Genen?

Terwijl David de halve marathon afraffelt onder het fotograferend oog van Karlijn passen wij op de Bonifaciuslaan op hun twee dochters slapend als doornroosjes. Nog voor Zoë en Phiene wakker zijn, staan de ouders aan de voordeur. Hij heeft de 21 kilometers afgelegd in 1.32. Vier maal heeft hij gestopt zegt hij een beetje lacherig onder het genot van een grote cola: schoenen vastveteren, een lekkere slok koffie onderweg, Karlijntje zoenen en een praatje met schoonmoeder Margriet. Hij vergeet te melden dat hij ook nog eens inhield voor het filmpje dat oom Frans van hem maakte, te zien op http://www.ziecreemers.blospot.com/

Dat had dus sneller gekund zeg ik, maar hij trekt zijn schouders op en zegt leuk te hebben gelopen.

Ben ik te fanatiek?

Zoë komt naar beneden en knuffelt haar bezwete pappa. Zou zij straks ook over Eindhovens dreven snellen? Welke tijd zal zij neerzetten als ze oog blijft houden voor alle détails? Het voederen van hertjes afgelopen zaterdag duurde eindeloos. Ze breekt brood in onwaarschijnlijk kleine hoeveelheden, gooit ze veilig, zorgvuldig ver het hek over en blijft kijken totdat de laatste kruimel weg is, daarbij pappa dicht in haar buurt houdend.

Maar het zou kunnen, want die genen...

Ik herinner me mijn fanatisme voor hollen, draven en snellen uit mijn jeugd. Ik duik in mijn archief,. Het zal 1962, 1963 zijn dat ik de plaatselijke courant haalde met mijn galop door het bos. Ik had weinig oog voor beuk of den, rende zo snel mogelijk naar de streep. Veel plezier beleefde ik er niet aan. Ik rende voor het zusje van medeloper Hugo B., die beiden 'op' atletiek zaten.

Mijn gejakker heeft me niet geholpen, Marijkes oog viel op een kogelstoter.

Ik ben toen maar 'op' hockey' gegaan.

(Klik voor een vergroting op het plaatje. Op het podium sta ik rechts naast Hugo B., die eerste werd. Liet ik hem winnen om de gunste van zijn zus?)