"Doe ik het zo goed opa?"Luca helpt bij het in elkaar zetten van een IKEA kast op 13-04
Omdat er eind juli een nieuwe telg verwacht wordt op Maria Austriastaat 656 moet de rommelkamer omgetoverd worden in een slaapkamer voor Luca. Daarvoor dienen de nodige logistieke en operationele handelingen te worden verricht. Ik ben hierbij uitgenodigd.
Op weg naar Amsterdam had ik voldoende tijd om me mentaal op de klus voor te bereiden. Het was weekend, dus werd er aan het spoor gewerkt. De intercity deed na Utrecht een extra stad aan: Hilversum. Op dit traject dacht ik aan mijn vader, over de generatieve herhaling en over de breuken erin. Na twee volle uren reizen, werd ik nabij de tramhalte opgewacht door Thomas en Luca. Van de eerste vernam ik over hun ellendige nacht als gevolg van het verorberen van een aantal IKEA gehaktballetjes door mijn kleinzoon. De restanten belandden vier uur 's nachts in de borstharen van vader Thomas. Luca scheen het nachtbraken door een stevig ochtendslaapje achter zich te hebben gelaten. "Hij kan opa zeggen", vertrouwde Thomas me toe, "als je geluk hebt zul je het vandaag horen." Vanaf die mededeling heb ik het 127 maal gehoord.
Op de dag van de geboorte van mijn eerste kleinkind ben ik om en de nabij vijf jaar jonger geworden. Hoe was dit bij mijn vader? Het leeftijdverschil tussen hem en mij is dezelfde als tussen mij en Thomas; tussen Thomas toen en Luca zit een klein verschil van twee jaar. De verhoudingen in leeftijd ten opzichte van elkaar zijn dus nagenoeg dezelfde. Toch zie ik in mijn vader absoluut geen voorbeeld van mijn opa-schap. Natuurlijk, hij had vele kinderen en kleinkinderen; natuurlijk, hij was net zelf uit de kinderen, toen zijn eerste kleinkind werd geboren. Is dat het wat hem heeft weerhouden om met kleinkinderen "jong" te worden? Veel kinderen zijn misschien een zegening, minder echter ook.
Luca heeft afgelopen zaterdag de planning en het tempo van de werkzaamheden bepaald. Ging hij slapen, werkten wij in de schuur. Was hij wakker dan verrichtten we werkzaamheden in zijn buurt. Dan kon hij veel leren over klussen. Vooral mijn Bosch schroevendraaier had zijn bijzondere aandacht. Onder het kraaien van "opa" draaide hij aan alles op zijn pad, in de buurt van zijn voorbeelden. Toch waren, ondanks de vertraging die wij daarmee opliepen, de ouders tevreden over de vorderingen.
Op weg naar huis dacht ik aan Thomas. Zou hij over 33 jaar bij Luca klussen aan een kinderkamer van mijn achterkleinkind?
Ik wens het hem van harte toe. Vijf jaar is mooi meegenomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten