Telkens als ik mijn kleinkinderen na een periode zie - het was afgelopen weekend twee weken geleden, dat ik Luca en Noa had gezien - word ik ermee geconfronteerd, dat ik mijn beelden over hen moet bijstellen.
Luca zit nu volop in een spelontwikkeling, speelt geconcentreerd beelddomino en experimenteert in allerlei rollenspelen.
Noa blijft niet achter. Heeft gezien dat boeken boeien en neemt 'Eenvoudig gezegd:Levinas' van mijn leesstapel, bekijkt de beeltenis van de joods Litauwse denker en kraait na enige tijd 'mamma' , haar aanroeping voor iedereen die ze mag.
Al direct bij hun aankomst benader ik ze met mijn 'oude' beeld en verwachting en stel voor om de dingen te doen van voorheen, van twee weken geleden.
Zo houd ik Noa voor de stabiliteit aan haar armpje vast, totdat ze zich loswurmt en me daarmee duidelijk maakt dat ik achterloop.
Toch zijn er nog steeds de vaste aktiviteiten, die gedaan moeten worden als rituelen , die hen en mij houvast geven: 'Bambi kijken'voor het slapen gaan, gezamenlijk de speelplaat in de garage pakken, kippen en vissen voeren.
Op enig moment zullen die vaste patronen verdwijnen en gewisseld worden, de avond dat Bambi gaat vervelen, de speelplaat in de garage kan blijven staan en ze niet meer talen naar kip of vis.
Ik lees in 'Eenvoudig gezegd: Levinas', nu eens niet over de onvoorwaardelijke keuze voor 'De Ander' maar over geboorte en dood/verleden en toekomst:
"De conclusie is dat het zuivere heden geen duur heeft. Daarom is het tussen verleden en toekomst een vreemde eend in de bijt. Het heden heeft niets van de toekomst of het verleden. Het is een scheidslijn, haaks op de duur; een punt als omslagpunt van toekomst in verleden. Eigenlijk is het niets. Maar dit niets is mijn al; een nul-grootheid die de dimensie van mijn leven vormt."
Heden ben ik ziek (alweer die buik).
In die dimensie houd ik me met de toekomst bezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten