Dat kwetsbare lijf

Wat de mens betreft, specifiek zijn lijf, daar ben ik niet kapot van.
Of dat lijf gezien moet worden als een resulaat van evolutie, een o zo slimme aanpassing om te overleven, of van een Grand Design, god of een andere door de mens bedacht opperwezen omdat nog niet alle vragen beantwoord zijn, laat me koud. Beide, evolutie of opperwezen, hebben er weinig van gebakken. Zeg nou zelf, wie zou er een auto kopen waarvan een defect aan het kleinste moertje betekent dat je je voertuig aan de kant moet zetten, dat je je verder moet bezinnen op vervoer?

Vanwaar deze mopperende inleiding?

Wel, afgelopen week geconfronteerd met de gevolgen van op het eerste oog kleine mankementen aan een voertuig.
Riny, die door een misstap haar enkelbanden scheurt, mijn broer Jacques die, om weer snel in de running te zijn een pin in zijn gebroken sleutelbeen laat monteren, mijn jongste kleinkind dat nog steeds niet wil poepen en ikzelve die plotseling een vulling uit een hoektand op het (niet virtuele) bureaublad hoort stuiteren.
Van bovengenoemde mankementen heeft die van mij wel de minste gevolgen. Hooguit zal ik op toekomstige feestjes pindanootjes aan me voorbij laten gaan.
En wat Riny betreft: ze revalideert snel, ik kook wat meer...elk nadeel zijn voordeel, en ze zal, volgens de terzake deskundige over enkele weken weer kwiek in tuin en op de green dartelen.
Wij weten waar we aan toe zijn. Daar valt mee te leven.
Moertje los, boutje eruit, maar binnen afzienbare tijd rijdt het wagentje als vanouds.
Als zo'n voorspelling niet kan worden gedaan, maar de gevolgen des te dramatisch dan is het andere koek.
Dat het vanzelf weer goedkomt als je de natuur zijn gang laat gaan is een sprookje waarin de evoluerende mens niet meer gelooft, niet meer in hoeft te geloven.
Maar geloof in de kundigheid van garages moet zeker niet worden overdreven.
Voor Phiene is er vooralsnog geen adekwate hulpdienst. Huisarts, fysiotherapeut, kraamverleegster, voedingsdeskundige ten spijt.
Bij Jacques lijkt het drama het grootst.
Bij de operatie opgelopen bloeding veroorzaakt zenuwuitval met, zoals het zich sinds vanmorgen laat aanzien, blijvende gevolgen voor het functioneren van de linkerarm.
Een leven op zijn kop.
Onschuldige operatie, bloedinkje en dan vlam...

Grand Design? Tegen het leven van alledag bestendige evolutie?
Laat me niet lachen. De eerste beste knutselaar weet beter.
Had het niet allemaal wat robuuster, schok- en operatiebestendiger gemaakt kunnen worden?

Nawoord.
Deze blogtekst heb ik een dag aangehouden, de gelegenheid genomen om over publicatie na te denken.
Nu Phiene bevrijd is, daarmede aangevend dat ze royaal haar tijd neemt, rest het drama van een beknelde zenuwknoop als gevolg een goed bedoelde en op zich onschuldig ogende reparatie. Een drama waar de konsekwenties nog niet van kunnen worden overzien en voor mij voldoende reden bij mijn cynische opmerkingen over dat kwetsbare lijf te blijven.