleinzoon. De restanten belandden vier uur 's nachts in de borstharen van vader Thomas. Luca scheen het nachtbraken door een stevig ochtendslaapje achter zich te hebben gelaten. "Hij kan opa zeggen", vertrouwde Thomas me toe, "als je geluk hebt zul je het vandaag horen." Vanaf die mededeling heb ik het 127 maal gehoord.

Op de dag van de geboorte van mijn eerste kleinkind ben ik om en de nabij vijf jaar jonger geworden. Hoe was dit bij mijn vader? Het leeftijdverschil tussen hem en mij is dezelfde als tussen mij en Thomas; tussen Thomas toen en Luca zit een klein verschil van twee jaar. De verhoudingen in leeftijd ten opzichte van elkaar zijn dus nagenoeg dezelfde. Toch zie ik in mijn vader absoluut geen voorbeeld van mijn opa-schap. Natuurlijk, hij had vele kinderen en kleinkinderen; natuurlijk, hij was net zelf uit de kinderen, toen zijn eerste kleinkind werd geboren. Is dat het wat hem heeft weerhouden om met kleinkinderen "jong" te worden? Veel kinderen zijn misschien een zegening, minder echter ook.

Luca heeft afgelopen zaterdag de planning en het tempo van de werkzaamheden bepaald. Ging hij slapen, werkten wij in de schuur. Was hij wakker dan verrichtten we werkzaamheden in zijn buurt. Dan kon hij veel leren over klussen. Vooral mijn Bosch schroevendraaier had zijn bijzondere aandacht. Onder het kraaien van "opa" draaide hij aan alles op zijn pad, in de buurt van zijn voorbeelden. Toch waren, ondanks de vertraging die wij daarmee opliepen, de ouders tevreden over de vorderingen.

Op weg naar huis dacht ik aan Thomas. Zou hij over 33 jaar bij Luca klussen aan een kinderkamer van mijn achterkleinkind?

Ik wens het hem van harte toe. Vijf jaar is mooi meegenomen.

Verjaardagen

foto: uit ons Australiëreis 2005-fotoalbum. 4 April Fitzroy-Island Verjaardag van Thomas (30) en Femke (28)

Zowel Thomas als Femke zijn op dezelfde dag jarig. Hij zag twee jaar eerder dan zij het daglicht.

Vrijdag jl. werden ze resp. 33 en 31 jaar. Zij vierden dat niet. Zondag kwam Thomas met Luca persoonlijk zijn verjaardagskado in Valkenswaard ophalen. Ware hij niet jarig geweest dan was hij toch naar het Zuiden afgereisd om alhier een laatste looptraining te verrichten ter voorbereiding van de 10 kilometer race a.s. zondag in Rotterdam en ondertussen opa en oma de gelegenheid te geven om van hun kleinkind te genieten. We meenden Luca oma en opa te horen zeggen, maar toen vader bewijs vroeg weigerde hij en volstond hij wederom met een ontwapenend "mamma".

Voor ouders is de verjaardag van hun kind bijzonder, zeker die van hun eerste. Zijn leeftijd geeft aan hoelang zij zich ouders mogen noemen. 33 Jaar zijn Riny en ik dus papa en mama; minstens 32 keer hebben wij zijn geboorte toen in 1975 besproken.

Hun verjaardag in 2005 was wel heel bijzonder.

De laatste fase van hun vakantie Down Under na een rondreis van twee maanden in Nieuw Zeeland ontmoetten we hen in Cairns, Australië. Wij hadden een drie-weekse tocht van Melbourne via Sydney, Blue Mountains en Queensland achter de rug. Onze laatste week zouden we gezamenlijk doorbrengen op Fitzroy Island, een adembenemend, klein eiland dat tegen het Great Barrier Reef gelegen is. Daar vierden zij 20.000 kilometer van huis hun 30-e en 28-e verjaardag. En wij waren daarbij! Ik herinner me hun wederzijdse kado's waaraan ze de voorafgaande maanden uren besteed hadden. Femke gaf Thomas een boekje met puzzles en teksten. Thomas gaf haar een benen sieraad in Kauriehout ingelegd.

Mijn verjaardagsgeschenk aan Femke was om met haar mee de berg Summit te beklimmen. "Berg" is misschien een wat overdreven woord, bult past wellicht beter maar met een temperatuur van 28 graden en een vochtigheidsgraad van boven de 80 % en een kilometer lange klimparij over in de rots uitgehouwen trappen is dat geenszins een sinecure. Als Femke halverwege naar me omkijkt betreurt ze haar verzoek, vraagt me om te gaan zitten en neemt een foto van me. Naderhand zegt ze dat te hebben gedaan omdat 1. Dat de enige mogelijkheid was om me even te doen rusten ("Ik weet hoe koppig oude mannen bij een jonge vrouw zijn" ) 2. Ze wilde, als ik erbij neer zou vallen - en daar zag het volgens haar naar uit - een laatste kiek van me hebben.

Misschien heeft die paar minuten rust ervoor gezorgd dat ik nu hun 33-e en 31-e verjaardag heb gehaald.

Wie weet.