En dan bloeien de rozen zo mooi als in de Butcharts Gardens...Met een jetlag en vol indrukken woensdagmiddag gearriveerd.
Natuurlijk is Nederland vlak en ons bekend. Maar de gewoonte is onderbroken en we genieten alsof we hier voor het eerst zijn.
En dan de thuiskomst!
We wijzen elkaar de in bloei staande rozen aan. Ik zie de ravage door mol en konijn, die, profiterend van onze afwezigheid, gras en groentetuin bewerkt hebben.
In het weekend zien we de grootste schatten van Nederland, die we node gemist hebben: kinderen en kleinkinderen.
Waar de beer is, die ik gevangen heb, vraagt Luca.
"Op de foto..." en ik toon hem de vage vlekken.
In de nacht van zondag op maandag verlaat met bruut geweld een niersteen, die op 6 mei jl. 'indaalde', een enorm exemplaar, nog groter dan die van 2007, mijn lichaam.
Op 2 juni verklaarde ik schriftelijk aan de Canadese douane geen stenen, mineralen of groente bij me te hebben...
De indrukken zijn nog lang niet verwerkt, de foto's echter ingeplakt: 120 in totaal, een selectie van het drievoudige. Als we ze tonen komen steeds weer andere verhalen los.
"Hoe was het in Canada?" is een vraag, die een lang antwoord verdiend met het nodige beeldmateriaal.
U bent gewaarschuwd.
West Canada ligt ver weg, negen uren vliegen.
De tijd ligt nog te kort achter ons.
De eerste conclusie is echter: het is de mooiste vakantie, sorry...de mooiste reis die we ooit maakten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten