Afgelopen zondag.
Om iets over negenen meldt zich ons logéetje Zoë.
Wij lagen vanuit gewoonte al vanaf zevenen klaar om bij de eerste roep om opa of oma naar haar slaapkamer te snellen.
Verlegen blikt zij ons aan.
Wij tappen, ervaren als we zijn, uit verschillende vaatjes om haar snel weer in herinnering te brengen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, dat ze in goede handen is, dat we het beste met haar voor hebben.
Ik wijs naar Riny en bevestig glimlachend: "Daar is oma". Riny reageert onmiddellijk professioneel volledig op mij ingespeeld met: "Dat weet Zoë heus wel, opa!"
Zij kijkt ons stilzwijgend aan.
Wat nu?
Ik neem haar knuffel Okke uit haar bedje en speel er piepekoek mee, iets wat haar gisterenavond succesvol afleidde van een opkomend gevoel van heimwee.
Ze staart ons aan met een blik, die ons naar onszelf doet kijken. Twee oudere volwassen entertainers, die hun uiterste best doen, maar nog niet de klik met het publiek hebben weten te vinden.
Dan pas ik een oude, veel gebruikte truuk toe.
Met mijn vinger in de lucht vraag ik om stilte.
St...Ik heb iets gehoord.
Luister maar...
En wat een toeval...Een kip begint luidkeels te kakelen. Overdreven zelfs al heeft ze een dubbeldooier geproduceerd.
Maar het komt ons nu buitengewoon goed uit.
Zoë reikt bevallig haar armen, een teken dat er vervoerd kan worden. Zij slaat haar armen stevig om mijn nek, legt haar wang tegen de mijne, onderwijl zeggend: "Naar kip toktok kijken...,kop". 'Kop' is, zo hebben we geleerd een samentrekking van 'kom op' , in de betekenis 'maak voort'.
Dat 'kop' heeft ze overigens zondag gewijzigd in "Kom op opa cq. oma".
Ze heeft in twee dagen een metamorfose ondergaan van een verlegen verleidelijkheid naar een manipulerende bevalligheid.
Een echt meisje?
Als papa David haar ophaalt vragen we beiden of ze gauw weer eens komt logeren en met haar duimpje in haar mond meen ik dat ze welgevallig knikte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten