Geen tijd

1. Een vroege Di Luca
2.Totempaal met verhaal
3. Beer met berenmuts
(een voorouderlijke gebaar)



De blog-regelmaat is er even uit.
Oorzaak?
De maand juni. Tussen mijn verjaardag en de langste dag is het in privé-tijd topdrukte. Aardbeien moeten om de twee dagen worden geplukt en tot jam verwerkt. Idem de aalbessen.
(Voor wie mij vóór de langste dag (voor de duidelijkheid van 2008!!) een mailtje stuurt met de vermelding "aardbeienconfiture" of "bessenconfiture" wordt zo'n potje heerlijkheid apart gezet)
Maar er zijn nog andere werkzaamheden zoals de eerste aardappelen en de laatste asperges, naast de vaste werkzaamheden als grasmaaien en onkruid wieden. En dat allemaal tussen de voetbalwedstrijden door!!
Door drukte heb ik niet kunnen schrijven zoals over mijn verjaardag.
Alsof iedereen mijn blog gelezen had.
Ik mocht dus veel bier-met-een knipoog ontvangen, slechts een enkel wijntje voor Riny.
David, Karlijn en Zoë hadden iets voor mijn toekomst: een fotobewerkingsprogramma mét boekje. Vanaf 2009 verschijnen op mijn blog bewerkte foto's. Van mijzelve bijvoorbeeld als een jonge god en van mijn mooie kleinkinderen. Voor dat laatste heb ik dat programma echter geenszins nodig.
Thomas en Femke hadden Luca aan het werk gezet. Resultaat een prachtig schilderij in een zwarte lijst gezet. Bij ontvangst knapte mijn gemoed, even later het glas.
Dit is een van de vroegste "Di Luca's", waarnaar over enige decennia veel vraag naar zal zijn. De aandachtige beschouwer ziet de hand van oma, bemerkt echter ook de eigen stijl!
Ik had ook willen schrijven over de totempaal. In mei 1963 ging ik met mijn klas van de Kweekschool Hemelrijken naar een cultureel kamp op de camping "De Goudsberg" in Lunteren, waar we gezamenlijk een totempaal maakten. Ik geloof dat de een na onderste kop door mij gesneden is. Op het einde van het kamp deed zich de vraag voor wie de paal mocht mee nemen. Ik opperde om hem aan mijn vader, de toenmalige directeur, te geven.
Dat idee werd overgenomen.
In 1998 werd ik benoemd als directeur van de Fontys pabo Eindhoven/Veghel, de rechtsopvolger van de Kweekschool Hemelrijken.
Op mijn eerste dag vond ik achter in een verlaten ruimte deze paal terug, die jarenlang op mijn vaders kamer had gestaan. Natuurlijk gaf ik hem een plaats op míjn kamer.
Bij mijn afscheid in december 2003 stond de totem parmantig op het podium, evenals mijn opvolger, die me toesprak. Ik was er zeker van dat ik de totem als afscheidskado zou krijgen. Maar nee....Harrie vond dat ie bij de pabo hoorde en zette hem terug in mijn/zijn kamer.
Vorige week kreeg ik een telefoontje. Of ik hem alsnog.....
Nu staat hij bij ons in de tuin.
Daarover had ik willen schrijven en over hoe ik, naar het een na onderste indianenkopje kijkend, geïnspireerd raakte om die vijfenveertig jaar na dato nog eens te maken. Ik moest mijn beeld "Beer met Berenmuts", het à la Appel geschilderde houten beeld, toch bewerken. Ik had dat enige jaren geleden op het spinthout beschilderd. Nu begon het los te raken.
Maar ik heb geen tijd.
Moet van alles.
Het is immers juni.
Maar ooit komt de tijd, dat ik alle tijd ga inhalen!!