Foto 1: Schriftje Rico's werkzaamheden 2001-2007
Foto 2: willekeurige bladzijde uit schriftje. (Rood omcirkeld het maandloon, dat Rik verdiende)
Foto 3: Rik 26 juni 2008 bij half geschilderde Gaspelmuur
Rik is sinds 1 maart 2001 mijn vaste hulp op zaterdag. Wàs mijn hulp, maar daarover zo dadelijk.
Mijn schoonzus Leonie vroeg me op onze gezamenlijke kerstvakantie 2000 in Tailly of ik voor Rik, die even later 12 jaar zou worden, wat klussen had. De combinatie van zijn tomeloze energie, een kleiner zusje en zijn grote bemoeizucht vormden een coctail voor frekwente huiselijke ruzies. Gek werden de ouders ervan.
Ik sprak met Rik af: elke zaterdag van 10.00 uur tot 17.00 uur kon hij bij mij komen werken. Hij zou loon verdienen. In dat eerste jaar - ik kan het in ons werkschriftje allemaal nalezen - voor €1 per uur.
Hij hoefde geen geld, iets wat hij bij elke halfjaarlijkse opslag herhaalde.
Het eerste wat ik hem leerde was: houden aan je afspraak. Stipt op tijd beginnen. Was hij er 10.10 uur niet, dan belde ik de ouders. waar ie bleef. Hij moest helemaal op de fiets uit Dommelen komen over het fietsbruggetje; er kon van alles gebeuren onderweg...(Dat ik ooit zulke gedachten heb gehad! Nu werkt hij als ober op het Stratumseind en werkte onlangs een groep van veertig oververhitte Turkse voetbalfans het terras af)
We hebben heel wat geklust samen en heel wat afgepraat. Hij was ontzettend trouw en vreselijk teleurgesteld als ik eens voor een zaterdag moest afbellen. Ik liet dat voortaan achterwege, verzon zo nodig allerhande klussen.
We werkten ook buiten de deur: laminaat leggen, tuinonderhoud, bomen zagen. We noemden ons bedrijf naar de samentrekking van onze namen: Rico, voor al Uw klussen. We verdienden nooit, ik betaalde hem altijd volgens afspraak. Zijn reactie steeds: "Hoeft niet, ik vind het veel te leuk." Inmiddels heeft hij geleerd dat leuk werken niet gratis hoeft te zijn.
Dat duurde tot vorig jaar zomer. Hij zat op het CIOS. Wilde tennisleraar worden. Speelde zelf niet onverdienstelijk. Maar zijn arm schoot regelmatig uit de kom. Dat gebeurde steeds vaker, zodat een operatie noodzakelijk werd. De revalidatie verliep moeizaam. In de winter gebeurde het weer. Arm uit de kom. Toen werd het duidelijk. Zoals het klussen al een tijdje onmogelijk was, zo zou hij het sporten en een sportopleiding uit zijn hoofd moeten zetten. Dat was de prijs. Het risico van het teveel.
Op mijn jongste verjaardag belde hij op. Om me te feliciteren en om te vertellen dat ie voor makelaar ging studeren en....het ging inmiddels beter met zijn schouder. Of ik geen klusje voor hem had.
Zo zijn we aan het schilderen van het huis geslagen. Niet dat het echt moest gebeuren, maar het is een klus. Als zijn schouder opspeelt, schildert hij met links.
Afgelopen donderdag stond hij boven op de ladder, ik schilderde beneden. Voor het eerst in deze positie en hij zei: "Weet je, alles wat ik van huis en tuin geleerd heb, heb ik hier geleerd." Ik voelde me een beetje trots en dacht: daar zal ik mijn blog over schrijven!
Halverwege moesten we stoppen. De verf was op. Niet goed gerekend. Dat kunnen we beiden nog verfijnen.
Morgen zal hij verder gaan. Nu alleen, want ik moet (nog) werken. Morgen zal hij alleen verder gaan. Want een klus is een klus omdat die af moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten