Wat mij zoal beweegt

Vier beelden van afgelopen week.

De golffoto is van woensdag jl. Plaats: golfbaan De Golfhorst in Horst Amerika. Riny aan slag op een hoogvlakte.

Wat voorheen een stortplaats was is nu een prachtig, geaccidenteerd golfterrein.
We golfen wekelijks, vooral op de 9 holesbaan in 'onze achtertuin' die over het Valkenswaards Sportterrein is aangelegd.

Op de vraag hoe ik mijn tijd zoal doorbreng, zit in het genoemde lijstje onder de categorie sport steevast golfen. En steevast wordt die aktiviteit door de vraagsteller eruit gelicht.

De reacties kunnen worden ingedeeld in twee categorieën. Die van de enthousiaste medegolfer, die binnnen de kortste keren zijn eigen successen opsomt, een visser met club en ball, of de reactie dat golfen geen sport is. De laatste gesprekspartner hanteert daarbij een definitie - en daarbinnen heeft hij altijd gelijk - bijv. dat er niet of nauwelijks bij getranspireerd wordt en schaart golfen onder biljarten en bridgen, een leuk spel voor degenen die zich met de tijd geen raad weten.

Kortom reden om golfen uit mijn op te sommen rijtje aktiviteiten van deze pensionado te halen.

(Het is, zo realiseer ik me, de eerste keer dat ik op deze blog deze passie onthul en wellicht tevens de laatste keer.

Riny speelde overigens, evenals onze gastheer/-vrouw, Jo en Carla uitstekend. Over mijn prestaties houd ik wijselijk mijn mond.

Het is immers geen sport of jij speelt ongetwijfeld veel beter )

Nee, dan die andere passie.

Kleinkinderen.

Dit thema wordt er door andere grootouders gretig uitgehaald en binnen de kortste keren wordt het uitwisselen vergelijken. Maar dit visserslatijn verstaan we met mild geduld, de voorraad anekdotes is eindeloos zo weten we. We vergelijken ons plezier met de zorgen, die we vroeger over onze kinderen hadden. Onnodige zorgen, weten we nu. We laten ons niet weer foppen.

De andere drie foto's hierboven zijn van afgelopen vrijdag, een prachtige dag om te gaan wandelen in het Oeroe Boeroe Bos. Die naam gaf Thomas ooit aan dit stukje Leenderbos en sindsdien is het zo gebleven.

Luca verstaat het anders, noemt het konsekwent het Olle Bolle Bos.

Oeroe Boeroe of Olle Bolle, het is er een beetje spannend, maar met ons erbij is deze spanning leuk.

Ik help Luca om in de boom te klimmen. Ik meen me te herinneren dat ik bij diezelfde boom ooit dertig jaar geleden zijn vader hielp om hoger op te komen.

We hoeven niet naar de speeltuin. Femke maakt een overliggende boomstam uitdagender dan welke speeltoestel ook.

Dan zie ik die kleine koters van ons weglopen. Zomaar de wijde wereld van het Olle Bolle Bos in. Zonder omkijken, weten ze zich geborgen.

Door opa en oma bijna zonder zorgen.