grenzen

Deze blog is fotoloos. Wat beschreven wordt is nauwelijks in woorden, laat staan in beelden te vangen.
Waar gaat het over?
Afgelopen dag werden grenzen overschreden. Ik doel niet op de records op de Olympische Spelen noch op het betreden van ongeoorloofd terrein.
Het gaat enerzijds over een sportprestatie, die zelfs de regionale krant niet haalt.
Riny en ik liepen afgelopen zondag, uitgenodigd door Jo en Carla B. op de Golfhorst in Horst-America 18 holes in vijf uur. "Liepen" betekent dat we steeds ons golfballetje volgden, dat we even ervoor een ferme tik verkocht hadden. Nu gaat het om die tikken. Ver en nauwkeurig richting hole, een gaatje ergens in geschoren gras. Dus noemen we het een sport: er zit uitdaging in en enige fysieke inspanning. Ik heb begrepen dat het Olympisch Comité de sport er ook van in ziet. De grensoverschrijding zit in de duur: nooit golfden we zo lang, zelden met zoveel plezier, terwijl we er tegenop zagen als een torenhoge berg en af en toe behaalden we een aardig resultaat.
Welk beeld zou onze trots het meest weergeven? Een foto van dikke voeten, een eindeloze fairway, daarboven een dwarrelend balletje of die lange put? Juist geen van alle. Bovendien...ik had geen toestel bij me. Geloof me dus maar op mijn woord.
Anderzijds.
Zie hierboven. Er staat een enerzijds, dus dient een anderzijds te volgen.
Anderzijds was er dit weekend de grensoverschrijding van Zoë. Ze vertoeft een jaar op deze aarde. Niet officieel doch officieus. Haar ouders hadden besloten dit feit afgelopen zaterdag te vieren. En terecht. Zoë was vorig jaar ruim een week te laat, dus mochten de cadeaus nu worden gegeven. Nu gaat zo'n feest aan de kleine voorbij. En ook wel aan al die andere genodigde koters. Die merken hooguit dat iemand anders aan het kleurrijk pakpapier mag trekken.

Onze drie kleinkinderen bijeen.
Luca, die les kreeg in het mijn en dijn. Zijn mijn weet hij te benoemen als "Luca", ook een grensoverschrijding naar een eigen identiteit.
Zoë, die kijkt en schouwt, alsof ze de wijsheid achter dit feest probeert waar te nemen. Ze blies op verzoek van Karlijn naar het eenzame kaarsje op de schitterende taart, maar het was moeder die de vlam heimelijk doofde.
En dan punkie Noa. Femke nestelde zich met haar in de party tent onder de warmtelamp. Ik kan zo'n kleintje slechts bezoenen. "Volgend jaar", heb ik tijdens een kus in haar oren gefluisterd "zal ik je ook de lucht ingooien. Dan spelen broer en nicht vader en moeder over je. Maar wacht geduldig op de tijd. Die jaargrenzen komen vanzelf en eigenlijk veel te snel."
We hebben er nu drie kleinkinderen.
Voor elk ben ik een vezameling gestart.
Voor Luca, zoals bekend, is dat Pinokkio; voor Zoë Roodkapje. Voor Noa is de keuze dit weekend ook gemaakt. Het is Repelsteeltje geworden.
Maak je een reis naar een exotisch land, zoek dan naar die drie verhalen. Als golfen een Olympische sport was geweest hadden we de sprookjes in het Chinees verworven.