Als je niet op de vlucht bent, kent afscheid weemoed.
Als je afscheid neemt, het dierbare, schone en waardevolle achterlatend, heeft afscheid nemen iets ambigues. Een strijd tussen verlies en verlangen.
Zo voelt het in de wachtkamer voor 'Canada'.
Morgen vertrekken we.
We zijn er klaar voor, maar...
In Groede 'dag' gezegd tegen Luca, Noa, Thomas en Femke, zoals een week ervoor tegen David c.s.
Luca verzet zich, zoals alleen kinderen dat kunnen doen, geen rekening houdend hoe moeilijk het ze voor een ander maken.
"Opa niet weggaan, opa met Luca spelen...."
Je bent volwassen en flink en zegt tegen het manneke: "Opa en oma gaan even op reis naar Canada. Over twee weekjes zijn we weer terug en gaan we verder spelen."
"Canada' is een intermezzo in onze herfst. Een winterse oefening? 'Partir...'
In Banff zal ik 63 worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten